Χμμμ, απο την εμπειρία μου θα σου πω πως όταν ειναι να αποζημιώσει το κράτος εναν ιδιοκτήτη, το κάνει για κομμάτι ψωμι.
Η διαδικασία που προβλέπεται για τις απαλλωτριώσεις εχει ως εξης:
α) οταν πρόκειται για υποχρεωτικές/αναγκαστικες (συνηθως αυτές που αφορούν διανοίξεις νεων δρόμων), το κράτος βγάζει τετραγωνικά μέτρα και τιμές μονάδας (συνήθως σύμφωνα με τις αντικειμενικες αξιες), υπολογίζει τι οφείλει στον κάθε ιδιοκτήτη και τα καταθέτει στο όνομά του στο ταμείο παρακαταθηκών και δανειων. ...και κόψε το λαιμο σου. Απλά.
β) οταν πρόκειται για εφαρμογές σχεδιου πόλεως, συνηθως έχει κανεις το περιθώριο να αμφισβητήσει τις τιμές (ή και τα τετραγωνικά μέτρα σε περίπτωση λάθους), και δικαστικά να ζητησει να καθοριστούν νέες τιμες ανα τετραγωνικό μέτρο. Αυτές οι διαδικασίες ειναι εξαιρετικά χρονοβόρες για τον ιδιοκτήτη και το αποτέλεσμα δεν ειναι πάντα το επιθυμητο.
Στην προκειμένη περίπτωση το χρονοβόρο της διαδικασίας ωφελεί και τις δυο πλευρες.
Ο διαχειριστής θελει να καθυστερήσουν οι διαδικασίες γιατι α) ανεβαινουν διαρκώς οι αντικειμενικες και β) λόγω της πίεσης χρόνου, ελπίζει πως η ένστασή του θα γίνει δεκτή χωρις πολλά-πολλλά.
Το κράτος απο τη δική του μεριά, ποντάρει στην οργή του κόσμου, η οποία θα λειτουργήσει ως μέσο πίεσης προς τον ιδιοκτητη για να βαλει νερό στο κρασι του.
ΑΛΛΑ! Υπάρχει ενα μεγάλο αλλά στην όλη υπόθεση. Δεν πρόκειται για ένα πεζοδρόμιο, για ενα παρκάκι. Πρόκειται για ένα τεράστιο έργο αναπτυξης, το οποίο θα αναβαθμίσει όλη την περιοχή. Επειδή εμπλεκόμενοι ειναι απο τη μια το κράτος και απο την άλλη η εκκλησια (εστω και ως διαχειριστές), δηλαδή δυο "φορείς" που υποτίθεται ότι νοιάζονται για το καλό του πολίτη, μπροστά στο γενικό καλό θα έπρεπε να αφησουν στην άκρη τις αηδίες και να τα βρουν άμεσα, έστω και με κάποιον συμβιβασμό που δεν θα ειναι ο ιδανικός για καμμια απο τις δυο πλευρες.
|