Διαφωνώ και συμφωνώ.
Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα κάθε στοιχείο είναι σημαντικό. Και συνήθως η σάλτσα είναι για να καλύψει ένα στοιχείο μέσα σε ανούσιες πληροφορίες. Αν και ποτέ τα σημαντικά στοιχεία δεν δίνονται στον αναγνώστη. Ούτε η Αγκάθα Κρίστι δεν αποκάλυπτε κάποια στοιχεία πριν το τέλος, ώστε ο αναγνώστης να μην μπορεί να βρει τον δολοφόνο.
Από την άλλη όμως, ο κανόνας είναι τα ερωτικά μυθιστορήματα. Δεν είναι ανάγκη (για το δικό μου μυαλό) όλη αυτή η λεπτομέρεια, χωρίς κάποιον λόγο.
Μπορείς να γράψεις ολοκληρωμένη ιστορία χωρίς να περιγράφεις τα πάντα και χωρίς ο αναγνώστης να χάνει την ουσία. Γι' αυτό και το Διήγημα θεωρείται η κορυφή της λογοτεχνίας και όχι το μυθιστόρημα. Γιατί η γραφή του είναι δυσκολότερη. (όχι ότι στο μυθιστόρημα δεν πρέπει να έχεις ικανότητα για να κρατήσεις τον αναγνώστη).
Είναι σαν τα αυτοτελεί επεισόδια αστυνομικής σειράς και αστυνομική ταινία. Πάντα έχεις κάτι να πεις για να γεμίσεις τον χρόνο. Το δύσκολο είναι να κόψεις.
Και μπορεί να μην έχεις διαβάσει το δικό μου βιβλίο, αλλά δες Stephen King. Είναι μαιτρ της γραφής, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω μεγάλο του βιβλίο. Τα διηγήματά του όμως είναι εξίσου καταπληκτικά. Δες Clive Barker και την σειρά "Τα βιβλία του Αίματος".
|