ΠΛΑΤΩΝ
06-07-09, 18:52
Ήταν μια συνηθισμένη καλοκαιρινή μέρα στη δουλειά από τις εκατοντάδες ολόιδιες μέρες που είχαν προηγηθεί. Έγγραφα που έβλεπα να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου κάθε μέρα αλλά με διαφορετικό αριθμό πρωτοκόλλου. Τα ίδια και τα ίδια. Ζούσα κάθε μέρα την ίδια μέρα κι εκείνη τη συγκεκριμένη δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό.
Οι ίδιοι συνάδελφοι, τα ίδια προσποιητά χαμόγελα, μέχρι που... Μέχρι που άκουσα μια γλυκιά φωνή που δεν είχα ξανακούσει ποτέ πριν. Σήκωσα τα μάτια μου κι ήταν μία νέα υπάλληλος, 19 ετών, που μόλις είχε προσληφθεί. Και τότε σαν να με χτύπησε ένας κεραυνός... Εκατομμύρια volt διαπέρασαν το σώμα μου. Δεν ήξερα το όνομά της, δεν ήξερα τίποτα γι' αυτήν αλλά αμέσως ένιωσα ότι ήθελα να την κάνω δική μου.
Και τα κατάφερα αλλά όχι ακριβώς. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Βγαίναμε έξω για καφέ, με καλούσε σπίτι της για φαγητό -ναι, μόνο εμένα!-, μου εκμυστηρευόταν τα μυστικά της κι εγώ... έλιωνα. Δεν μπορούσα να της πω τίποτα για τα αισθήματά μου γιατί φοβόμουν ότι θα την έχανα για πάντα. Ακόμα κι από φίλη.
Κι έτσι ήμουνα εκεί, πάντα διαθέσιμος. Και για φαγητό το Σάββατο, για καφέ την Κυριακή, για σινεμά την Παρασκευή και για οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας ήθελε.
Δεν μπορεί να μην είχε καταλάβει τι ένιωθα. Αποκλείεται. Το ένιωθα άλλωστε ότι το ήξερε άσχετα αν δεν της είχα πει τίποτα. Και παρέμενα σταθερά ερωτευμένος μαζί της ενώ εκείνη μου έλεγε κατά καιρούς για τους δικούς της ανεκπλήρωτους έρωτες!
Τι να έκανα; Παρέμενα πιστός φίλος σαν το σκυλί που το χτυπάς αλλά αυτό παραμένει δίπλα σου πιστός φύλακας :hit:
Ένα βράδυ, μετά από μία βόλτα σε ένα μπαρ κοντά στου Φιλοπάππου, μας έπιασε βροχή. Τρέχαμε αγκαλιασμένοι να βρούμε ένα σημείο να προφυλαχτούμε. Καθήσαμε σε ένα πεζούλι μιας πολυκατοικίας για να πάρουμε μία ανάσα. Την πήρα αγκαλιά μου και την έτριβα για να μην κρυώσει. Και τότε με φίλησε. Στο στόμα. Κι ήταν σαν να μετατράπηκε όλος ο κόσμος γύρω μου σε έναν παρθένο παράδεισο :yahoo:
Αλλά αυτός ο παράδεισος δεν άργησε να μετατραπεί σε κόλαση. Πίστευα μετά από αυτό το φιλί ότι θα ήμασταν πλέον ζευγάρι. Αλλά όχι. Η ίδια το ερμήνευσε ως έναν παρορμητισμό της στιγμής και τίποτα περισσότερο. Μ' αγαπάει αλλά σαν φίλο.
Καλύτερα να μου έλεγε ότι δεν ήθελε να με ξαναδεί στα μάτια της. Γιατί εγώ ζούσα με την ελπίδα ότι εκείνο ήταν απλά το πρώτο φιλί από τα χιλιάδες που θα ακολουθούσαν στο μέλλον.
Μάταια περνούσαν τα χρόνια. Εκείνη έκανε διάφορους δεσμούς και κάθε φορά που χώριζε μαντέψτε ποιον έπαιρνε τηλέφωνο. Εμένα φυσικά.
