Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά χρόνια, ήμουν 17 χρονών. Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι κι εκείνο του 1985 είχα πάει στη Θεσσαλονίκη, όπου θα καθόμουν για λίγες μέρες και μετά θα συνέχιζα για Χαλκιδική.
Έκανε ζέστη και στο σπίτι ήτανε μαζεμένοι ο παππούς μου, η γιαγιά μου, οι γονείς μου και λοιποί στενοί συγγενείς. Εγώ φυσικά βαριόμουν και δεν είχα καμία δουλειά μαζί τους. Βαριεστημένος λοιπόν βγήκα στο μπαλκόνι και χάζευα. Χάζευα αριστερά, χάζευα δεξιά, πάνω, κάτω, και κάποια στιγμή το βλέμμα μου διασταυρώνεται με μίας κοπέλας που ήταν κι αυτή στο μπαλκόνι της διπλανής πολυκατοικίας. Ήτανε στον ίδιο όροφο και έτσι ευτυχώς δεν χρειαζότανε να πιαστεί ο λαιμός μου κοιτώντας πάνω ή κάτω.
Το λοιπόν, με κοίταζε επίμονα εκείνη, την κοίταζα επίμονα κι εγώ, αλλά κουβέντα δεν λέγαμε. Με τις ώρες καθόμασταν στο μπαλκόνι κοιτώντας ο ένας τον άλλον. Ήταν ολοφάνερο ότι με γούσταρε αλλά εγώ δεν είχα το θάρρος να της μιλήσω. Αυτό το βιολί συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη. Κάθε βράδυ που έπεφτα για ύπνο περίμενα πως και πως να ξημερώσει για να ξαναβγώ στο μπαλκόνι. Και πράγματι από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα μέναμε εκεί, κολλημένοι, κοιτώντας ο ένας τον άλλον σαν σουρεαλιστική σκηνή από γαλλικό ασπρόμαυρο κινηματογράφο.
Κάποια στιγμή, είδε κι απόειδε η κοπέλα, με ρώτησε πως με λένε. ''Κώστα'' της λέω εγώ, ''Τασούλα'' μου λέει εκείνη.
Ο πάγος έσπασε. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Αρχίσαμε να βγαίνουμε βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Μία μέρα που οι γονείς της πήγανε στον Μακρύγιαλο η Τασούλα έμεινε μόνη της στο σπίτι και με κάλεσε να της κάνω παρέα... Ωραία πράγματα!
Το θέμα είναι ότι εγώ έπρεπε να φύγω για Χαλκιδική και μετά να επιστρέψω στην Αθήνα. Θα με ξαναέβλεπε τα... Χριστούγεννα. Και όντως, ξαναβρεθήκαμε τα Χριστούγεννα, ξανά το Πάσχα, μέχρι που ήρθε και πάλι το καλοκαίρι.
Βολτούλες, φιλάκια, χαρούλες και λοιπά. Μία ωραία μέρα, λοιπόν, μου λέει:
- Κώστα έχω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό.
- Συνέβη κάτι;
- Μου την έπεσε κάποιος...
- Τί εννοείς σού την έπεσε κάποιος; Δηλαδή;
- Να... Είχα κατέβει να πάρω εφημερίδα για τον μπαμπά μου και ένας τύπος με άρπαξε μες στο αυτοκίνητό του και με φίλησε!
- Τι με λες τώρα!!! Ποιός ήταν αυτός; Τον ήξερες;
- Και ναι και όχι...
- Τι πάει να πει "και ναι και όχι". Τον ξέρεις ή δεν τον ξέρεις;
- Απλά τον γνωρίζω. Τίποτα περισσότερο.
- Ποιός είναι; Θα γίνει της κακομοίρας! Θα τον σφάξω! Θα τον εξαφανίσω!
- Σε παρακαλώ μη φωνάζεις...
- Τι να μη φωνάζω; Τρελλάθηκες; Πες μου ποιος είναι και θα του δείξω εγώ!
- Αν είναι να κάνεις φασαρία δεν πρόκειται να σου πω! Δεν θέλω να μάθουν κάτι οι γονείς μου.
- Μα τι λες τώρα; Και θα τ' αφήσεις έτσι;
- Και τί να κάνω; Άν τυχόν μάθουν κάτι οι γονείς μου θα με κλείσουν στο σπίτι και δεν πρόκειται να ξαναβγώ.
- Κοίτα, γαμώ το στανιό μου, που έμπλεξα!
- Θα σου πω ποιος είναι μόνο αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα κάνεις φασαρία και δεν θα το πεις σε κανέναν.
Δυστυχώς δεν είχα άλλη επιλογή. Αν πραγματικά ήθελα να μάθω ποιος την έπεσε στην Τασούλα έπρεπε να υποσχεθώ ότι δεν θα αντιδρούσα...
- Καλά λοιπόν. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα κάνω τίποτα
- Είναι ο σκουπιδιάρης που περνάει κάθε πρωί.
- Αυτός ο μουσάτος;
- Ναι αυτός.
- Μαααα... αυτός είναι ίσαμε 40 χρονών! Σα δε ντρέπεται! Θα τον σκοτώσω!
- Σε παρακαλώ! Μου υποσχέθηκες να μην κάνεις τίποτα!
- Γαμώτο! Και τι να κάνω τώρα;
- Τίποτα. Ξέχασέ το.
Κάθε πρωί που έβγαινα στο μπαλκόνι έβλεπα τον μουσάτο να περνάει και ένας Θεός ξέρει τι με κράταγε και δεν τον τράβαγα από το μούσι να τον μαδήσω. Είχα δώσει βλέπετε και την υπόσχεση και όσο να 'ναι ο αληθινός άντρας κρατάει τις υποσχέσεις του. Παρόλα αυτά το αίμα μου ανέβαινε στο κεφάλι κάθε φορά που σκεφτόμουν τι έκανε.
Μετά από 2-3 μέρες η Τασούλα μου είπε:
- Κώστα θέλω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό.
- Τί έγινε πάλι;
- Τα έφτιαξα με τον σκουπιδιάρη!
Από τότε την Τασούλα δεν την ξαναείδα ποτέ...