Μετά την ολοκλήρωση του «The Wall», ο Roger Waters είχε την ιδέα να γυρίσει μια αντίστοιχη ταινία. Σε αυτήν θα αναμείγνυε εικόνες από τις συναυλίες των Pink Floyd με τα κινούμενα σχέδια του Gerard Scarfe. Όμως, η δισκογραφική εταιρεία αρνήθηκε να προχωρήσει στην παραγωγή επειδή η ταινία έμοιαζε «εξαιρετικά δυσνόητη». Την ίδια εποχή ο Alan Parker πλησίασε τον Waters εξηγώντας του ότι θα ήθελε να γυρίσει μια ταινία σχετική με το άλμπουμ του. Προσφέρθηκε μάλιστα να αναλάβει την παραγωγή, όπου θα πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Waters στον ρόλο του Pink. Οι επιλογές αποδείχθηκαν καταστροφικές. Ο Waters απέτυχε οικτρά στα δοκιμαστικά και αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να παίξει. Έτσι οι σκηνές από τις συναυλίες της μπάντας αποσύρθηκαν, το σενάριο του Waters άλλαξε μορφή και ο Parker σχεδίασε την ταινία από την αρχή, επιλέγοντας στον ρόλο του Pink τον Bob Geldof.
Ο Bob Geldof ενημερώθηκε από τον ατζέντη του κατά τη διάρκεια μιας κούρσας με ταξί. Στην αρχή δεν ήθελε το ρόλο γιατί, όπως είπε στον ατζέντη του, δεν του άρεσε η μουσική των Pink Floyd και επιπλέον δεν είχε καμία εμπειρία από ηθοποιία. Αυτό, όμως, που δεν ήξερε ο Bob Geldof ήταν ότι ο ταξιτζής ήταν ο αδερφός του Roger Waters!!!
Τελικά αποδέχτηκε το ρόλο, την ίδια στιγμή που ο Alan Parker από την αρχική ιδέα του Waters κράτησε μόνο τα αριστουργηματικά κινούμενα σχέδια του Scarfe και τη συμφωνία να μην υπάρχουν διάλογοι αλλά η πλοκή να εκτυλίσσεται μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ.
Ο Waters, που σύμφωνα με τον Parker ανακατευόταν διαρκώς στα γυρίσματα και συχνά συγκρουόταν μαζί του, είπε: «
Απογοητεύτηκα. Ο Pink κατέληξε μία αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του». Αλλά και ο Parker ήταν δυσαρεστημένος από τις συνεχείς παρεμβάσεις του Waters. Για τον David Gilmour, τον κιθαρίστα, η ταινία ήταν η αρχή του τέλους για τους Pink Floyd αφού τότε κορυφώθηκε η κόντρα του με τον Waters. «
Η ταινία ήταν μια αποτυχία», έλεγε, «
ιδιαίτερα αν τη συγκρίνουμε με τον θρίαμβο του άλμπουμ και των συναυλιών που ακολούθησαν». Αλλά και οι κριτικοί χαρακτήρισαν την ταινία «καταθλιπτική αποτυχία» και αναρωτιόντουσαν πώς ένας καλός σκηνοθέτης κι ένα συναρπαστικό συγκρότημα συνεργάστηκαν για ένα αποτρόπαιο ανοσιούργημα που βρίσκει τον Bob Geldof να περιφέρεται με ξυρισμένα φρύδια.
Κάπως έτσι η σύγκρουση του Waters με τον Parker, που ουσιαστικά κινηματογράφησε την πορεία ενός δημιουργού προς την κατάθλιψη, ήταν αναπόφευκτη. «
Ο Pink δεν είναι ένας καταθλιπτικός ροκ αστέρας σε παρακμή», είχε πει το 2005 ο Waters καθώς ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Broadway. «
Γι' αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Pink στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης».