Ήθελα να της δείξω ότι εγώ είμαι εκεί. Αλλά με κάποιον μυστηριώδη τρόπο εκείνη δεν με έβλεπε ή έκανε ότι δεν με έβλεπε.
Ήταν μεσάνυχτα όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ''Θέλω να σου μιλήσω''.
Δεν ήξερα τι ήθελε να μου πει και είχα μεγάλη αγωνία.
- Πότε θες; τη ρώτησα
- Τώρα!
- Τέτοια ώρα;
- Ναι, τέτοια ώρα. Το ξέρω ότι πρέπει να πας στη δουλειά το πρωί αλλά θέλω πραγματικά να σε δω και να σου μιλήσω.
Σκέφτηκα ότι μπορεί τελικά να μου πει ότι ''Εσένα ήθελα πάντα'' και να πέσει στην έρημη αγκαλιά μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι αυτό θα συνέβαινε.
Πήγα την βρήκα σε μία πλατεία στη 1 μετά τα μεσάνυχτα.
- Θες να πάμε κάπου να καθήσουμε; την ρώτησα ευγενικά.
- Ναι. Στο σπίτι σου!
Αυτό ήταν, σκέφτηκα. ’ξιζε η αναμονή τόσων ετών. Μόλις φτάσαμε σπίτι μου καθίσαμε άνετα στον καναπέ του σαλονιού.
- Λοιπόν, τι ήθελες να μου πεις; ρώτησα γεμάτος περιέργεια.
- Τίποτα, μου πέρασε τώρα (!!!)
- Ήταν κάτι σοβαρό;
- Τίποτα μωρέ. ’στο. Ξέχνα το.
- !!!!
Έμεινα σαν μαλ... να την κοιτάζω και να μην ξέρω τι να κάνω.
- Πάρε με αγκαλιά, μου είπε παθιάρικα.
Την πήρα αγκαλιά αλλά σε κάποια στιγμή που έκανα την κίνηση να την φιλήσω, τραβήχτηκε.
- Νόμιζα ότι είσαι φίλος μου.
- Μα είμαι!
- Αφού το νου σου τον έχεις αλλού!
- Αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαλες μετά από τόσα χρόνια;
- Δεν ξέρω... Δεν είμαι καλά...
- Τελικά, για να καταλάβω... Με πήρες τηλέφωνο μες τα μεσάνυχτα για να μου μιλήσεις και τελικά μου λες ότι δεν ήθελες τίποτα και γυρνάς, επιπλέον, και μου λες -εμμέσως πλην σαφώς- ότι δεν είμαι φίλος σου.
- Δεν ξέρω... Ίσως ήταν κακή ιδέα να έρθουμε εδώ.
- Εσύ μου το ζήτησες. Δεν σε έφερα με το ζόρι.
- Το ξέρω! Αλλά φαίνεται πως παρεξηγήθηκα.
- Μπορείς να μου πεις τουλάχιστον τι είχες στο μυαλό σου ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις;
- ’στο καλύτερα και πάρε με αγκαλιά...
Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να τη βρίσω ή να κάνω υπομονή :SeRxaNouLa:
Πόσο υπομονή πια; Γιατί παίζει μαζί μου;
Έφυγε από το σπίτι μου στις 6 το πρωί! Πέντε ώρες μιλάγαμε, γελάγαμε, πειραζόμασταν, αλλά μέχρις εκεί. Τι στο λύκο την έπιασε; Δεν υπήρχε τίποτα το επείγον ώστε να έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθούμε μεταμεσονύχτια.
’κρη δεν έβρισκα.
Μια άλλη φορά, όταν μου ζήτησε και πάλι να βρεθούμε, μου είπε ότι θέλει να βρει έναν τύπο σαν κι εμένα. Τι θα πει ''σαν κι εμένα''; Γιατί να πάρει το αντίγραφό μου κι όχι εμένα τον ίδιο;
Κάθε φορά που παραπονιόταν ότι πέφτει σε βλάκες, μου έλεγε πάντα ότι ''να, ρε παιδί μου, δεν ήταν σαν εσένα'' και συνέχιζε να μου πλέκει το εγκώμιο.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν τα έφτιαχνε με εμένα.
