Σκηνή ζηλοτυπίας

[ΠΛΑΤΩΝ]

Καλοκαιράκι του 1987, φραπεδιά και αραλίκι. Καθόμουν έξω στο μπαλκόνι και η Μ. κάτι ετοίμαζε στην κουζίνα. Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο. Εγώ, καθώς ήμουνα στο μπαλκόνι, δεν το άκουσα καθόλου κι έτσι το τηλέφωνο το σήκωσε η Μ. Ήταν μία φίλη μου από το Λύκειο, η Βάσω.

Μ: Παρακαλώ;

Βάσω: Ναι, καλημέρα. Τον Κώστα θα ήθελα παρακαλώ.

Η Μ. ακούγοντας από την άλλη γραμμή γυναικεία φωνή ήδη ‘‘φορτώνει’’.

Μ: Ποια είσαι εσύ που ζητάει τον Κώστα;

Η Βάσω φαίνεται ότι εξεπλάγην εκείνη την ώρα και ήρθε σε αμηχανία καθώς κατάλαβε από τη φωνή της Μ. ότι κάτι δεν πάει καλά.

Βάσω: Συγνώμη... δεν είναι εκεί;

Μ: ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΑΥΤΟ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ! ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ!!!

Η Βάσω έπαθε σοκ και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Η Μ. μην παίρνοντας απάντηση εκνευρισμένη με φωνάζει. Σημειωτέον ότι εγώ δεν είχα ακούσει ούτε το τηλέφωνο να χτυπά ούτε, φυσικά, τον διάλογο που ακολούθησε. Το μόνο που άκουσα καθώς καθόμουν ανέμελα στη βεράντα ήταν ένα...:

Μ: ΚΩΣΤΑΑΑΑΑΑ! ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΙ ΕΛΑ ΕΔΩ ΑΜΕΣΩΣ!!!

‘‘Τί έγινε ρε παιδιά;’’ αναρωτήθηκα. Γεμάτος απορία μπαίνω στο σπίτι και βλέπω την Μ. να κρατάει το ακουστικό και εκνευρισμένη να χτυπάει το πόδι της στο πάτωμα.

Εγώ: Τί έγινε;

Μ: Πάρε το τηλέφωνο και θα τα πούμε!

Εγώ: Παρακαλώ;

Βάσω: Έλα Κώστα, η Βάσω είμαι...

Εγώ: Έλα ρε Βάσω! Καλά είσαι;

Βάσω: Καλά είμαι... Να σου πω... Η κοπέλα σου ήταν εκείνη που σήκωσε το τηλέφωνο;

‘‘Ωχ’’, σκέφτηκα από μέσα μου. Δεδομένου ότι είχαν ήδη προηγηθεί ουκ ολίγες σκηνές ζηλοτυπίας της Μ. φαντάστηκα τι θα έγινε. Η Βάσω δεν είχε γνωρίσει ποτέ τη Μ. και σκέφτηκα ότι αν της έλεγα ότι πράγματι η κοπέλα μου ήταν αυτή που σήκωσε το τηλέφωνο, η Βάσω θα έλεγε αριστερά-δεξιά ‘‘Παιδιά, γνωρίσατε την κοπέλα του Κώστα; Τί μέγαιρα είναι τούτη;’’ και φυσικά θα εξιστορούσε την εμπειρία της. Αυτά σκεφτόμουνα στα κλάσματα του δευτερολέπτου που ακολούθησαν την ερώτηση της Βάσως: ‘‘...Η κοπέλα σου ήταν εκείνη που σήκωσε το τηλέφωνο’’. Σ’ αυτόν τον ελάχιστο χρόνο αποφάσισα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μην την εκθέσω.

- Όχι, δεν ήταν η κοπέλα μου.

Τι ήθελα και το είπα; Η Μ. το άκουσε και έγινε πυρ και μανία.

Μ: ΏΣΤΕ ΕΤΣΙ Ε; ΑΕΙ ΣΤΟ Δ.... ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ... ΦΕΥΓΩ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!!!

Στα κόμικς όλα αυτά συνοδεύονται με κεραυνούς, νεκροκεφαλές, αστραπές κ.λπ. Στην πραγματικότητα τα πράγματα ήταν χειρότερα. Είχα τη Βάσω στο τηλέφωνο και ήταν εμφανές ότι η κατάσταση χειροτέρεψε. Με το ένα χέρι κρατούσα το ακουστικό και με το άλλο προσπαθούσα να συγκρατήσω τη Μ. που έφυγε από το σπίτι. Έμοιαζε με σκηνή ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας. Μόνο που δεν ήταν καθόλου για γέλια.

Μου ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τη Μ. με το ένα χέρι. Με μια τελευταία προσπάθεια λέω στην σοκαρισμένη Βάσω ότι θα την πάρω κάποια άλλη στιγμή τηλέφωνο όταν μπορέσω. Και πλέον προσπαθούσα να κρατήσω τη Μ. με τα δύο χέρια.

Εγώ: Κάτσε να σου εξηγήσω λιγάκι!

Μ: ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ! ΜΗΝ Μ’ ΑΚΟΥΜΠΑΣ!!!! ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!

Μας άκουγε ολόκληρη η γειτονιά. Δεν είχε νόημα να την κρατήσω άλλο. Με τις κραυγές που έβγαζε θα νόμιζε κανείς ότι τη χτύπαγα ή ότι τη σκότωνα. Την άφησα ελεύθερη και σε λίγο ακούστηκε η εξώπορτα να κλείνει με πάταγο.

ΜΠΑΑΜΜΜΜΜ!!!!!

Το τοπίο σκοτείνιασε και βυθιζόμουν σε μία δίνη. Δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά σε μένα, σκέφτηκα. Σκέψου δηλαδή να είχα κάνει και τίποτα με τη Βάσω, τι θα γινόταν... Το μυαλό μου είχε θολώσει και ήταν αδύνατο να σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα έκανα θάλασσα. Η Βάσω δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο παρά μόνο μετά από δύο χρόνια όταν έμαθε ότι τα χάλασα με τη Μ...