Ευτυχώς, δεν συνέβη το ίδιο και με το δίσκο των Pink Floyd. Τα θέματα της μοναξιάς, του πολέμου, των ανέραστων γάμων και των δεσποτικών μητέρων, που διαπραγματεύεται το «The Wall», χτύπησαν την ευαίσθητη φλέβα του κοινού σε όλο τον κόσμο. Από την ημέρα που κυκλοφόρησε το «Another Brick In The Wall», αμέτρητα παιδιά και ενήλικες το υιοθέτησαν ως ύμνο για τους αγώνες τους, και όχι μόνο για θέματα παιδείας. Αυτό είχε ως συνέπεια πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο να απαγορεύσουν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς να παίζουν το «Another Brick In The Wall» ενώ μερικές από αυτές το πήγαν ακόμα πιο μακριά απαγορεύοντας οποιοδήποτε τραγούδι των Pink Floyd!
Το 1980, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Elsie River στη Νότια Αφρική (το Elsie River είναι προάστιο του Cape Town όπου έμεναν μόνο μαύροι), το τραγούδι υιοθετήθηκε ως ύμνος διαμαρτυρίας από τους μαύρους σπουδαστές, οι οποίοι διαμαρτύρονταν ενάντια στη φυλετική προπαγάνδα και προκατάληψη. Στις 2 Μαΐου του 1980 η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής απαγόρεψε το τραγούδι των Pink Floyd την ίδια στιγμή που δύο 15χρονοι έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες της αστυνομίας. Μερικά χρόνια αργότερα, το «Another Brick In The Wall» έμελλε να αποτελέσει μέρος ενός από τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα…
Ανατολικό Βερολίνο, Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 1989, ώρα 18:57. Η πληκτική συνέντευξη του Gunter Schabowski, ηγετικού στελέχους του κυβερνώντος Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που μεταδίδεται ζωντανή από την κρατική τηλεόραση, πλησιάζει προς το τέλος της χωρίς να προσφέρει στους τηλεθεατές τίποτα περισσότερο από νυσταλέες διακηρύξεις περί «ανανέωσης» και «εκδημοκρατισμού του σοσιαλιστικού συστήματος». Ξαφνικά, ο Ανατολικογερμανός επίσημος βγάζει από το ντοσιέ του ένα έγγραφο και,
με παντελώς αδιάφορο ύφος, εξαπολύει μια πραγματική πολιτική βόμβα, ανακοινώνοντας απόφαση του υπουργικού συμβουλίου που επιτρέπει, στο εξής, την ελεύθερη μετάβαση των συμπατριωτών του στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης χωρίς ειδική άδεια των αρχών.
Δύο ώρες αργότερα, στις 21:00, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες συρρέουν στο Τείχος και η κοσμοπλημμύρα είναι τέτοια που οι αρχές αναγκάζονται να ανοίξουν εντελώς την ιστορική Πύλη του Βρανδεμβούργου αφήνοντας τον κόσμο να περάσει χωρίς έλεγχο.
Ώρα 12 τα μεσάνυχτα. Μια περίεργη «συνάντηση κορυφής» πραγματοποιείται μπροστά στα έκπληκτα μάτια δημοσιογραφικών συνεργείων απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ένας Ανατολικογερμανός και ένας Δυτικογερμανός αστυνομικός ανεβαίνουν με σκάλες πάνω στο Τείχος, σφίγγουν τα χέρια και αγκαλιάζονται υπό τις επευφημίες χιλιάδων ανθρώπων και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Τα συγκεντρωμένα πλήθη δονούνται στον παλμό του θρυλικού πλέον «Another Brick In The Wall» των Pink Floyd, δακρύζουν, φιλιούνται, αγκαλιάζονται, λούζονται με σαμπάνιες και αλαλάζουν από άγρια χαρά. Το Τείχος του Βερολίνου αποτελεί πλέον παρελθόν…
Στις 21 Ιουλίου 1990, ο Roger Waters παρουσίασε το «The Wall» στο Βερολίνο, μπροστά σε 200.000 θεατές και 10.000.000 τηλεθεατές, στο πλαίσιο του εορτασμού της καταστροφής του Τείχους. Στην εκτέλεση που κυκλοφορεί από αυτή τη συναυλία, τα βασικά φωνητικά του «Another Brick In The Wall» τα κάνει η Cindy Lauper (!), ο Rick DiFonzo παίζει το σόλο, ο Snowy White παίζει ένα δεύτερο σόλο στην κιθάρα, ενώ στα keyboards είναι ο Peter Wood και στα synthesizer ο Thomas Dolby. Η εκτέλεση αυτή περιλαμβάνεται στο δίσκο «The Wall – Live In Berlin», που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 1990.
