Βρωμύλε δεν περίμενα ότι θα συμφωνούσα ποτέ μαζί σου,
αλλά και μένα όλο αρρωστιάρα με φωνάζουνε
Εγώ βέβαια το κατάλαβα αρκετά γρήγορα ότι οφειλόταν στην ψυχολογική μου διάθεση. Ηταν μόλις είχα μετακομίσει Χαλκίδα. Κι ενώ ήμουνα πολύ χαρούμενη που μπήκα στο δικό μου σπίτι με τον άνθρωπο που αγαπούσα, συγχρόνως έκλαιγα από το πρωϊ μέχρι το βράδυ επειδή μου έλειπε η Αθήνα, οι γονείς μου, οι φίλοι μου, το σπίτι μου κλπ κλπ. Εκείνη την περίοδο λοιπόν, ήμουνα συνέχεια με στομαχικές διαταραχές, σε σημείο που δεν με πιστεύανε κιόλας!!!
Αργότερα σταμάτησα το κλάμα, άρχισα να συνηθίζω, αλλά καθότι μόνη μου σε μια ξένη πόλη (χωρίς την ευχέρεια να πάρω τηλ την μαμά μου και να της πω ότι θα περάσω για καφέ ή να πάρω μία φίλη μου να πάμε μια βόλτα) και νοικοκυρά (καθώς δεν μπορείς να βρεις εύκολα δουλειά στην επαρχία με αποτέλεσμα να είσαι όλη την μέρα στο σπίτι) έρχονται στιγμές που με πιάνει πάλι το στομάχι μου, πάλι οι αναγούλες μου αλλά πλέον ξέρω πού οφείλονται και απλά προσπαθώ να σκέφτομαι "ροζ". Οχι ότι τα καταφέρνω πάντα...