ΠΛΑΤΩΝ
05-09-07, 13:14
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου. Ήμουν καλεσμένος σ’ ένα γάμο κι αμέσως μετά στη δεξίωση. Τόσο ο γάμος όσο κι η δεξίωση γινόντουσαν στην Ηλιούπολη. Μέχρις εδώ καλά. Ο γάμος ήταν λιτός κι απέρριτος. Διακριτική διακόσμηση, μικρά πουγκάκια με λίγο ρύζι μέσα (μην το παρακάνουμε κιόλας) και καλεσμένοι από τα δύο σόγια. Φίλοι λίγοι καθώς ο γαμπρός είναι ταξιτζής, τουτέστιν μοναχικό επάγγελμα χωρίς ‘‘συναδέλφους’’ που έχει η δουλειά σε γραφείο.
Η δεξίωση έγινε σε μία κοσμική ταβέρνα. Καθίσαμε το λοιπόν στο τραπέζι και αφού ήλθαν σχεδόν όλοι οι καλεσμένοι ξεκίνησε το σερβίρισμα κι η ζωντανή -αλλά άθλια- μουσική. Οι τρεις της μπάντας ανταγωνιζόντουσαν ο ένας τον άλλον στην κακοφωνία. Χίλιες φορές την Έφη Σαρρή. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι θα την ψήφιζα κιόλας αρκεί να σταματούσε αυτό το βασανιστήριο. Τα τραγούδια που επέλεξαν ήταν πολύ καλά (από Καλδάρα, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Ρεπάνη κ.λπ.) αλλά οι εκτελέσεις ήταν πραγματικές εκτελέσεις. Μόνο το αυτόματο οπλοπολυβόλο έλειπε για να τους γαζώσεις :diee
Τέλος πάντων, άρχισε το σερβίρισμα. Λίγο κασεράκι και φετούλα, λίγο τυροπιτάκι κ.λπ. Τα ορεκτικά δηλαδή. Στο μπροστινό μας τραπέζι περνάει ο σερβιτόρος με ένα πιάτο που περιείχε ένα λουκάνικο, ένα τυροπιτάκι, λίγη ρώσικη σαλάτα, ένα κεφτεδάκι και δύο ντολμαδάκια (όλα σε ένα μικρό πιάτο). Ένας κοστουμαρισμένος κύριος σηκώθηκε από την καρέκλα του, απλώνει τα χέρια του στο πιάτο που κρατούσε ο σερβιτόρος, και αποσπά με τα χέρια του τα δύο ντολμαδάκια (έτσι όπως ήτανε με τη σάλτσα) και τα βάζει στο πιάτο του!
Ο Χριστός κι η Παναγία! Σιχάθηκα και μόνο που τον είδα! ‘‘Βρε τον λιγδιάρη! Α, το σίχαμα!’’, σκεφτόμουν από μέσα μου. Μετά από λίγο με το ίδιο χέρι χαιρέτησε (δια χειραψίας φυσικά) τον γαμπρό και τη νύφη. Μπλιααααααχ! Μα τι αηδία! Τώρα τι να πεις... Γενικά δεν τους μπορώ τους βρωμιάρηδες. Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω άνθρωπο να πετάει τα σκουπίδια του κάτω στο δρόμο και όχι στον κάδο. Αλλά κι αυτό που μόλις είδα με τα μάτια μου, με έβγαλε από τα ρούχα μου.
Δεν περίμενα καν να σερβιριστεί το γλυκό. Έφυγα και γύρισα σπίτι μου. Υπερβολή θα πείτε. Ναι, το ξέρω. Ενδεχομένως μέσα στην κουζίνα της ταβέρνας να συμβαίνουν χειρότερα από τον μάγειρα και τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ή, τουλάχιστον, δεν τους βλέπω! Γιατί μη μου πείτε ότι το πιάτο από το οποίο αποσπάστηκαν τα δύο ντολμαδάκια δεν συμπληρώθηκε και δεν σερβιρίστηκε σε άλλον... Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα το πετάξανε... Επιπλέον, το ρύζι ήτανε τόσο κακοβρασμένο που νοστάλγησα το ρύζι του στρατού. Και να φανταστείτε ότι δεν έφαγα τίποτα όλη μέρα, περιμένοντας υπομονετικά να έρθει το βράδυ για να φάω στη δεξίωση, γιατί δεν θέλω να τρώω πάνω από μία φορά την ημέρα.