Ο καιρός περνούσε κι εγώ είχα πια συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσα να την περιμένω για πάντα. Είχα κάνει κι άλλους δεσμούς κι όταν κάποια στιγμή ήρθε η στιγμή να παντρευτώ, την πήρα τηλέφωνο να της το πω.
- Ξέρεις... παντρεύομαι.
- ...
- Έλα, μ' ακούς;
- Ναι...
- Δεν είπες τίποτα και νόμιζα ότι κόπηκε η γραμμή. Σου έλεγα, λοιπόν, ότι παντρεύομαι.
- Ναι... το άκουσα...
- Συμβαίνει κάτι;
- Μου ήρθε κάπως.
- Τι εννοείς ''σου ήρθε κάπως'';
- Δεν ξέρω. Νιώθω κάπως, δεν ξέρω να το περιγράψω... Μήπως θες να βρεθούμε το απόγευμα;
- Ναι, γιατί όχι;
Πήγα από το σπίτι της. Μόλις έφτασα στο κατώφλι της πόρτας, και πριν καταλάβω τι έγινε, έπεσε πάνω μου και άρχισε να με φιλάει σαν τρελή! Κι είχαν περάσει πολλά χρόνια από εκείνη την πρώτη φορά στου Φιλοπάππου.
Παρέμενε πάντα όμορφη και γλυκιά. Προσπάθησα να ψελλίσω δυο κουβέντες αλλά μου έβαλε το χέρι της στο στόμα μου. Όπως καθόμουν στον καναπέ, έκατσε πάνω μου και έβγαλε το πουκάμισό της και το σουτιέν της... :ohh:
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, σημασία έχει ότι από τότε ο καθένας τραβάει το δρόμο του.
Τα λέμε που και που από το τηλέφωνο αλλά σπάνια. Εγώ άλλωστε ξαναπαντρεύτηκα κι εκείνη τα έφτιαξε μ' έναν τύπο τον οποίο παντρεύεται φέτος. Μου είπε ότι έχει καιρό να με δει και με ρώτησε πότε θα τα ξαναπούμε.
Κι εγώ την αποφεύγω διακριτικά...
Οι ίδιοι συνάδελφοι, τα ίδια προσποιητά χαμόγελα, μέχρι που... Μέχρι που άκουσα μια γλυκιά φωνή που δεν είχα ξανακούσει ποτέ πριν. Σήκωσα τα μάτια μου κι ήταν μία νέα υπάλληλος, 19 ετών, που μόλις είχε προσληφθεί. Και τότε σαν να με χτύπησε ένας κεραυνός... Εκατομμύρια volt διαπέρασαν το σώμα μου. Δεν ήξερα το όνομά της, δεν ήξερα τίποτα γι' αυτήν αλλά αμέσως ένιωσα ότι ήθελα να την κάνω δική μου.
Και τα κατάφερα αλλά όχι ακριβώς. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Βγαίναμε έξω για καφέ, με καλούσε σπίτι της για φαγητό -ναι, μόνο εμένα!-, μου εκμυστηρευόταν τα μυστικά της κι εγώ... έλιωνα. Δεν μπορούσα να της πω τίποτα για τα αισθήματά μου γιατί φοβόμουν ότι θα την έχανα για πάντα. Ακόμα κι από φίλη.
Κι έτσι ήμουνα εκεί, πάντα διαθέσιμος. Και για φαγητό το Σάββατο, για καφέ την Κυριακή, για σινεμά την Παρασκευή και για οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας ήθελε.
Δεν μπορεί να μην είχε καταλάβει τι ένιωθα. Αποκλείεται. Το ένιωθα άλλωστε ότι το ήξερε άσχετα αν δεν της είχα πει τίποτα. Και παρέμενα σταθερά ερωτευμένος μαζί της ενώ εκείνη μου έλεγε κατά καιρούς για τους δικούς της ανεκπλήρωτους έρωτες!
