Μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι λαός είμαστε
Ας υποθέσουμε ότι έχεις μία συνάδελφο στο γραφείο, ωραία, νέα, λαχταριστή και τρυφερή σαν την καρδιά ενός μαρουλιού. Τι πιο φυσικό, εφόσον δεν είσαι gay, να σου τρέχουν τα σάλια και να θες να δεις περισσότερα από αυτό το μωρό.
Κάτι το αβυσσαλέο ντεκολτέ, κάτι το μίνι που αποκαλύπτει δύο λαχταριστά μπουτάκια, σε κάνει να θες να δεις περισσότερα. Πού είναι το κακό δηλαδή; Και να πω ότι η κοπέλα αυτή ήταν μαθήτρια, πάει στο καλό. Καθηγήτρια ήταν. Τουτέστιν ενήλικη. Τι να κάνουμε δηλαδή; Να μην βλέπουμε; Να μην φανταζόμαστε;
Αν είχες μια φίλη σούπερ-μοντέλο και σου έλεγε ότι πάει να φρεσκαριστεί, δεν θα έμπαινες στον κόπο να κρυφοκοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα;
Που είναι το κακό, λοιπόν; Δεν σκέφτηκε κανείς πόσο υποφέρει αυτός ο άνθρωπος όταν έχει ένα κινητό ηφαίστειο δίπλα του; Ότι η καυτή αύρα της καθηγήτριας τον έχει τυλίξει τόσο σφιχτά που αυτός έγινε η σκιά της; Ότι αυτή ήταν ο ήλιος του κι αυτός το φεγγάρι;
Γιατί μια τόσο ρομαντική ιστορία πάθους παρουσιάζεται ως ανωμαλία;
