[kako_paidi®]

Ο Nidis πετώντας με φόρα, προς τα «έγκατα» της γης, από ένα άνοιγμα, που έμοιαζε λες και είχε ανοίξει η γη, έτοιμη να καταπιεί, ότι βρισκόταν τριγύρω….

Nidis: (Φωνάζωντας) Aetonail…..Aetonail…. που είσαι….

Aetonail: Εδώ…. Κάτω…. Εδώ…..έλα….

Όσο πιο χαμηλά κατέβαινε, τόσο λιγόστευε το φως…. σε σημείο ίσα που να μπορεί κανείς να διακρίνει το τι υπήρχε γύρω του, πράγμα που έκανε τον Nidis να μειώσει αισθητά την ταχύτητα καθόδου του, φοβούμενος, να μην τρακάρει στα τοιχώματα και τραυματιστεί…. Και εκεί που περίμενε κανείς το φως να εξαφανιστεί εντελώς… μία λάμψη άρχισε να φαίνεται στο βάθος, η οποία γινόταν, όλο και εντονότερη, καθώς πλησίαζε. Και εκεί που το έντονο αυτό φως είχε αρχίσει να τυφλώνει τον Nidis, ξαφνικά…. όλα καθάρισαν… το φως επανήλθε σε φυσιολογική ένταση, όπως μιας συνηθισμένης μέρας. Τώρα πλέον που το οπτικό πεδίο του Nidis καθάρισε, η θέα που απλώθηκε μπρος στα μάτια του, το έκανε, να μείνει για κάποιο χρονικό διάστημα, ακίνητος και να παρατηρεί με δέος, όλα αυτά που έβλεπε, που δεν είχαν καμία σχέση με ότι κανονικά θα έπρεπε κάποιος να περιμένει σε τέτοιο βάθος. Από κάτω του υπήρχε νερό…. μια τεράστια λίμνη τόσο μεγάλη, που εύκολα κανείς θα μπορούσε να ξεγελαστεί και να πει ότι ήταν η θάλασσα.. Από την μία πλευρά, την πιο κοντινή προς τον Nidis, υπήρχε στεριά. Με χρυσοπράσινες παραλίες, καφεδο-κίτρινα και σε ορισμένα σημεία και κόκκινα, ψηλά βουνά και στον ουρανό, δεν υπήρχε ήλιος, ούτε φεγγάρι, αλλά εκατομμύρια – δισεκατομμύρια –αμέτρητα φωτεινά … μικρά … λες και ήταν άστρα, σημάδια που έφεγγαν όμως τόσο δυνατά σαν να φώτιζε ο ήλιος. Στις παρυφές των βουνών, θα έλεγε κανείς, ότι υπήρχαν κατασκευές, που έμοιαζαν με ξύλινες παράγκες. Και ο Nidis στην αρχή αυτό πίστεψε, αλλά μετά σκέφτηκε, πως δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό, αφού βρισκότανε, τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα –το λιγότερο, κάτω από την επιφάνεια της γης. Κι ενώ ο Nidis, είχε μείνει αρκετά λεπτά, κοκαλωμένος, θαυμάζοντας φανερά έκπληκτος το όλο τοπίο, σχεδόν ξεχνώντας τον σκοπό που τον είχε κάνει, να έρθει εδώ, ακούστηκε η φωνή του Aetonail, για να του το θυμίσει!

Aetonail: Εδώ…. εδώ είμαι… εδώ κάτω…..

Nidis: (κοιτάζοντας αριστερά δεξιά, για να εντοπίσει από πού ερχόταν η φωνή, ώσπου τον εντόπισε και πέταξε προς το μέρος του…) Είσαι καλά… τι είναι εδώ μέσα?

Aetonail: Καλά είμαι…. δεν ξέρω, βοήθησε με όμως να βγω, γιατί κολυμπάω, κολυμπάω και δεν μπορώ να βρω στεριά για να βγω, νομίζω, ότι πάω όλο και πιο βαθιά και έχω αρχίσει ήδη να κουράζομαι!

