Η Πίγκυ ψάχνει σχολαστικά το σπίτι του Μέντορα. Οποιαδήπωτε ένδειξη θα ήταν χρήσιμη. Ήθελε οπωσδήποτε να τον βρει. Ήταν ίσως ο μόνος που θα μπορεούμε να την βοηθήσει να βγεί απο το αδιέξοδό της. Το χωριό αφιλόξενο. Ο Νίκρεντ και η Ροζάννα, απλοί κάτοικοι του τόπου, χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν. Ένιωθε εγκλωβισμένη.
Το σπίτι σχεδόν άνω κάτω. Η Πίγκυ αποφασισμένη να μήν σταματήσει. Όλα τα δωμάτια θα τα βεβηλώσει. Βλέπει μιά σκάλα που οδηγεί στο κελάρι. Αποφασίζει να την κατέβει. Προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του κελαριού. Μαγκωμένη. Σκοτεινά. Χτυπάει με δύναμη, ρίχνει το βάρος του σώματός της επάνω στην πόρτα. Δύο, τρεις, τέσσερις φορές και τα καταφέρνει. Μιά έντονη μυρωδιά μούχλας και υγρασίας φτάνει στο πρόσωπό της. Τολμά να κάνει ένα βήμα προς το εσωτερικό του σκοτεινού δωματίου. Μια αίσθηση, ένα dejavu την ακινητοποιεί. ένας δροσερός αέρας αγκαλιάζει το σώμα της. Ανατριχιάζει. Νιώθει ακριβώς όπως ένιωσε τοτε, στο δωμάτιο με τις σαρκοφάγους στο παλιό ταχυδρομείο. Δέν είναι ο ίδιος χώρος αλλα αυτή η αίσθηση πάρα πολύ γνώριμη απο τότε. Τα μάτια της καρφωμένα στο σκοτάδι. Δέν χρειάζεται να δεί δεξιά της τα δύο κόκκινα μάτια να την παρατηρούν. Απλά τα ένιωθε. Ένιωθε αυτά τα μάτια να την παρατηρούν. Δέν θα έβλεπε, αλλα ήξερε οτι ήταν εκεί. Ένα βήμα μπροστά και θα κινδύνευε η ζωή της. Ένα βήμα πίσω και δέν θα μάθαινε ποτέ την αλήθεια, το τί συμβαίνει στο silent hill.
Μέντορας: Γύρνα πίσω. Έλα έξω.
Η Πίγκυ άκούει τον Μέντορα. Γυρίζει αργά προς την πόρτα και βγαίνει. Βλέπει την μορφή του. Κλείνει την πόρτα και ανεβαίνει τις σκάλες.
Μέντορας: Σου αρέσει να πέφτεις επάνω στον Κένταυρο έτσι;
Στέκεται μπροστά στον Μέντορα.
Πίγκυ: Ο Κένταυρος είναι το τέρας με τα κόκκινα μάτια έτσι; Το ένιωσα. Το ένιωσα εκεί κάτω. Τί είναι ο κένταυρος; Ποιός είσαι εσύ; Γιατί είναι εκεί κάτω, εδώ στο σπίτι σου;
Μέντορας: Σημαντικές οι ερωτήσεις σου...
Πίγκυ: Ξέρεις να μου απαντήσεις; Φυσικά και γνωρίζεις...
Μέντορας: Είναι αλήθεια. Γνωρίζω. Αλλα αυτό είναι το τίμημα του να είμαι εδώ. Ή άς πούμε... περίπου αυτό είναι το τίμημα του να είμαι εδώ.
Πίγκυ: Επειδή γνωρίζεις, είσαι εγκλοβισμένος; Αυτό μου λές αυτή την στιγμή;
Μέντορας: Κάπως έτσι. Ναί.
Πίγκυ:...
Μέντορας: Και θές να μάθεις κι εσύ... σωστά;
Πίγκυ:...
Μέντορας: Θέλεις να μάθεις την αλήθεια; Το τί συμβαίνει; Το πού βρίσκεσαι:
Πίγκυ: Ναι.
Μέντορας: Ακόμα και άν το τίμημα είναι το ίδιο; Το να μείνεις... αιώνια εδώ;
Πίγκυ: Σκοτώθηκε ο Φρίμαν, έχασα τους φίλους μου. Τον Σόραβερ, τον Νίδι, Τα κορίτσια... είμαι μόνη μου εγκλωβισμένη σε αυτό το χωριό. Ούτως η άλλος είμαι εγκλωβισμένη. Τουλάχιστον θέλω να ξέρω την αλήθεια!
Μέντορας: Θα σου πώ. Θα σου πώ το τί συμβαίνει για έναν λόγο. Έχεις ένα χάρισμα. Μπορείς να δεχτείς την αλήθεια. Μπορείς να την πιστέψεις. Απο την αρχή ένιωθες αυτόν τον τόπο. Απο την αρχή ένιωσες τον κένταυρο να σας παρατηρεί... Άς κάνουμε μιά συμφωνία λοιπόν. Θα μάθεις τί συμβαίνει, το ποιός είμαι... αλλα όταν μάθεις την αλήθεια, δέν θα μπορείς να φύγεις ποτέ απο εδώ. Το χωριό θα είναι και η φυλακή σου...
Πίγκυ: Δέχομαι.
Η Ματίνα περπατάει κουρασμένη στα δύσβατα σοκάκια του λόφου.
Ματίνα: Είμαι σίγουρη οτι είχα περάσει απο εδώ με την Σερχανούλα. Αλλα τώρα νιώθω σάν να κάνω συνέχεια κύκλους! Έχω χαθεί! Νιώθω σάν να είμαι εγκλωβισμένη σε έναν τεράστιο λαβύρινθο!
