[ΠΛΑΤΩΝ]

Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν ο κόσμος αναρωτιότανε ποιοι κρύβονται πίσω από τη 17 Νοέμβρη, πλάθαμε με τη φαντασία μας το προφίλ της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Φανταζόμασταν άτομα εξοπλισμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, υπολογιστές, υπερσύγχρονα μέσα παρακολούθησης, ανιχνευτικά μηχανήματα, τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους και ότι απίθανο gagdet μπορούσαμε να φανταστούμε ώστε να αναγάγουμε τους τρομοκράτες σε έναν συνδυασμό Τομ Κρουζ και ΜακΓκάιβερ.
Ψιλοξενερώσαμε όταν μάθαμε ότι τελικά αυτοί οι νίντζα της τρομοκρατίας ήταν ένας μελισσοκόμος, ένας αγιογράφος, ένας ψαράς κι ένας... μπαγλαμάς. Τους έβλεπες κι αναρωτιόσουνα: ‘‘μα καλά, αυτοί οι χερχελέδες έκαναν άνω-κάτω την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας επί τόσα χρόνια;’’.

Τις τελευταίες μέρες μας προέκυψε κι ο κτηνοτρόφος-Ράμπο. Τι Σταλόνε και τι Κλιντ Ίστγουντ. Τουλάχιστον ο τελευταίος έλεγε και καμιά ατάκα. Αυτός ο κτηνοτρόφος αποδείχθηκε πιο κτήνος κι από τα κτήνη που τάιζε. Εφαρμόζοντας την άκρως δημοκρατική και δίκαιη θεωρία ‘‘μία σου και χίλιες μία μου’’ αποφάσισε να βυθίσει στο πένθος 4 οικογένειες. Και μετά, ωσάν να μην συνέβη τίποτα, υποδύθηκε τον ανήξερο.
‘‘Ποιος να το έκανε άραγε;’’ έλεγε και ξανάλεγε στο καφενείο του χωριού κάνοντας επίδειξη και των υποκριτικών του ικανοτήτων -εκτός των σκοπευτικών.
Ο κύριος ‘‘Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε’’ ήθελε λέει να αποδείξει στον πατέρα του πόσο άντρας είναι. Ποιος ξέρει τι κόμπλεξ κρύβει μέσα του αυτός ο άνθρωπος που μετέτρεψε την καραμπίνα του σε επέκταση του πέους του. Μόνο που αυτός που έχει πέος φοράει παντελόνια. Ο συγκεκριμένος απέδειξε με τη στάση του ούτε πέος έχει (γι’ αυτό χρησιμοποίησε την καραμπίνα), ούτε παντελόνια (γι’ αυτό δεν ανέλαβε αμέσως τις ευθύνες του).

Και τελικά; Κάπου διάβασα ότι η αδερφή του αποκλήρωσε αυτόν και τον πατέρα τους και ότι θα πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει για να τα δώσει στις οικογένειες των θυμάτων. ‘‘Από δω και πέρα θα ’μαι μ’ εκείνους’’ είπε. Το κακό, όμως, έγινε και τίποτε πλέον δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Μόνο ο χρόνος μπορεί να επουλώσει τις βαθύτατες πληγές που άνοιξε στη ψυχή τους αυτή η τραγωδία.

Ο πάτερ-φαμίλιας του κτηνοτρόφου, νόμιζε ότι με το ‘‘τσεκούρι και το μαχαίρι’’ μπορείς να κάνεις μία σωστή οικογένεια. Τι κατάφερε; Δημιούργησε ένα τέρας με μάσκα φυσιολογικού ανθρώπου που απλά ήταν θέμα χρόνου να δείξει τον πραγματικό εσωτερικό τρομακτικό εαυτό. Μία εν δυνάμει δολοφονική μηχανή που εξομοίωσε ανθρώπους και αγριογούρουνα.

Που βαδίζει η κοινωνία μας; Είδαμε την ιστορία του πατέρα που βίασε και σκότωσε το 7χρονο αγοράκι του. Είδαμε την ωραιότατη ξανθιά κοπελιά που με τόσο κόπο και θυσία μεγάλωσαν οι γονείς της για να την πνίξει με τα χέρια του ένα κακομαθημένο αλαζονικό τσογλάνι ονόματι Δάνος Μουρατίδης. Κι ένας θεός ξέρει τι συνέβει με τον Άλεξ...

Σε ποια κοινωνία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Σ’ αυτήν που αποκαλούμε ‘‘ανεπτυγμένη’’; Γιατί στις ‘‘υποανάπτυκτες’’ χώρες τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα και από τις αρρώστιες. Στις ‘‘αναπτυγμένες’’ τα σκοτώνουμε μόνοι μας. Αυτό λέγεται ‘‘ανάπτυξη’’.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για το θέμα αυτό. Θα κλείσω όμως με ένα κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου που με καλύπτει πλήρως:

''Παλιότερα λέγαμε σε περιπτώσεις κτηνώδους βίας, δολοφονίας απάνθρωπης, ότι οι δράστες γύρισαν στην εποχή των σπηλαίων ή πως έκαναν τα δύο πόδια τέσσερα. Θεωρούσαμε πως ήταν πρόοδος που η φύση μάς προίκισε με τη λογική και κάποτε κάναμε τα τέσσερα πόδια δύο, σταθήκαμε όρθιοι, γιατί η ορθία στάση είναι η ειδοποιός διαφορά που μας διακρίνει από τα ζώα.
Μήπως πρέπει, μετά τα πρόσφατα γεγονότα στη Βέροια, στην Αμάρυνθο και στο Αγρίνιο, να αναθεωρήσουμε αυτές τις επιπόλαιες απόψεις; Ένα δίποδο σε πλήρη διαύγεια εκτέλεσε εν ψυχρώ πέντε παλικάρια και στη συνέχεια εκ του συστάδην τούς έδωσε τη χαριστική βολή. Ύστερα αποχώρησε, έκανε τον ψόφιο κοριό, δηλώσεις στον Τύπο ως άσχετος κτλ. Την ίδια ώρα ο σκύλος, το τετράποδο ενός από τα θύματα, φιλάνθρωπα, στοργικά, πενθώντας, νηστικό και περίλυπο φρουρούσε επί 60 ώρες τον αφέντη του που κείτονταν νεκρός. Μήπως κάθε τόσο πρέπει να πέφτουμε στα τέσσερα, να στέλνουμε στον διάολο τη λογική μας και τον πολιτισμό των όπλων μας και να γυρίζουμε στα ένστικτα; Μήπως είχε δίκιο ο Ντ. Μόρις που απορούσε γιατί θεωρούμε πολιτισμένο έναν άνθρωπο που σκοτώνει και δεν τρώει το θήραμά του, ενώ ο πρωτόγονος άνθρωπος σκοτώνει τουλάχιστον όταν πεινάει μόνο και για να φάει το θύμα του; Όλοι θα παρηγορηθούν κάποτε στο Αγρίνιο, εκτός από τον φιλέταιρο σκύλο...''



Κωνσταντίνος Παυλικιάνης