Nidis:Να…. να… έλα από εδώ…. (και άρχισε να πετάει αργά και χαμηλά, έτσι ώστε να τον προλαβαίνει και κυρίως να τον βλέπει ο Aetonail, προς την πλησιέστερη ακτή…)

Μετά από αρκετή ώρα πετάγματος και κολύμπι, έφτασαν σε μια παραλία, που ήταν όλη καλυμμένη με πολύ ψιλή άμμο, όχι σαν και αυτή που είχαν συνηθίσει, αλλά εντελώς διαφορετική, λες και κάποιος είχε πιάσει έναν, έναν τους κόκκους και τους είχε περιποιηθεί ιδιαιτέρως. Ακόμα και η υφή τους έμοιαζε λες και ήταν φτιαγμένες από λάστιχο και όταν κάποιος ξάπλωνε πάνω τους αυτά, αμέσως έπαιρναν το σχήμα του κορμιού, έτσι ώστε να γίνουν πιο αναπαυτικά και ξεκούραστα , χωρίς να αφήνουν το παραμικρό σημάδι, πάνω στο σώμα, ούτε καν να αφήνουν αυτά τα γνωστά απομεινάρια άμμου, που συνήθως μπαίνουν στα πιο απόκρυφα μέρη και τα κουβαλάμε άθελα μας,«μοιράζοντας» τα παντού, όπως στο κάθισμα ή το πάτωμα του αυτοκινήτου ή τον καναπέ του σπιτιού.
Ο Nidis και ο Aetonail καθόντουσαν και θαυμάζανε τον γύρω χώρο, και τους φαινότανε παράξενο, που στην καρδιά της γης υπήρχε ένας τέτοιος παράδεισος.
Εκεί όμως που καθόντουσαν ήρεμοι, έχοντας ξεχάσει πλήρως την κατάσταση τους, το αεροπορικό δυστύχημα, ή το ότι βρισκόντουσαν αρκετά κάτω από την επιφάνεια
Ξαφνικά….

Makjunior : Ουγκα μπουκα…σουτρα …ματσα…

koure : Στερκα πσικε… στονα τράρκα….

Δύο ανθρωπόμορφα πλάσματα τους πλησίαζαν… σχεδόν απειλητικά, μιλώντας, μεταξύ τους, μία γλώσσα που έμοιαζε πιο πολύ με μουγκρητά και αγκομαχητά και φορούσαν ρούχα που ήταν πλεγμένα λες και από κόκκινα στάχια, στο κεφάλι και στα πόδια και κρατώντας στα χέρια κάτι σαν κοντάρια, αλλά παράξενα… πολύ παράξενα κοντάρια, γιατί δεν ήταν ίσια, αλλά είχαν ένα σχέδιο σαν τελικό σίγμα, χωρίς μυτερές άκρες και με υλικό που έμοιαζε σαν ξύλο, αλλά πιο γυαλιστερό πράγμα που τα έκανε να μοιάζουν πιο πολύ με μπαστούνια, ή ότι άλλο μπορεί να ήταν με τέτοιο σχήμα, παρά με όπλα…
Και ενώ ο nidis και ο Aetonail, μοιάζουν να έχουν μπλέξει άσχημα, κάποιοι άλλοι τρέχουν πανικόβλητοι…

Soraver: Έλα……εδώ….. πίσω από τις φυλλωσιές… (τραβώντας την rozanna…)

Rozanna: (αγανακτισμένη και με έντονη φωνή…) Σταμάτα Χριστιανέ μου, με τραβολογάς εδώ και δύο ώρες… τι σε έχει πιάσει?

Soraver: Σσσσσς! Μπορεί να μας ακούσουν… πιο σιγά

Rozanna: (συνεχίζοντας τις φωνές…) Ποιοι να μας ακούσουν μωρέ? έχεις τρελαθεί εντελώς?

Soraver: Σταμάτα σου λέω…. θα μας βρούνε (τρομαγμένος και κοιτώντας αριστερά δεξιά ψάχνοντας μήπως έρχεται κανείς)

Rozanna: (απτόητη…) Τι λες μωρέ…. σύνελθε επιτέλους, δεν μας κυνηγάει κανείς…..