Πριν την κυκλοφορία του δίσκου, είχε βγει σε περιορισμένα αντίτυπα ένα CD που διανεμήθηκε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και στο οποίο υπήρχε μία νέα ηχογράφηση του «Another Brick In The Wall part 2» από τον Roger Waters και τους Bleeding Heart Band.
Ζωντανή ηχογράφηση του τραγουδιού περιλαμβάνεται επίσης στο δίσκο «Is There Anybody Out There? The Wall Live 1980-81», όπου το τραγούδι περιέχει ένα εκτεταμένο σόλο από τον Snowy White και ένα σόλο στα keyboards από τον Richard Wright. Μετά την αποχώρηση του Roger Waters από το συγκρότημα, οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν ζωντανές ηχογραφήσεις («Delicate Sound Of Thunder» και «P*U*L*S*E»), όπου το «Another Brick In The Wall» περιλαμβάνει μεγαλύτερο σόλο από τον David Gilmour, βοηθητικές κιθάρες από τον Tim Renwick και μπάσο από τον Guy Pratt (ο οποίος παντρεύτηκε την Gala Wright, κόρη του Richard Wright).
Το «Another Brick In The Wall» γνώρισε και εκτελέσεις, αλλά και παρωδίες, από άλλους καλλιτέχνες.
Το 1980 το βρετανικό χιουμοριστικό συγκρότημα Barron Knights ηχογράφησε ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, το οποίο περιλαμβάνει τον στίχο «
Hey, Santa, leave the booze alone» («Έι, Αϊ-Βασίλη, άσε κάτω το ποτό!»).
Το 1985 το βελγικό συγκρότημα a;Grumh ηχογράφησε μία εκτέλεση του τραγουδιού, η οποία συμπεριλήφθηκε στο maxi single «Underground» και αργότερα στο δίσκο «We Are a;Grumh… And You Are Not!» (1988).
Το 1995 το αυστριακό heavy metal συγκρότημα Stahlhammer συμπεριέλαβε μία εκτέλεση του τραγουδιού στο δίσκο «Killer Instinkt». Το video clip της εκτέλεσης αυτής γνώρισε επιτυχία στη Γερμανία και την Αυστρία.
Το 1998 το βραχύβιο συγκρότημα εναλλακτικού rock, Class Of ’99, ηχογράφησε μία εκτέλεση του «Another Brick In The Wall (part 2)» για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας «Η Εισβολή» (The Faculty). Η εκτέλεση αυτή κυκλοφόρησε και σε single.
Το 1999, η British Rock Symphony ηχογράφησε μία εκτέλεση με τη συμμετοχή του Eric Burdon, η οποία περιλαμβάνεται στο δίσκο «British Rock Symphony».
Την ίδια χρονιά, οι ApologetiX ηχογράφησαν μία παρωδία του τραγουδιού, με τίτλο «Kick In The Wall pt. 2», η οποία περιλαμβάνεται στο δίσκο «Biblical Graffiti» ενώ οι Bloodhound Gang ηχογράφησαν το τραγούδι «Right Turn Clyde», με το στίχο «
All in all you’re just another dick with no balls» (μάλλον δεν χρειάζεται μετάφραση, νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι λέει…). Ο Αυστραλός performer, Bruce Watson, έχει παρωδήσει κι αυτός το τραγούδι χρησιμοποιώντας τον στίχο «
We don’t need no contraception» και το ρεφρέν «
All in all it’s just another kick in the balls».
Το 2001 το καναδέζικο συγκρότημα της country, Luther Wright & The Wrongs κυκλοφόρησε το δίσκο «Rebuild The Wall» (!), όπου περιλαμβάνεται και μία εκτέλεση του «Another Brick In The Wall (part 2)».
Την ίδια χρονιά, οι D12 κυκλοφόρησαν το τραγούδι «Revelation», όπου στο ρεφρέν υπάρχει ο στίχος «
I don’t need no education» ενώ στο τέλος του τραγουδιού ο Eminem επαναλαμβάνει την ατάκα «
How can you have any pudding if you don’t eat your meat?».
