[Freeman]

Λατρεύω να διαβάζω ΠΛΑΤΩΝ. (όχι τον αρχαίο Πλάτων. Τον δικό μας ΠΛΑΤΩΝ). Ταξίδεψα κι εγώ μαζί του.
Μου θύμησε τέτοιες εμπειρίες που έχω βιώσει κι εγώ στο παρελθόν. Και δέν μιλάω για την εμπειρία που περιγράφει ο πλάτων, αλλα μιλάω για την εμπειρία του ΕΝΙΩΣΕ ο πλάτων. Το να βρεθώ και να σταθώ κάποια στιγμή σε ένα μέρος, οπου 'κάποτε' είχα βιώσει κάτι.

Μία στιγμή. Μία απλή στιγμή αρκεί για να γίνει ένα 'κλικ' και να νιώσεις μιά ανάμνηση που το μυαλό σου την είχε ξεχάσει. Μία απλή στιγμή, και το 'play' των αναμνήσεων ξεκινά την κασέτα του παρελθόντος... Αυτό το χαμόγελο στην αρχή, αυτό το χαμόγελο στο τέλος, είναι τα σημάδια των παρενθέσεων στο παρόν. Λατρεύω αυτές τις παρενθέσεις και αυτό που περιέχουν.
Όσο πιό παλιά είναι η ανάμνηση, τόσο πιό μεγάλο γίνεται το χαμόγελό μου. Τόσο πιό πολύ "κινδυνεύουν" τα μάτια μου να υγρανθούν με αποκορύφωμα το να δακρύσουν.

Νιώθω οτι βρίσκομαι εκεί. Στο ίδιο μέρος που ήμουν τότε. Αλλα μέσα μου ξέρω οτι εκείνη η στιγμή πέρασε. Δέν θα είμαι ποτέ ξανά στο ίδιο σημείο με τα πρόσωπα που ημουν τότε. Δέν θα νιώσω ποτέ ξανά τις ίδιες μυρωδιές, τους ίδιους ήχους, το ίδιο χαμόγελο.

Τα πάντα γερνάνε. Ακόμα και αυτό το δέντρο με την χαραγμένη καρδούλα επάνω του που τείνει να σβήσει...