Φωνή: ΨΙΤ!
Ματίνα: ώπα; Τί είναι αυτό;
Φωνή: Ψίτ! Εδώ! Εδώ στον θάμνο! Έλα!
Η Ματίνα σκιάζεται. Κοιτάει αριστερά της, σε εναν θάμνο που ακουγονταν μιά φωνή να την καλεί.
Φωνή: Έλα έλα μήν φοβάσαι! Εγω είμαι!
Δέν μπορεί να καταλάβει τί σόι φωνή είναι αυτή. Θα το ρισκάρει. Μιά βοήθεια την χρειάζεται. Πήγαίνει προς τον θάμνο. Κοιτάει απο πίσω και βλέπει τον Νίδι πληγωμένο και πεσμένο στο έδαφος.
Ματίνα: ΝΙΔΙ! Εσύ εδώ! Πώς είναι δυνατόν να είσαι ζωντανός!
Νίδις: Είμαι ζωντανός αλλα δέν ξέρω για πόσο ακόμα! Βοήθησέ με! Βγάλε με απο εδώ! Με κυνηγάει!
Ματίνα: Ποιός? Το τερας είναι κάπου εδώ!
Νίδις: Σήκωσέ με! Δέν με κυνηγάει το τέρας, σήκωσέ με γρήγορα!
Η Ματίνα προσπαθεί να σηκώσει τον Νίδι ο οποίος είναι γεμάτος με αίματα. Το αριστερό του χέρι είναι σχεδόν βγαλμένο, σχεδόν κομμένο απο τον ώμο. Έχει ένα υπερβολικά βαθύ τραύμα. Είναι χτυπημένο μέχρι και το κόκκαλο! Καθώς προσπαθεί να τον σηκώσει τραβώντας τον απο το δεξί του χέρι, ο Νίδις βγάζει μιά κραυγή απο τον πόνο.
Σερχανούλα: ΤΟ ΗΞΕΡΑ!
Η Ματίνα σηκώνει το κεφάλι της και βλέπει την Σερχανούλα ματωμένη να κρατάει ένα βαρύ σίδερο με μύτη. Έμοιαζε κομμάτι απο κάγκελο.
Η Ματίνα δέν ξέρει τί να σκεφτεί. Νιώθει οτι θα πανικοβληθεί. Το σώμα της δείχνει ενδείξεις οτι έρχεται ο πανικός, ιδρώτας, τα πόδια της μουδιαζουν, αλλα το μυαλό της κολλημένο στην εικονα της Σερχανούλας κρατώντας αυτό το σίδερο.
Το βλέμμα της άγριο, υπερβολικά θυμωμένο. Ρίχνει ένα ειρωνικό χαμόγελο προς τα παιδιά. Η Ματίνα βλεπει το πρόσωπο της Σερχανούλας. Ιδρωμένο, λερωμένο με χώμα και κόκκινο. Απο παντού τρέχει αίμα. Το χαμόγελο της ίσα που διακρίνεται πίσω απο το αίμα που ρέει απο τα δόντια της.
Ματίνα: Σερχ... γκουχου Σερχανούλα...
Σερχανούλα: Καλά το κατάλαβα. Ήθελες να με ξεκάνεις. Ήθελες να βρείς τον Νίδι, να τον πάρεις και να φύγετε. Αλλα σε πρόλαβα. Δέν έχει να πάει πουθενά. Ούτε αυτός ούτε εσύ ρουφι@ν@!
Με μιά γρήγορη κίνηση η Σερχανούλα εκσφενδονίζει το σίδερο και αυτό καρφώνεται με δύναμη στον λαιμό του Νίδι που είναι πεσμένος στο έδαφος.
Η Ματίνα πετάγεται έντρομη, δίνει ένα σάλτο απο τον θάμνο και αρχίζει να τρέχει. Σκοντάφτει και την ίδια στιγμή σχεδόν νιώθει έναν οξύ πόνο στην γάμπα της. Προσπαθεί να σηκωθεί. τα καταφέρνει για λίγο αλλα δέν μπορεί να ισορροπήσει καλά. Μόλις πατάει το πόδι της κάτω, παραλύει και την τρελαίνει ένας δυνατός πόνος.
Ματίνα: Γ@μήθηκε ο τένοντας γαμώτο!
Μιά ύστατη προσπάθεια να σηκωθεί και νιώθει τον ίδιο πόνο στο άλλο πόδι αυτή την φορά, συνοδεία και με έναν μεταλλικό ήχο.
Σερχανούλα: Δέν έχει να πάς πουθενά! Σου τσάκισα τα πόδια κ@ργιόλ@!
Η Ματίνα δέν δίνει σημασία. Ούτε κάν κοιτάει πίσω της. Θέλει να σηκωθεί να ξεφύγει πάση θυσία! Προσπαθεί να συρθεί με κάθε τρόπο. Να φύγει! Μπήγει τα δάχτυλα των χεριών της στο χώμα για να συρθεί. Με το ένα χέρι παίρνει μιά χούφτα χώμα και το πετάει πίσω της με την ελπίδα να πετύχει το προσωπο της Σερχανούλας, να την τυφλώσει έστω για λίγο προσωρινά. Ένας ακόμα πόνος όμως στον μηρό της. Νιώθει το αίμα της στο έδαφος. Η κοιλιά της κολυμπάει στο ίδιο της το αίμα. Πρέπει να ήταν απο ώρα εκεί στο έδαφος αλλα ήταν ζεστό και δέν το ένιωθε. Εξασθενεί, κρυώνει, ζαλίζεται... παραδίδεται στις αισθήσεις της...
__________________
|