Το 2004 οι Korn συμπεριέλαβαν μία εκτέλεση του τραγουδιού στο δίσκο «Greatest Hits Volume 1». Αργότερα το κυκλοφόρησαν και σε ζωντανή ηχογράφηση, η οποία περιλαμβάνεται στο δίσκο «Live & Rare» (2006).
Το 2005 το ροκ συγκρότημα Parason, από τη Λευκορωσία, έκανε μία εκτέλεση του τραγουδιού, με τίτλο «Vaša škoła» (Ваша школа), που σημαίνει «Το σχολείο σας».
Την ίδια χρονιά ο Keller Williams ηχογράφησε τη δική του εκτέλεση, η οποία περιλαμβάνεται στο δίσκο «Grass» (2006).
Το 2006 το κωμικό συγκρότημα Richard Cheese And Lounge Against συμπεριέλαβε μία εκτέλεση του τραγουδιού στο δίσκο «The Sunny Side Of The Moon: The Best Of Richard Cheese».
Το 2007 ο Eric Prydz έκανε ένα remix στο τραγούδι, το οποίο ονόμασε «Proper Education». Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε single και συμπεριλήφθηκε στον ομώνυμο δίσκο. Το «Proper Education» γνώρισε μεγάλη επιτυχία καθώς έγινε Νο 1 στη Φιλανδία, Νο 2 στο Βέλγιο και τη Μεγάλη Βρετανία, Νο 3 στη Δανία και Ολλανδία, Νο 4 στη Γερμανία και Ισπανία, Νο 7 στη Σουηδία, Νο 9 στην Ιρλανδία, Νο 10 στη Γαλλία, Νο 11 στην Ιταλία, Νο 12 στην Ελβετία και Νο 20 στην Αυστραλία και Αυστρία.
Το 2008 η Taliesin Orchestra ηχογράφησε μία εκτέλεση, η οποία περιλαμβάνεται στο δίσκο «Rock Rhapsody».
Το «Another Brick In The Wall» έχουν ερμηνεύσει επίσης, σε συναυλίες τους, οι Pearl Jam και οι Velvet Revolver.
Το 2006 με αφορμή το τείχος που έχτισαν οι Ισραηλινοί για να απομονώσουν τις περιοχές της Παλαιστίνης, ο Roger Waters ξεκίνησε μία εκστρατεία διαμαρτυρίας με τίτλο «War On Want», η οποία περιλαμβάνει ένα αντίγραφο του τείχους πάνω στο οποίο έγραψε τον στίχο «
We don’t need no thought control».
Στις 7 Ιουλίου 2007, ο Roger Waters έπαιξε το «Another Brick In The Wall» ζωντανά στο New Jersey στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Live Earth. Το Live Earth οργανώθηκε για να πληροφορηθεί ο κόσμος για την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας και το σύνθημα των εκδηλώσεων ήταν το «Save Our Selves» (S.O.S.). Ο Roger Waters μάλλον πήρε στο ψιλό τόσο το γεγονός όσο και τους Pink Floyd, πετώντας ένα γιγάντιο φουσκωτό γουρούνι πάνω από τα κεφάλια των θεατών (κλασικό σκηνικό των Pink Floyd), μόνο που ήταν ζωγραφισμένες οι λέξεις «Save Our Sausages» (Σώστε τα λουκάνικά μας).
Τι απέγιναν τα παιδιά της χορωδίας;
Τα τελευταία χρόνια, αυτό που προκάλεσε έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις ήταν η αποκάλυψη ότι τα παιδιά της χορωδίας δεν πήραν καμία αμοιβή. Τα ονόματά τους δεν αναφέρονταν πουθενά στο δίσκο κι επιπλέον δεν εμφανίστηκαν ούτε στο video ούτε στην τηλεόραση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ονομαστική απόδειξη της συμμετοχής τους στο δίσκο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν υπήρχε καμία συμβατική ρύθμιση για τα δικαιώματα επί των πωλήσεων και έτσι η μοναδική αμοιβή που δόθηκε ήταν ένα ποσό ύψους 1.000 λιρών, και αργότερα έναν πλατινένιο δίσκο, που πήρε το σχολείο για τη συμμετοχή της χορωδίας. Τα παιδιά πήραν για δώρο εισιτήρια για μία συναυλία των Pink Floyd, ένα δίσκο, ένα single και –το σημαντικότερο- την υπερηφάνεια της συμμετοχής σε ένα ιστορικό, όπως αποδείχθηκε, μουσικό γεγονός, και μια υπέροχη ιστορία να διηγούνται στα δικά τους παιδιά.