Τι να έκανα; Παρέμενα πιστός φίλος σαν το σκυλί που το χτυπάς αλλά αυτό παραμένει δίπλα σου πιστός φύλακας :hit:
Ένα βράδυ, μετά από μία βόλτα σε ένα μπαρ κοντά στου Φιλοπάππου, μας έπιασε βροχή. Τρέχαμε αγκαλιασμένοι να βρούμε ένα σημείο να προφυλαχτούμε. Καθήσαμε σε ένα πεζούλι μιας πολυκατοικίας για να πάρουμε μία ανάσα. Την πήρα αγκαλιά μου και την έτριβα για να μην κρυώσει. Και τότε με φίλησε. Στο στόμα. Κι ήταν σαν να μετατράπηκε όλος ο κόσμος γύρω μου σε έναν παρθένο παράδεισο :yahoo:
Αλλά αυτός ο παράδεισος δεν άργησε να μετατραπεί σε κόλαση. Πίστευα μετά από αυτό το φιλί ότι θα ήμασταν πλέον ζευγάρι. Αλλά όχι. Η ίδια το ερμήνευσε ως έναν παρορμητισμό της στιγμής και τίποτα περισσότερο. Μ' αγαπάει αλλά σαν φίλο.
Καλύτερα να μου έλεγε ότι δεν ήθελε να με ξαναδεί στα μάτια της. Γιατί εγώ ζούσα με την ελπίδα ότι εκείνο ήταν απλά το πρώτο φιλί από τα χιλιάδες που θα ακολουθούσαν στο μέλλον.
Μάταια περνούσαν τα χρόνια. Εκείνη έκανε διάφορους δεσμούς και κάθε φορά που χώριζε μαντέψτε ποιον έπαιρνε τηλέφωνο. Εμένα φυσικά.
Ήθελα να της δείξω ότι εγώ είμαι εκεί. Αλλά με κάποιον μυστηριώδη τρόπο εκείνη δεν με έβλεπε ή έκανε ότι δεν με έβλεπε.
Ήταν μεσάνυχτα όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ''Θέλω να σου μιλήσω''.
Δεν ήξερα τι ήθελε να μου πει και είχα μεγάλη αγωνία.
- Πότε θες; τη ρώτησα
- Τώρα!
- Τέτοια ώρα;
- Ναι, τέτοια ώρα. Το ξέρω ότι πρέπει να πας στη δουλειά το πρωί αλλά θέλω πραγματικά να σε δω και να σου μιλήσω.
Σκέφτηκα ότι μπορεί τελικά να μου πει ότι ''Εσένα ήθελα πάντα'' και να πέσει στην έρημη αγκαλιά μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι αυτό θα συνέβαινε.
Πήγα την βρήκα σε μία πλατεία στη 1 μετά τα μεσάνυχτα.
- Θες να πάμε κάπου να καθήσουμε; την ρώτησα ευγενικά.
- Ναι. Στο σπίτι σου!
Αυτό ήταν, σκέφτηκα. ’ξιζε η αναμονή τόσων ετών. Μόλις φτάσαμε σπίτι μου καθίσαμε άνετα στον καναπέ του σαλονιού.
- Λοιπόν, τι ήθελες να μου πεις; ρώτησα γεμάτος περιέργεια.
- Τίποτα, μου πέρασε τώρα (!!!)
- Ήταν κάτι σοβαρό;
- Τίποτα μωρέ. ’στο. Ξέχνα το.
- !!!!
Έμεινα σαν μαλ... να την κοιτάζω και να μην ξέρω τι να κάνω.
- Πάρε με αγκαλιά, μου είπε παθιάρικα.
Την πήρα αγκαλιά αλλά σε κάποια στιγμή που έκανα την κίνηση να την φιλήσω, τραβήχτηκε.
- Νόμιζα ότι είσαι φίλος μου.
- Μα είμαι!
- Αφού το νου σου τον έχεις αλλού!
- Αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαλες μετά από τόσα χρόνια;
- Δεν ξέρω... Δεν είμαι καλά...
