Πρόπερσυ το καλοκαιρι (Ιουνιος):
Παμε σε ένα πρακτοριο ενοικιασης αυτοκινήτων. Μας δειχνουν απο φυλλαδίου κάποια αυτοκίνητα, καταλήγουμε σε κάποιο, μας λένε πως δεν ειναι διαθέσιμο αυτή τη στιγμή αλλά σε καμια ώρα. Ρωτανε που μένουμε να μας το φέρουν. Λεμε οκ, παμε σπίτι και περιμένουμε... και περιμενουμε... και περιμενουμε...
Σε κανα 3ωρο και μετά απο 15 τηλεφωνήματα, έρχεται το αυτοκίντητο στο σπιτι. Καμια σχέση με αυτό που ειχαμε παραγγείλει. Αλλά επειδή δεν ηταν και χάλια, και τα νευρα μας ειχαν γίνει κοκορέτσι, το παίρνουμε.
Ανεβαζε θερμοκρασια, ειχε προβληματακια... τεσπα... παμε-γυρνάμε, τελειωνει εκεί το θεμα.
Πρόπερσυ (παλι) καλοκαίρι (Αυγουστο τωρα):
ξαναπάμε στον ίδιο. Αφού ακολουθήθηκε η ίδια διαδικάσία επιλογής αυτοκινήτου, πάμε με τον υπάλληλο στο πάρκινγκ να δουμε τι έχει διαθεσιμο (μην την ξαναπατήσουμε στο περιμενε). Οπου διαπιστώνουμε ότι το μόνο διαθέσιμο ηταν ενα Panda του παππού του Κολοκοτρώνη! Εξαλη εγώ "μα μας κοροιδεύετε?? Και τον Ιουνιο που ειχαμε ερθει μας κάνατε το-και-το!!!". Οπότε ο υπάλληλος γυρνάει και με τρομερή απάθεια μου ρίχνει ΤΗΝ ατακα: "..και γιατί ξανάρθατε?"
Κι έμεινα μ@λάκας!
ΤΕΛΟΣ
|