Το να περπατάς στην Πειραιώς, ακόμα και το πρωί, δεν είναι και το πιο ευχάριστο ή ασφαλές πράγμα του κόσμου. Από την Ομόνοια μέχρι το Υπουργείο Εργασίας (κι ακόμα παρακάτω) βλέπεις τα πάντα. Πρεζάκηδες, έμπορους ναρκωτικών, ληστές, κάτι αγριόφατσες που θαρρείς ότι θέμα χρόνου είναι να σου ορμήξουν, και φυσικά αστυνομία δεν υπάρχει πουθενά.
Κάθε φορά, λοιπόν, που κατηφόριζα από την Ομόνοια προς το γραφείο είχα τα μάτια μου 14 και τις αισθήσεις μου ''τεντωμένες''.
Σκεφτείτε πως είναι οι γυναίκες που εκ των πραγμάτων νιώθουν εντελώς αδύναμες και απροστάτευτες.
Μία μέρα, κατεβαίνοντας την Πειραιώς προς το γραφείο, βλέπω μπροστά μου μία νεαρή συνάδελφό μου που πήγαινε κι εκείνη προς το γραφείο. Σκέφτηκα να την ακουμπήσω ελαφρά στον ώμο (καθότι ήμουν από πίσω της) αλλά υπέθεσα ότι μπορεί να την τρόμαζα οπότε προτίμησα να μην το κάνω. Αντ' αυτού, απλά επιτάχυνα το βήμα και περνώντας από δίπλα της της είπα μία ''Καλημέρα''.
Εκείνη σαστισμένη, έβαλε τρομαγμένη το χέρι της στην καρδιά της, και μου είπε:
- Αχ Παναγία μου, με κατατρόμαξες!
- Μα εγώ...
- Πω, πω, πήγε η καρδιά μου στην κούλουρη!
- Βρε Χριστίνα, ίσα ίσα που...
- Μπα σε καλό σου!
Της εξήγησα βέβαια πως ακριβώς για να μην την τρομάξω δεν την σκούντηξα στον ώμο και απλά της είπα ''καλημέρα'' χωρίς να την αγγίξω. Κι αυτή με τη σειρά της μού είπε ότι φοβάται κάθε φορά που διασχίζει τον δρόμο κι είναι λιγάκι... ''ευαίσθητη''.
Κατανοητό. Παρεξήγηση δεν υπήρξε. Η αντίδρασή της ήταν φυσιολογική καίτοι ολίγον υπερβολική ως προς την τρομάρα που πήρε.
Την επόμενη μέρα, παίρνοντας πάντα την ίδια διαδρομή, έφτασα στο γραφείο και ανέβηκα με το ασανσέρ στον 4ο όροφο για να υπογράψω στο παρουσιολόγιο. Βγαίνοντας από το ασανσέρ βλέπω πως ακριβώς πριν από μένα είχαν φτάσει 3 κοπέλες-συνάδελφοι, οι οποίες στέκονταν στη σειρά για να υπογράψουν κι αυτές στο παρουσιολόγιο. Παραδόξως καμία δεν γύρισε να με χαιρετίσει και κατάλαβα ότι δεν με πήρανε χαμπάρι αν και ήμουν ακριβώς από πίσω τους.
Είπα να μην μιλήσω και τις τρομάξω όλες και έκατσα ήσυχος στη σειρά. Όμως η τρίτη κοπέλα στη σειρά, δηλαδή αυτή που στεκόταν ακριβώς μπροστά μου, σαν να ένιωσε μία φιγούρα πίσω της -τη δικιά μου- και χωρίς να γυρίσει το πρόσωπό της έκανε απλά μία κίνηση με την άκρη του ματιού της προς το πάτωμα. Μόλις είδε δύο πόδια -τα δικά μου- έβαλε τα ουρλιαχτά λες και ήμουν ο Φρέντι Κρούγκερ!
Οι άλλες δύο που ήτανε μπροστά της, όταν άκουσαν τα ουρλιαχτά της, δεν γύρισε καμία να δει τι συμβαίνει παρά μόνο άρχισαν να ουρλιάζουν κι αυτές κοιτώντας η μία την άλλη και χωρίς να ξέρουν γιατί!!!
Υπέροχα! Βρέθηκα σαν μαλάκας να κοιτάζω τρεις γυναίκες να ουρλιάζουν μεταξύ τους, κοιτώντας η μία την άλλη με τα χέρια σηκωμένα στο ύψος του κεφαλιού και με τα δάχτυλα τεντωμένα, βγάζοντας υστερικές κραυγές και κουνώντας μανιακά το κεφάλι τους χωρίς να ξέρουν γιατί!!!
Και φυσικά όταν κατάλαβαν τελικά τι συνέβη (δηλαδή... τίποτα) τα άκουσα κι από πάνω!!!
