ΠΛΑΤΩΝ
03-08-07, 10:25
http://www.test4u.us/rebetiko/images/prosopa/6.jpg
Γιάννης Παπαϊωάννου (1913-1972)
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές και κύριους εκφραστές του λαϊκού μας τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1913 στην Κίο της Προποντίδας. Σε ηλικία 2 ετών ορφάνεψε από πατέρα, ο οποίος δούλευε καμαρότος στα καράβια, και 7 χρόνια αργότερα έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά στον 9χρονο Γιάννη, συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή. Φεύγοντας από την Κίο, μαζί με την μητέρα του Χρύσα και τη γιαγιά του, και με μόνη περιούσια μια μαξιλαροθήκη όπου είχαν φυλαγμένα κάποια χρυσαφικά, αρχικώς εγκαταστάθηκαν στη Σαμοθράκη και λίγο αργότερα μετακόμισαν στις Τζιτζιφιές, όπου ζούσαν οι θείοι του και η υπόλοιπη οικογένεια.
Η πείνα τον ανάγκασε να μπει στη δουλειά από μικρός. Εργάστηκε ως ψαράς, ως μαραγκός, σε συνεργείο αυτοκινήτων και σε οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο.
Το 1928 ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν το ποδόσφαιρο.
Έπειτα από ένα σοβαρό τραυματισμό του, η μητέρα του τού έκανε δώρο ένα μαντολίνο για να σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο.
Η ζωή του άλλαξε όταν μια μέρα άκουσε σε μια ταβέρνα ''Το Μινόρε του Τεκέ'' του Γιάννη Χαλκιά. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε μπουζούκι. Το ερωτεύτηκε και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του.
http://www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/rempetiko/Image27.jpg
Η ζωή και η ιστορία του Γιάννη Παπαϊωάνου είναι η μαρτυρία ενός γνήσιου λαϊκού καλλιτέχνη, ενός βάρδου της ψυχής. Στην πολύχρονη καριέρα του πέρασε μέσα από φωτιά και σίδηρο. Είδε εποχές δύσκολες, όχι μόνο για μουσικούς, αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη: μικρασιατική καταστροφή, πείνα, φτώχια, δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ένας εμφύλιος, κατοχή, δυο δικτατορίες, ξενιτιά.
"τριανταπεντε χρόνια στο πάλκο, μέσα στη vύχτα, στη βρωμιά, που έχεις να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι, από ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού μέχρι μορφωμένους λεφτάδες και βαλε, είδα τόσα και έζησα τόσα που δεν φτάνει όλο το χαρτί του κόσμου για να γραφτούνε", λεει ο ίδιος στην αυτογραφία του ''Ντόμπρα και σταράτα''.
Πάνω στο πάλκο, όπου πρωτοανέβηκε το 1933, μέσα στη νύχτα, ο Γιάννης Παπαϊωαννου αποτύπωσε στα τραγούδια του τις χαρές, τις λύπες, τους καημούς και τα σκιρτήματα του ελληνικού λαού, δίνοντας μια ολόκληρη ζωή σε αυτό που ονομάζεται ελληνικό τραγούδι.
http://www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/rempetiko/Image28.jpg
O μπάρμπα-Γιάννης, όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, ήταν ο πρωτομάστορας, ο πρωτοπόρος που ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών, μουσικών και τραγουδιστών.
Τριάντα πέντε χρόνια σε σκηνές λαϊκών μαγαζιών, 800 τραγούδια, εμφανίσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στη Βόρειο Αμερική, και μια πλούσια δισκογραφία, μαρτυρούν την κολοσσιαία συνεισφορά του.
Μερικά από τα τραγούδια του, όπως ''Η Φαληριώτισσα'', ''Η Ψαροπούλα'', ''Βαδίζω και Παραμιλώ'', ''Καπετάν Αντρέα Ζέππο'', ''Πριν το Χάραμα'', ''Σβήσε το φως να κοιμηθούμε'', βρίσκονται ακόμα στα χείλια μας και στις καρδιές μας και είναι μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του έργου του που άφησε ως κληρονομιά.
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα χαράματα της 3ης Αυγούστου 1972, καθώς μετά τη δουλειά πήγαινε για ψάρεμα στα Βασιλικά της Σαλαμίνας. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας.
Στη μνήμη του, ο Βασίλης Τσιτσάνης -κουμπάρος, φίλος και συνεργάτης του για πολλά χρόνια- έγραψε ''Το Τραγούδι του Γιάννη'' που ερμήνευσε η Πόλυ Πάνου.
''H μητέρα μου λεγόταν με το πατρικό της όνομα Xρυσή, το γένος Bονομπάρτη και ο πατέρας μου Παναγιώτης. O πατέρας της μητέρας μου είχε μεγάλη περιουσία, επί το πλείστον ελαιώνες. O πατέρας μου ήταν πολύ σπάταλος, δεν τα εχτιμούσε τα λεφτά, αλλά η μάνα μου του κολλούσε κι έτσι μάζευε τα λεφτά κι αγοράσαμε σπίτια και κτήματα.
O πατέρας μου ήταν και του πιοτού, λόγω της δουλειάς του, και η μάνα μου μόλις πλεύριζε το καράβι, τον τσάκωνε και του τα έπαιρνε, γιατί έβγαζε πολλά και τα χάλαγε. Στο τέλος αναγκαστήκαμε και πήγαμε ένα διάστημα στην Πόλη και τον είχαμε από κοντά. Έτσι μεγάλωνε η περιουσία μας και πήραμε και άλλα σπίτια και κτήματα.
Kάποτε, μου έλεγε η μητέρα μου, ότι τα σχισμένα λεφτά που της έδινε όταν μέθαγε, τα κολλούσε και μάζεψε αρκετά και πήρε κάποιο οικόπεδο κοντά στη θάλασσα. Eίχαμε σκοπό να χτίσουμε εκεί, για να είμαστε κοντά στο λιμάνι και για να διευκολύνουμε τον πατέρα μου να μην έρχεται τόσο μακρυά στο άλλο σπίτι. Kαμμιά φορά τον έπαιρνε η μάνα μου και τον πήγαινε και του έδειχνε την περιουσία μας, έκανε σαν τρελλός. Tου άρεσε πολύ, αλλά η τύχη τα έφερε ανάποδα αργότερα''.
(από το βιβλίο: Γιάννης Παπαϊωάννου, Nτόμπρα και σταράτα. Aυτοβιογραφία, Kάκτος, 1996)
Γιάννης Παπαϊωάννου (1913-1972)
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές και κύριους εκφραστές του λαϊκού μας τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1913 στην Κίο της Προποντίδας. Σε ηλικία 2 ετών ορφάνεψε από πατέρα, ο οποίος δούλευε καμαρότος στα καράβια, και 7 χρόνια αργότερα έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά στον 9χρονο Γιάννη, συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή. Φεύγοντας από την Κίο, μαζί με την μητέρα του Χρύσα και τη γιαγιά του, και με μόνη περιούσια μια μαξιλαροθήκη όπου είχαν φυλαγμένα κάποια χρυσαφικά, αρχικώς εγκαταστάθηκαν στη Σαμοθράκη και λίγο αργότερα μετακόμισαν στις Τζιτζιφιές, όπου ζούσαν οι θείοι του και η υπόλοιπη οικογένεια.
Η πείνα τον ανάγκασε να μπει στη δουλειά από μικρός. Εργάστηκε ως ψαράς, ως μαραγκός, σε συνεργείο αυτοκινήτων και σε οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο.
Το 1928 ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν το ποδόσφαιρο.
Έπειτα από ένα σοβαρό τραυματισμό του, η μητέρα του τού έκανε δώρο ένα μαντολίνο για να σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο.
Η ζωή του άλλαξε όταν μια μέρα άκουσε σε μια ταβέρνα ''Το Μινόρε του Τεκέ'' του Γιάννη Χαλκιά. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε μπουζούκι. Το ερωτεύτηκε και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του.
http://www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/rempetiko/Image27.jpg
Η ζωή και η ιστορία του Γιάννη Παπαϊωάνου είναι η μαρτυρία ενός γνήσιου λαϊκού καλλιτέχνη, ενός βάρδου της ψυχής. Στην πολύχρονη καριέρα του πέρασε μέσα από φωτιά και σίδηρο. Είδε εποχές δύσκολες, όχι μόνο για μουσικούς, αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη: μικρασιατική καταστροφή, πείνα, φτώχια, δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ένας εμφύλιος, κατοχή, δυο δικτατορίες, ξενιτιά.
