[ΠΛΑΤΩΝ]

Την τελευταία της φράση δεν τη θυμάμαι. Θυμάμαι όμως το τελευταίο της βλέμμα. Ήταν ίσως το χειρότερο βλέμμα που θα μπορούσε να σου ρίξει γυναίκα. Και όταν αυτή τη γυναίκα την έχεις αγαπήσει, όταν μ' αυτή τη γυναίκα έχεις συγκατοικήσει, σχεδιάσει το μέλλον σου και την έχεις ''εγκρίνει'' ως μέλλουσα γυναίκα σου, αυτό το βλέμμα, ένα μείγμα περιφρόνησης, απογοήτευσης και οίκτου στις πιο θανατηφόρες δοσολογίες, είναι το χειρότερο βλέμμα που μπορεί να σου ρίξει άνθρωπος γενικότερα.


Για όλα φταίνε τα λεφτά.
Αυτή θα ήταν μια επιδερμική, όσο επιδερμικό είναι και το ομώνυμο λαϊκό άσμα, αντιμετώπιση του χωρισμού μου από μέρους μου. Έφταιγαν τα λεφτά, αλλά όχι ακριβώς αυτά.

Με τη Σ. είχαμε γνωριστεί στο γραφείο. Δούλευε γραμματέας σε μία εταιρεία όπου εγώ ήμουν προϊστάμενος. Συνεργαζόμασταν όλο και πιο συχνά. Ήρθαν κάτι late meetings, ο πρώτος καφές εκτός δουλειάς που δεν είναι συγκαλυμμένα συναδελφικός, ε, πάμε και για ένα ποτό μωρέ, δεν έχω κανονίσει και τίποτ' άλλο για σήμερα, ήρθε και το σεξ, μετά η αμηχανία τού ''τώρα εμείς απλά πέσαμε στο κρεβάτι και παραμένουμε συνάδελφοι ή...'' και τέλος η σιγουριά της μόνιμης σχέσης.


''Θα είμαστε μαζί;'' τη θυμάμαι να λέει ξαπλωμένη δίπλα μου, ολόγυμνη, στο κρεβάτι.
''Γιατί όχι;'', με θυμάμαι να απαντάω αμέσως εγώ.
''Ωραία!'', μου απάντησε χαμογελώντας γλυκά.

Το ότι εργαζόμασταν στον ίδιο χώρο δημιουργούσε κάποια εύλογα προβλήματα. Ήμουν και ανώτερός της τότε. Ευτυχώς, η Σ. άλλαξε δουλειά λίγες μέρες αφού γίναμε ζευγάρι. Ευτυχώς, γιατί το να μπλέκεσαι ερωτικά με υφισταμένες σου δεν είναι και το πιο κατανοήσιμο πράγμα για πολλούς εργοδότες.
Τον πρώτο χρόνο που ήμασταν μαζί με αντιμετώπιζε σε προσωπικό επίπεδο σαν προϊστάμενό της. Δεν ξέρω αν μου άρεσε αυτό. Σίγουρα πάντως με βόλευε. Με θαύμαζε και μου το έδειχνε. Κρεμόταν από τα χείλη μου. Ήμουν ο πιο σοφός της σχέσης, ο πιο δραστήριος, ο πιο πετυχημένος. Και αυτός που κέρδιζε περισσότερα χρήματα.


Η πρώτη ανατάραξη ήρθε όταν η Σ. προσλήφθηκε σ' έναν μεγάλο διεθνή οργανισμό και με πολύ περισσότερα χρήματα. Το άξιζε. Ήταν εργατική, φιλότιμη και φιλόδοξη όσο κι εγώ. Ίσως, μάλιστα, και παραπάνω απ' ότι εγώ.
Θυμάμαι πως με είχε πάρει τηλέφωνο για να μου το ανακοινώσει. Είχε λαχανιάσει από τη χαρά της.
- Με πήρανε, με πήρανε! ούρλιαζε στο κινητό.
Το βράδυ μου είχε ψιθυρίσει στ' αυτί:
- Περισσότερο χαίρομαι γιατί θέλω να είμαι η γυναίκα που σου αξίζει. Να σου αξίζω και να μου αξίζεις.
- Μη σκέφτεσαι έτσι, είχα απαντήσει εγώ. Πάντα θα πιστεύω ότι μου αξίζεις και σου αξίζω ό,τι και να γίνει, συνέχισα χωρίς να αντιληφθώ το κρυμμένο νόημα της φράσης της.

Η νέα αυτή θέση της Σ. άλλαξε τη συμπεριφορά της. Της έδωσε περισσότερη αυτοπεποίθηση. Είχε το θάρρος της γνώμης της, ακόμα κι όταν η γνώμη της ήταν τελείως διαφορετική από τη δική μου. Με κάποιον μαγικό τρόπο, η Σ. πήρε προαγωγή και στη σχέση μας. Δεν ήμουν πια ο προϊστάμενος κι αυτή η υφιστάμενη. Ήμασταν ισότιμοι, ισάξιοι συνεργάτες.


Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε όταν άλλαξαν τα δικά μου εργασιακά δεδομένα. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που εγώ απλά προσπαθούσα να ισορροπήσω πάνω σ' ένα καράβι που κλυδωνίζεται.
Το καράβι τελικά βούλιαξε κι εγώ βρέθηκα άνεργος. Δεν είχα πρόβλημα να βρω δουλειά, αλλά είχα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάθε σαραντάρης, στέλεχος σε επιχείρηση, όταν αναζητά δουλειά: δύσκολα βρίσκει την ίδια θέση με πριν και ακόμα πιο δύσκολα την ίδια αμοιβή. Έπρεπε να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα και να επιλέξω το μη χείρον.


Την απόφασή μου της την ανακοίνωσα ένα Σάββατο βράδυ που είχαμε βγει για φαγητό.
- Θα δεχτώ τελικά, της είπα.
- Μ' αυτά τα λεφτά; Είσαι τρελός; είπε εκείνη λίγο πιο μεγαλόφωνα από το επίπεδο συνομιλίας που θεωρείται κόσμιο σ' ένα chic εστιατόριο.
- Ναι, μ' αυτά! Από κάπου πρέπει να ξαναρχίσω! Δεν μπορώ να μείνω αδρανής!

Δεν είπε τίποτα άλλο. Ούτε τους επόμενους έξι μήνες. Η ισορροπία στη σχέση μας ήταν φανερό ότι είχε πια χαθεί.
Η Σ. ήταν πλέον η πιο πετυχημένη. Αυτή που έβγαζε περισσότερα χρήματα. Εγώ, αντιθέτως, είχα χάσει σημαντικό μέρος από το status μου. Κι όσο κι αν έδειχνα ότι πολεμούσα με όλες μου τις δυνάμεις για να επανέλθω, αυτό δεν έφτανε. Τουλάχιστον όχι για την Σ.


Άρχισε να γίνεται πιο απότομη. Κοφτή. Μονολεκτική. Μέχρι που μου εκστόμισε την πιο κλισέ φράση σεξουαλικής απόρριψης: ''Όχι τώρα, έχω πονοκέφαλο''.
Απομακρυνθήκαμε ακόμα περισσότερο. Μέχρι που η συμβίωσή μας δεν είχε πλέον κανένα λόγο ύπαρξης. Τώρα που τα έγραψα αυτά, θυμήθηκα και την τελευταία της λέξη: ''Θα τα ξαναπούμε''.
Έκτοτε δεν ανταλλάξαμε ούτε λέξη...