- Τελικά, για να καταλάβω... Με πήρες τηλέφωνο μες τα μεσάνυχτα για να μου μιλήσεις και τελικά μου λες ότι δεν ήθελες τίποτα και γυρνάς, επιπλέον, και μου λες -εμμέσως πλην σαφώς- ότι δεν είμαι φίλος σου.
- Δεν ξέρω... Ίσως ήταν κακή ιδέα να έρθουμε εδώ.
- Εσύ μου το ζήτησες. Δεν σε έφερα με το ζόρι.
- Το ξέρω! Αλλά φαίνεται πως παρεξηγήθηκα.
- Μπορείς να μου πεις τουλάχιστον τι είχες στο μυαλό σου ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις;
- ’στο καλύτερα και πάρε με αγκαλιά...
Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να τη βρίσω ή να κάνω υπομονή :SeRxaNouLa:
Πόσο υπομονή πια; Γιατί παίζει μαζί μου;
Έφυγε από το σπίτι μου στις 6 το πρωί! Πέντε ώρες μιλάγαμε, γελάγαμε, πειραζόμασταν, αλλά μέχρις εκεί. Τι στο λύκο την έπιασε; Δεν υπήρχε τίποτα το επείγον ώστε να έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθούμε μεταμεσονύχτια.
’κρη δεν έβρισκα.
Μια άλλη φορά, όταν μου ζήτησε και πάλι να βρεθούμε, μου είπε ότι θέλει να βρει έναν τύπο σαν κι εμένα. Τι θα πει ''σαν κι εμένα''; Γιατί να πάρει το αντίγραφό μου κι όχι εμένα τον ίδιο;
Κάθε φορά που παραπονιόταν ότι πέφτει σε βλάκες, μου έλεγε πάντα ότι ''να, ρε παιδί μου, δεν ήταν σαν εσένα'' και συνέχιζε να μου πλέκει το εγκώμιο.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν τα έφτιαχνε με εμένα.
Ο καιρός περνούσε κι εγώ είχα πια συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσα να την περιμένω για πάντα. Είχα κάνει κι άλλους δεσμούς κι όταν κάποια στιγμή ήρθε η στιγμή να παντρευτώ, την πήρα τηλέφωνο να της το πω.
- Ξέρεις... παντρεύομαι.
- ...
- Έλα, μ' ακούς;
- Ναι...
- Δεν είπες τίποτα και νόμιζα ότι κόπηκε η γραμμή. Σου έλεγα, λοιπόν, ότι παντρεύομαι.
- Ναι... το άκουσα...
- Συμβαίνει κάτι;
- Μου ήρθε κάπως.
- Τι εννοείς ''σου ήρθε κάπως'';
- Δεν ξέρω. Νιώθω κάπως, δεν ξέρω να το περιγράψω... Μήπως θες να βρεθούμε το απόγευμα;
- Ναι, γιατί όχι;
Πήγα από το σπίτι της. Μόλις έφτασα στο κατώφλι της πόρτας, και πριν καταλάβω τι έγινε, έπεσε πάνω μου και άρχισε να με φιλάει σαν τρελή! Κι είχαν περάσει πολλά χρόνια από εκείνη την πρώτη φορά στου Φιλοπάππου.
Παρέμενε πάντα όμορφη και γλυκιά. Προσπάθησα να ψελλίσω δυο κουβέντες αλλά μου έβαλε το χέρι της στο στόμα μου. Όπως καθόμουν στον καναπέ, έκατσε πάνω μου και έβγαλε το πουκάμισό της και το σουτιέν της... :ohh:
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, σημασία έχει ότι από τότε ο καθένας τραβάει το δρόμο του.
Τα λέμε που και που από το τηλέφωνο αλλά σπάνια. Εγώ άλλωστε ξαναπαντρεύτηκα κι εκείνη τα έφτιαξε μ' έναν τύπο τον οποίο παντρεύεται φέτος. Μου είπε ότι έχει καιρό να με δει και με ρώτησε πότε θα τα ξαναπούμε.
Κι εγώ την αποφεύγω διακριτικά...