(Παρόλο που έχω ξαναβάλει την φωτό πιό κάτω, όχι μήν σας ξεγελά. Δέν είναι επανάληψη. Είναι ένα ολοκαίνουριο επεισόδιο! 
)
Η Ματίνα με την Σερχανούλα βρίσκονται πάνω στους λόφους του Σιλεντ Χίλ τρομοκρατημένες με αυτά που έχουν συναντήσει εκεί επάνω μέχρι τώρα.
Ο Σοραβερ είναι κλεισμένος μεσα σε μιά απο τις εκατοντάδες σαρκοφάγους που βρίσκονται μέσα στο υπόγειο του παλιού κτιρίου του ταχυδρομείου.
Ο Φρίμαν είναι νεκρός. Ο Νίδις αγνοείται.
Η Πίγκυ βρίσκεται στο δωμάτιο των παιδιών. Νιώθει την ασφάλεια του ιατρείου. Δέν βρίσκεται πλέον μέσα εκεί, στο ταχυδρομείο. Ούτε πάνω στους λόφους. Βρίσκεται εδώ μέσα, ασφαλής.
Πιγκυ: Όλοι βρίσκονται σε κίνδυνο! Τα κορίτσια τί να κάνουν άραγε επάνω στους λόφους; Πού είναι ο Νίδις και ο Σοραβέρος; Εγώ γιατί κάθομαι εδώ; Τί προσφέρω; επρεπε να είμαι μαζί τους! Τους εγκατέλειψα!!! Τους εγκατέλειψα...
Η Πίγκυ σηκώνεται αποφασισμένη και βγαίνει απο το κτίριο. Κατευθείνεται προς έξω απο το χωριό, στους πρόποδες των λόφων.
Πίγκυ: Ο Μέντορας. Ο μέντορας θα μου τα πεί όλα, θέλει δέν θέλει!!!
Η Πίγκυ μπουκάρει στο σπίτι του Μέντορα φωνάζοντας το όνομά του. Αλλα μάταια. Δέν είναι κανείς εκεί.
-----
Αργά το βράδυ.
Η Χουανίτα είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι νυσταγμένη, στα πρόθυρα του να κοιμηθεί. Ο Πλάτων δίπλα της με το διακριτικό φώς αναμένω συνεχίζει να διαβάζει.
Χουανίτα: Ακόμα να κοιμηθείς αγάπη μου;
Πλάτων: Δέν θα αργήσω μωρό μου. Κοιμήσου εσύ. Θέλω να τελειώσω λίγο το κεφάλαιο, έχει αγωνία τώρα!
Χουανίτα: Καλά. Έχε χάρη που είμαι νυσταγμένη, αλλιώς θα σου έδειχνα άν θα σε άφηνα να κοιμηθείς
Σε ποιό σημείο του βιβλίου είσαι;
Πλάτων: Είμαι εκεί που τα κορίτσια είναι πάνω στους λόφους τρομοκρατημένα. Μυρίζομαι χοντρό κυνηγητό.
Χουανίτα: Καλά καλά, μήν μου λές τίποτα. Ακόμα δέν έχω φτάσει σε εκείνο το σημείο. Καληνύχτα μωρό μου. Μήν αργήσεις πολύ να κοιμηθείς ναί;
Πλάτων: Οκ... λοιπόν... πού είχα μείνει...
"Σερχανούλα: Άν δέν βρώ τον Νίδι μου, δέν πρόκειται να φύγω απο αυτό το μέρος.
Ματίνα: Εγώ να σου πώ ψιλοχέστηκα για τον Νίδι. Αλλα δέν φεύγω απο δώ μόνο και μόνο για να δώ τί σκατά υπάρχει εδώ επάνω σε αυτό το μέρος. Μου την έχει δώσει στα νεύρα όλη αυτή η υπόθεση. Νιώθω σάν παγιδευμένη.
Τα κορίτσια νιώθουν έναν περίεργο φόβο. Είναι η αύρα αυτού του μέρους, η ομίχλη, τα γεγονότα που έχουν δεί. Κάπου μέσα τους φοβούνται οτι ίσως να μήν καταφέρουν να κατέβουν απο τους λόφους... είναι πολύ μακάβριο το μέρος για να καταφέρουν να παραμείνουν ψύχραιμες.
Περπατάνε προς Βορρά. Το μέρος είναι σάν ένα τεράστιο νεκροταφείο. Μιά τεράστια περιφραγμένη αυλή με φυτεμένες λακούβες, πέτρες και μαυρισμένα μάρμαρα. Ξαφνικά έμειναν ακίνητες όταν μία ακόμα γνώριμη κραυγή ακούστηκε, πιό έντονη, εκκωφαντική και ανατριχιαστική όσο ποτέ! Ένα σύρσιμο ακούστηκε κάπου απο δεξιά. Δυνατό σταθερό σύρσιμο σάν να σέρνεται μέταλλο στο πέτρινο έδαφος. Είναι πολύ σκοτεινά για να διακρίνουν κάτι.
Ματίνα: Σερχανούλα; Κοίτα εκεί! Κάτι βλέπω!
Σερχανούλα: Ναί κάτι είναι, καποιος άνθρωπος.
Τα κορίτσια βαδίζουν αργά και αθόρυβα προς το μέρος που είναι η ανθρώπινη φιγούρα. Ναί μόλις που διακρίνεται απο μακρυά ένας άνθρωπος όρθιος, γυμνός, εντελώς γυμνός, να σκάβει στο εδαφος.
Σερχανούλα: ΝΙΔΙΙΙΙΙ!!! ΝΙΔΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!
Εκείνη την ώρα η Ματίνα και ιδιαίτερα η Σερχανούλα τα έχασε.
Ο Νίδις σάν να μήν καταλαβαίνει τί γίνεται γύρισε και κοίταξε ήρεμα τα κορίτσια.
Νίδις: Μήν ανησυχείς αγάπη μου. Σκάβω μεγάλο λάκο. Χωράει καί τους δυό μας.
Πίσω απο τον Νίδι, μέσα απο τα σκοτάδια, εμφανίστηκε κάτι το τεράστιο. Κάτι με ανθρώπινη μορφή, τρείς φορές ψηλότερο απο ότι ένας κανονικός άνθρωπος, ένας γίγαντας με μεταλλικό ανατριχιαστικό τρίγωνο κράτος που κάλυπτε όλο το κεφάλι του μέχρι και το στήθος. Έσερνε ένα πελώριο σκουριασμένο ξίφος μαζί του. Με μία κίνηση έκοψε το κεφάλι του Νίδι που το σώμα του σωριάστηκε μέσα στην τρύπα μπροστά του. Η κραυγή που έβγαλε ο γίγαντας, έκανε την Ματίνα να λιποθυμήσει."