Τελικά, μόλις το Νοέμβριο του 2004 απαίτησαν κάποιες χιλιάδες λίρες ως αμοιβή, χάρη στις προσπάθειες ενός Σκοτσέζου μουσικού ονόματι Peter Rowan, ο οποίος ήταν εκπρόσωπος εταιρείας πνευματικών δικαιωμάτων και έκανε δύο χρόνια για να βρει τα παιδιά που συμμετείχαν στη χορωδία (και τα οποία εν τω μεταξύ είχαν γίνει 40 χρονών). Η αλήθεια είναι ότι τα –πρώην- παιδιά δικαιούνταν ένα ποσό από τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις του τραγουδιού, βάσει ενός νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων του 1996. Σε αντίθεση με όσα έγραψε ο Τύπος, δεν κατατέθηκε καμία μήνυση εις βάρος των Pink Floyd. Πάντως, επαγγελματίες της μουσικής βιομηχανίας υπολόγισαν ότι το ποσό που δικαιούταν κάθε παιδί που συμμετείχε στην ηχογράφηση είναι περίπου 500 λίρες.
Πρόσφατα, ο βρετανικός σταθμός BBC One έκανε μία εκπομπή με τίτλο «One Life: The Brick In The Wall Kids», αφιερωμένη στα παιδιά που συμμετείχαν στη χορωδία.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τα παιδιά μεγαλώνοντας έφυγαν από το σχολείο ξεκινώντας τη δική τους ζωή. Η Sybilla, μία από τις κοπέλες που τραγούδησαν με τη χορωδία, είπε ότι το Islington Green School δεν της προσέφερε άριστη αγγλική παιδεία αλλά της έδωσε την πεποίθηση ότι η ίδια θα μπορούσε να πετύχει κάποια πράγματα και ότι έπρεπε να συνεχίσει να κάνει αυτό που επιθυμεί. Σήμερα είναι δικηγόρος και συνέταιρος σε νομική εταιρεία.
Η Tabitha είπε ότι είχε μία έντονη συναισθηματική και σπιτική ζωή και ότι το «Another Brick In The Wall» της έδωσε την ελπίδα ότι υπάρχει κάτι πέρα από την μιζέρια της ύπαρξής της. Σήμερα η Tabitha είναι δασκάλα.
Η Caroline εκμυστηρεύτηκε ότι όταν συμμετείχε στην ηχογράφηση φοβόταν επειδή ήταν από πλούσια οικογένεια.
Η Margaret Maden ήταν καθηγήτρια και διευθύντρια του Islington Green School. Όταν είχε μάθει για τη συμμετοχή της χορωδίας σε ένα τραγούδι που κατηγορούσε το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένη αν και τότε δεν είχε ιδέα για την έκταση του προβλήματος που θα προκαλούσε αυτή η συμμετοχή. Μετά την κυκλοφορία του «The Wall», η κριτική που δέχθηκε η ίδια και το σχολείο ήταν πολύ έντονη. Η Inner London Education Authority χαρακτήρισε το γεγονός «σκανδαλώδες» και όπως δήλωσε η κα Maden «
ήταν σαν να συνετρίβη ολόκληρος ο κόσμος πάνω μου. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να το αντέξω επειδή είχαμε κοπιάσει πολύ γι’ αυτό το σχολείο…».
Μετά από τόσα χρόνια, η Margaret Maden συμφώνησε να υποστηρίξει την απαίτηση των παλιών μαθητών της, αν και θεωρεί το «Another Brick In The Wall» ως ένα γλυκόπικρο επεισόδιο της διδακτικής της καριέρας: «
Θα προτιμούσα να μην είχαν συμβεί οι φρικαλεότητες με το επεισόδιο των Pink Floyd. Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξω αυτό το γεγονός σε αντιδιαστολή με τον Alun Renshaw, τότε οποιαδήποτε εποχή, οποιαδήποτε μέρα, θα διάλεγα τον Alun επειδή είχε καλή επιρροή στα παιδιά. Έκανε τη διαφορά στη ζωή τους…».