"τριανταπεντε χρόνια στο πάλκο, μέσα στη vύχτα, στη βρωμιά, που έχεις να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι, από ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού μέχρι μορφωμένους λεφτάδες και βαλε, είδα τόσα και έζησα τόσα που δεν φτάνει όλο το χαρτί του κόσμου για να γραφτούνε", λεει ο ίδιος στην αυτογραφία του ''Ντόμπρα και σταράτα''.
Πάνω στο πάλκο, όπου πρωτοανέβηκε το 1933, μέσα στη νύχτα, ο Γιάννης Παπαϊωαννου αποτύπωσε στα τραγούδια του τις χαρές, τις λύπες, τους καημούς και τα σκιρτήματα του ελληνικού λαού, δίνοντας μια ολόκληρη ζωή σε αυτό που ονομάζεται ελληνικό τραγούδι.
http://www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/rempetiko/Image28.jpg
O μπάρμπα-Γιάννης, όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, ήταν ο πρωτομάστορας, ο πρωτοπόρος που ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών, μουσικών και τραγουδιστών.
Τριάντα πέντε χρόνια σε σκηνές λαϊκών μαγαζιών, 800 τραγούδια, εμφανίσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στη Βόρειο Αμερική, και μια πλούσια δισκογραφία, μαρτυρούν την κολοσσιαία συνεισφορά του.
Μερικά από τα τραγούδια του, όπως ''Η Φαληριώτισσα'', ''Η Ψαροπούλα'', ''Βαδίζω και Παραμιλώ'', ''Καπετάν Αντρέα Ζέππο'', ''Πριν το Χάραμα'', ''Σβήσε το φως να κοιμηθούμε'', βρίσκονται ακόμα στα χείλια μας και στις καρδιές μας και είναι μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του έργου του που άφησε ως κληρονομιά.
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα χαράματα της 3ης Αυγούστου 1972, καθώς μετά τη δουλειά πήγαινε για ψάρεμα στα Βασιλικά της Σαλαμίνας. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας.
Στη μνήμη του, ο Βασίλης Τσιτσάνης -κουμπάρος, φίλος και συνεργάτης του για πολλά χρόνια- έγραψε ''Το Τραγούδι του Γιάννη'' που ερμήνευσε η Πόλυ Πάνου.
''H μητέρα μου λεγόταν με το πατρικό της όνομα Xρυσή, το γένος Bονομπάρτη και ο πατέρας μου Παναγιώτης. O πατέρας της μητέρας μου είχε μεγάλη περιουσία, επί το πλείστον ελαιώνες. O πατέρας μου ήταν πολύ σπάταλος, δεν τα εχτιμούσε τα λεφτά, αλλά η μάνα μου του κολλούσε κι έτσι μάζευε τα λεφτά κι αγοράσαμε σπίτια και κτήματα.
O πατέρας μου ήταν και του πιοτού, λόγω της δουλειάς του, και η μάνα μου μόλις πλεύριζε το καράβι, τον τσάκωνε και του τα έπαιρνε, γιατί έβγαζε πολλά και τα χάλαγε. Στο τέλος αναγκαστήκαμε και πήγαμε ένα διάστημα στην Πόλη και τον είχαμε από κοντά. Έτσι μεγάλωνε η περιουσία μας και πήραμε και άλλα σπίτια και κτήματα.
Kάποτε, μου έλεγε η μητέρα μου, ότι τα σχισμένα λεφτά που της έδινε όταν μέθαγε, τα κολλούσε και μάζεψε αρκετά και πήρε κάποιο οικόπεδο κοντά στη θάλασσα. Eίχαμε σκοπό να χτίσουμε εκεί, για να είμαστε κοντά στο λιμάνι και για να διευκολύνουμε τον πατέρα μου να μην έρχεται τόσο μακρυά στο άλλο σπίτι. Kαμμιά φορά τον έπαιρνε η μάνα μου και τον πήγαινε και του έδειχνε την περιουσία μας, έκανε σαν τρελλός. Tου άρεσε πολύ, αλλά η τύχη τα έφερε ανάποδα αργότερα''.
(από το βιβλίο: Γιάννης Παπαϊωάννου, Nτόμπρα και σταράτα. Aυτοβιογραφία, Kάκτος, 1996)