Soraver: (έντονα στην αρχή και χαμηλόφωνα προς το τέλος) ΣΤΑΜΑΤΑ Να φωνάζεις…..

Rozanna: Γιατί να σταματήσω? Δεν υπάρχει κανείς εδώ γύρω…. από ότι φαίνεται είμαστε μόνοι μας….

Soraver: Σσσσς σταμάτα σου λέω

Rozanna: Βρε παιδάκι μου σύνελθε και πάμε να βρούμε τους άλλους…..

Soraver: Τους άλλους ποιους άλλους… τους συμμάχους?

Rozanna: Ποιους συμμάχους μωρέ και κουραφέξαλα, τους άλλους…. τα παιδιά…. ή έστω κάποιον άλλον από το αεροπλάνο πάμε να τους βρούμε… ίσως να είναι κάπου εδώ κοντά…..

Soraver: Ποια παιδιά…. από το αεροπλάνο? (Θυμωμένος) Θες να βρούμε αυτούς που μας είχαν απαγάγει…. είσαι τρελή?

Rozanna: Εγώ μωρέ είμαι τρελή ή εσύ έχεις ξεφύγει κανονικά. Τι σκατά… είχα ακούσει πως όταν κάποιος πάθαινε αμνησία, ξεχνούσε…. και όχι ότι φαντασιωνόταν

Soraver: Ποιος έχει πάθει αμνησία? Είναι κάποιος δικός μας? Πρέπει να το βοηθήσουμε, είναι επικίνδυνο να κυκλοφορεί εκεί έξω μόνος του….. μπορεί να τον πιάσουνε

Rozanna: Άιντε, άιντε…. «τι έχεις Γιάννη…. κουκιά σπέρνω»

Soraver: Ποιος είναι ο Γιάννης? Αυτός με την αμνησία?

Rozanna: (έτοιμη να αρχίσει να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο – αν υπήρχε τοίχος!!!…) Θεέ μου δεν αντέχω άλλο…… Θα έρθεις… ή θα πάω μόνη μου…

Soraver: Που να πας μόνη σου, θα σε πιάσουν….

Rozanna: ποιος θα με πιάσει μωρέ? Λοιπόν εγώ φέυγω….

Soraver: Μα αν σε βρουν(?)……

Rozanna: Εεεεεεεεεεε…. αυτό θέλω και εγώ να με βρουν…..

Soraver: (έκπληκτος…) Θες να σε βρουν?

Rozanna: (αγανακτισμένα…)ΝΑΙ θέλω να με βρουν!!!

Soraver: (Σκέφτεται…και παραμιλάει) χμμμμμ …. μήπως τελικά είσαι μία από αυτούς…. και ήρθες μαζί μου, για να με παγιδέψεις και να με ρίξεις στα χέρια τους…..

Rozanna: Τι λες μωρέ?

Soraver: Ναι…ναι… είσαι μία από αυτούς….. Τώρα θα δεις, που ήθελες να με παγιδέψεις…..

Rozanna: (τρομαγμένη – βλέποντας τον soraver, να κινείτε απειλητικά προς το μέρος της…)Τι κάνεις εκεί (?) … Σταμάτα…. Με τρομάζεις…… Μη (αρχίζει να τρέχει…)

Soraver: Έλα εδώ…. θα σε πιάσω και θα δεις τι θα πάθεις…..

Και ενώ ο Soraver κυνηγάει τη καημένη την Rozanna…. Σε κάποιο άλλο σημείο της γης, πολύ πιο μακριά, αλλά πολύ πιο γνώριμο….

Mentoras : Τι κάνεις εσύ εδώ…. νομίζαμε πως ήσουν νεκρός…..

Aligator21: Τι λες ρε? Ποιοι νομίζατε και γιατί, ότι ήμουν νεκρός?

Mentoras : Μα έλειπες τόσο καιρό και δεν ξέραμε που ήσουν…..

Aligator21: Άφησε τις βλακείες ρε…. να ο λόγος που έλειπα από εδώ. Να σου γνωρίσω την αρραβωνιαστικιά μου την mirna!

ΤΕΛΟΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