Όμως η κα Maden ξέρει ότι τα περισσότερα σχολεία δεν θα τον ανέχονταν. «
Νομίζω ότι τόσο τα σχολεία όσο και τα παιδιά χρειάζονται αυτό το είδος εκκεντρικού παλαβού εφόσον παράγει έργο. Ένα σχολείο που θα είχε μόνο καθηγητές σαν τον Alun θα είχε καταρρεύσει σε μια στιγμή, αλλά μόνο ένας σαν αυτόν θα ήταν πολύ καλή ιδέα».
Ο καθηγητής μουσικής Alun Renshaw, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, μετακόμισε στην Αυστραλία απογοητευμένος με το εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ίδιος δήλωσε: «
Οποιοσδήποτε εκείνη την εποχή μπορούσε να δει και να νιώσει τα σύννεφα του συντηρητισμού να κατευθύνονται προς τα σχολεία…». Και είχε δίκιο. Άλλωστε την ίδια χρονιά η Margaret Thatcher έγινε πρωθυπουργός της Αγγλίας…
Το «Another Brick In The Wall» ψηφίστηκε στο Νο 5 των πιο αγαπημένων τραγουδιών στις προτιμήσεις 100 Ελλήνων συνθετών, στιχουργών και ερμηνευτών σε σχετική ψηφοφορία που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κ (τεύχος 310, 10 Μαΐου 2009) της Καθημερινής. Το τραγούδι ψήφισαν η Ελένη Βιτάλη, ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς (Κίτρινα Ποδήλατα), ο Κώστας Μακεδόνας, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Γιάννης Σπανός και ο Νίκος Ζούδιαρης, ο οποίος είπε σχετικά:
- Τριάντα χρόνια μετά την έκδοση της ροκ όπερας «The Wall» από το προοδευτικό ροκ συγκρότημα των Pink Floyd, που πρωτοπόρησε συνθέτοντας έργα concept, το τραγούδι «Another Brick In The Wall» παραμένει αξεπέραστο σε σύλληψη και επίκαιρο. Η επιτομή της διαμαρτυρίας κατά της παρεχόμενης παιδείας. Ο στίχος του Roger Waters «…we don’t need no education. We don’t need no thought control» σημάδεψε το τραγούδι, το άλμπουμ και ενέπνευσε εκατομμύρια νέων σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αμέσως μετά, το 1980, οι εξεγερμένοι μαύροι φοιτητές στη Νότια Αφρική το έκαναν ύμνο της διαμαρτυρίας τους κατά της φυλετικής προπαγάνδας και των προκαταλήψεων στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών.
Αποτέλεσμα; Η απαγόρευση του δίσκου απ’ την κυβέρνηση. Την ίδια εποχή, και εγώ, εκπνεούσης της αισιοδοξίας που ακολούθησε τη μεταπολίτευση, παιδί ενός καθεστωτικού συστήματος παιδείας –καταστολέα ιδεών-, ξόδευα τα τελευταία αυθόρμητα όνειρά μου και ετοιμαζόμουν να συνειδητοποιήσω τη φρίκη τού να είμαι άλλο ένα τούβλο στον τοίχο. Τον δίσκο τον έλιωσα. Έβγαλα στην κιθάρα πολλά απ’ τα κομμάτια. Προ ολίγου, εξ αφορμής αυτού του μικρού άρθρου, τον ξανάκουσα. Ρίγος και ξεσηκωμός. Σαν να κυκλοφόρησε τώρα! Και αν κάτι έχει αλλάξει από τότε, είναι η ζωή που χειροτέρεψε. Το «The Wall», όμως, εδώ. Ολοζώντανο. Πώς γίνεται; Πώς γράφονται τέτοιες παραγωγές; Όχι. Δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι άλλη δομή κριτηρίων. Είναι ζήτημα παιδείας.
Κείμενο-έρευνα: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης