Με το που χάθηκε, κατάφερε και "ξύπνησε" από το σκεπτικισμό του (την σκεφτόταν συνέχεια εννοώ
) και έκλεισε την σκουριασμένη (δίνω και λίγο εικόνα στην ιστορία
) πόρτα του λεωφορείου, με εκείνο τον ανατριχιαστικό θόρυβο (αλλά και ήχο
). Όλη η υπόλοιπη διαδρομή παρέμενε ίδια με τις προηγούμενες. Παράλληλα είχε στο μυαλό του τη στάση της επόμενης μέρας που θα την ξαναδεί.
Μετά από 5 ώρες (δημόσιο ξέρετε.. 8ωρο?? μπα) έφτασε για τελευταία φορά για τη μέρα στον τερματισμό και παρέδωσε το λεωφορείο στο συνάδελφό του. Η ώρα ήταν 2 το μεσημέρι και ξεκίναγε για το μεσημεριανό του μέχρι που.....