-Εσύ τί θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
-Βαρκελώνη!
Άν η Θεσσαλονίκη ήταν μικρό κοριτσάκι, είναι σίγουρο οτι αυτό θα έλεγε πως ονειρεύεται για το μέλλον της.
Ούτε Μιλάνο να γίνει ούτε Μασσαλία ούτε Μάντσεστερ ούτε Μόναχο ούτε καμιά άλλη <<Νο 2>> ευρωπαική πόλη. Βαρκελώνη!
Άν τώρα ρωτούσε κάποιος τη μικρή μας Θεσσαλονίκη, τους Θεσσαλονικιούς ή τους πολιτικούς που συχνά πυκνά το προτείνουν γιατί ονειρεύονται το μοντέλο της Βαρκελώνης κι όχι π.χ. του ...Λος Άντζελες, μάλλον δέ θα ήξεραν τί να απαντήσουν πέρα απο τις προφανείς -και επιφανειακές- ομοιότητες: μεσογειακές πόλεις και οι δύο, πόλεις-λιμάνια αμφότερες, με βουνά τριγύρω και παρόμοιο κλίμα αλλα και σε προαιώνια αντιπαλότητα με τις πρωτεύουσες των χωρών τους.
Βέβαια, όλοι όσοι ονειρεύονται <<Βαρκελώνες>> ίσως ξεχνούν ή δέν ξέρουν πώς ήταν η προτεύουσα της Καταλονίας πρίν μερικές δεκαετείες: ένα μεγάλο άθλιο λιμάνι που έζεχνε, κάτι σιδηροδρομικοί σταθμοί της συμφοράς, μιά υποβαθμισμένη παραλία, κακοί δρόμοι, σκουπίδια, βρόμα και ετοιμόρροπα κτίρια, πίσω, βεβαίως απο την <<βιτρίνα>> του αλά Γκαουντί σκηνικού. Το Ραμπάλ, μέσα στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ίσως να ήταν μακράν η χειρότερη γειτονιά αστικού κέντρου της Ευρώης, για να μήν πούμε και της Λατινικής Αμερικής. Με άλλα λόγια, η αγαπημένη μας Βαρκελώνη ήταν μιά βιομηχανική πόλη με έντονα σημέδια προχωρημένης φθοράς, που τη μάστιζε η φτώχεια, η ανεργία, η μιζέρια.
Τί ήταν εκείνο που την έκανε να αλλάξει και να γίνει μιά πόλη-πρότυπο;
Πολλοί θα πούν πως ήταν οι Ολυμπιακοίθ Αγώνες του 1992, και θα είχαν δίκιο εάν προσέθεταν <<η σωστή οργάνωση και ο σχεδιασμός των αγώνων αλλα κυρίως η εκμετάλλευση της ολυμπιακής κληρονομιάς>>. Να πούμε μόνο αυτό: οι Καταλανοί έχτισαν ούτε μια ούτε δύο αλλα 26 θεματικές βιβλιοθήκες στα πλαίσια των ολυμπιακών έργων, χωρίς κανείς να τους το ζητήσει και χωρίς αυτές να είναι προαπαιτούμενες ή αναγκαίες για τους ίδιους τους αγώνες. Σκέφτηκαν απλά: <<Βιβλία θα διαβάζουμε και τα επόμενα 300 χρόνια, μπάντμιντον μάλλον δέν θα ξαναπαίξουμε ποτέ!>>.
Πρίν αλλάξουν οι Ολουμπιακοί τη Βαρκελώνη, άλλαξαν τα μυαλά των κατοίκων της. Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή. Η αλλαγή της ίδιας της πόλης ήταν η αυτονόητη συνέπεια. Δηλαδή;
Δηλαδή όταν στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ρώτησαν την <<μικρή>> Βαρκελώνη - τους Καταλανούς και τους πολιτικούς της- <<Εσύ τί θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;>>, εκείνη απάντησε:
-Βαρκελώνη!
Κι έγινε!
Αντρέας Παναγόπουλος.
Sunday του Αγγελιοφόρου της Κυριακής
