Είχα την τύχη να δω (ή την ατυχία να δω μόνο) δύο από τις ιστορικές της παραστάσεις της, το "Δεσποινίς Μαργαρίτα" και το "Φιλουμένα Μαρτουράνο". Και ισχύει απόλυτα αυτό που μου είχαν πει, ότι όσο καλή κι αν ήταν στις κλασσικές ταινίες που είχε γυρίσει στη δεκαετία του '50, στο θέατρο ήταν ασύγκριτα καλύτερη. Ανήκε στους προικισμένους ηθοποιούς που μπορούσαν ακόμη και ένα ασήμαντο μπουλβάρ να το αναγάγουν σε υψηλή τέχνη με το παίξιμό τους. Στο "δεσποινίς Μαργαρίτα", ένα δύσκολο και "εκτός χαρακτήρα" έργο, στο οποίο ήταν το μοναδικό πρόσωπο, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε γέμισε τη σκηνή με την παρουσία της και την κράτησε δική της για τις 2 σχεδόν ώρες, με όλο το θέατρο να κρέμεται από τα χείλη της. Δεν είδα το "παιδιά ενός κατώτερου θεού", ήμουν πια στην Αμερική. Όλοι ξέραμε ότι ήταν το τελευταίο της έργο.
|