Που να φανταζόμουνα όμως ότι θα αντίκρυζα αυτό το αποκρουστικό θέαμα (ξέρω, υπάρχουν και χειρότερα) και ότι η ταβέρνα θα σερβίριζε φαγητά της -κακιάς- ώρας...
Η δεξίωση έγινε σε μία κοσμική ταβέρνα. Καθίσαμε το λοιπόν στο τραπέζι και αφού ήλθαν σχεδόν όλοι οι καλεσμένοι ξεκίνησε το σερβίρισμα κι η ζωντανή -αλλά άθλια- μουσική. Οι τρεις της μπάντας ανταγωνιζόντουσαν ο ένας τον άλλον στην κακοφωνία. Χίλιες φορές την Έφη Σαρρή. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι θα την ψήφιζα κιόλας αρκεί να σταματούσε αυτό το βασανιστήριο. Τα τραγούδια που επέλεξαν ήταν πολύ καλά (από Καλδάρα, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Ρεπάνη κ.λπ.) αλλά οι εκτελέσεις ήταν πραγματικές εκτελέσεις. Μόνο το αυτόματο οπλοπολυβόλο έλειπε για να τους γαζώσεις :diee
Τέλος πάντων, άρχισε το σερβίρισμα. Λίγο κασεράκι και φετούλα, λίγο τυροπιτάκι κ.λπ. Τα ορεκτικά δηλαδή. Στο μπροστινό μας τραπέζι περνάει ο σερβιτόρος με ένα πιάτο που περιείχε ένα λουκάνικο, ένα τυροπιτάκι, λίγη ρώσικη σαλάτα, ένα κεφτεδάκι και δύο ντολμαδάκια (όλα σε ένα μικρό πιάτο). Ένας κοστουμαρισμένος κύριος σηκώθηκε από την καρέκλα του, απλώνει τα χέρια του στο πιάτο που κρατούσε ο σερβιτόρος, και αποσπά με τα χέρια του τα δύο ντολμαδάκια (έτσι όπως ήτανε με τη σάλτσα) και τα βάζει στο πιάτο του!
Ο Χριστός κι η Παναγία! Σιχάθηκα και μόνο που τον είδα! ‘‘Βρε τον λιγδιάρη! Α, το σίχαμα!’’, σκεφτόμουν από μέσα μου. Μετά από λίγο με το ίδιο χέρι χαιρέτησε (δια χειραψίας φυσικά) τον γαμπρό και τη νύφη. Μπλιααααααχ! Μα τι αηδία! Τώρα τι να πεις... Γενικά δεν τους μπορώ τους βρωμιάρηδες. Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω άνθρωπο να πετάει τα σκουπίδια του κάτω στο δρόμο και όχι στον κάδο. Αλλά κι αυτό που μόλις είδα με τα μάτια μου, με έβγαλε από τα ρούχα μου.
Δεν περίμενα καν να σερβιριστεί το γλυκό. Έφυγα και γύρισα σπίτι μου. Υπερβολή θα πείτε. Ναι, το ξέρω. Ενδεχομένως μέσα στην κουζίνα της ταβέρνας να συμβαίνουν χειρότερα από τον μάγειρα και τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ή, τουλάχιστον, δεν τους βλέπω! Γιατί μη μου πείτε ότι το πιάτο από το οποίο αποσπάστηκαν τα δύο ντολμαδάκια δεν συμπληρώθηκε και δεν σερβιρίστηκε σε άλλον... Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα το πετάξανε... Επιπλέον, το ρύζι ήτανε τόσο κακοβρασμένο που νοστάλγησα το ρύζι του στρατού. Και να φανταστείτε ότι δεν έφαγα τίποτα όλη μέρα, περιμένοντας υπομονετικά να έρθει το βράδυ για να φάω στη δεξίωση, γιατί δεν θέλω να τρώω πάνω από μία φορά την ημέρα.
Που να φανταζόμουνα όμως ότι θα αντίκρυζα αυτό το αποκρουστικό θέαμα (ξέρω, υπάρχουν και χειρότερα) και ότι η ταβέρνα θα σερβίριζε φαγητά της -κακιάς- ώρας...