Η επόμενη παράσταση

[ΠΛΑΤΩΝ]

Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες αυτού του φρικιαστικού εγκλήματος στη Σαντορίνη. Σκεφτόμουνα πως είναι δυνατόν να καταλήξει ένας άνθρωπος σε ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της γυναίκας του και πως μπορεί η γυναίκα του να ανεχόταν σε όλο το προηγούμενο διάστημα την απαράδεκτη συμπεριφορά του συζύγου.
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό το κείμενο να βρίσκεται στη στήλη ‘‘Κομπλεξισμοί’’ και όχι στο αντίστοιχο topic που υπάρχει στις ‘‘Οι Δύσεις’’. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλω να αναφερθώ τόσο στο συγκεκριμένο περιστατικό αλλά στα συμπλέγματα που κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του και που ευτυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι ικανά να μας καταστήσουν δολοφόνους.

Φανταστείτε έναν νεαρό που ουδέποτε είχε καλή σχέση με τα γράμματα. Στη σημερινή εποχή ένας αμόρφωτος νέος συνήθως είναι ένας άνθρωπος καταδικασμένος είτε να είναι άνεργος, είτε να κάνει δουλειές του ποδαριού. Στη χειρότερη δε των περιπτώσεων θα καταφύγει στην παρανομία για να μπορεί να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα.
Αυτός ο νέος, λοιπόν, είναι υποχρεωμένος να ζει κάτω από πολλά αφεντικά, να ταπεινώνεται και να εξευτελίζεται –ενδεχομένως- καθημερινά και που θα ήθελε πάρα πολύ τα πραγματικά να ήταν διαφορετικά. Η οργή μέσα του είναι μεγάλη. Δεν μπορεί να επιβληθεί στους υπόλοιπους κοινωνικά, επαγγελματικά ή οικονομικά. Μπορεί να επιβληθεί μόνο με τις απειλές και με τη βία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος γι’ αυτόν. Μπορεί μεν να μη ζει στην παρανομία αλλά αισθάνεται το ίδιο περιθωριοποιημένος με τα άτομα του υπόκοσμου. Δουλεύει τίμια αλλά αυτά που βγάζει του στερούν την όποια ευχαρίστηση αφού είναι τόσο λίγα που θα τα ξοδέψει σε δάνεια, τρόφιμα, ποτά, τσιγάρα… Με λίγα λόγια δουλεύει για να πληρώνει αυτούς που ζουν πλουσιοπάροχα, με τις αυτοκινητάρες τους, τις βιλάρες τους, τις γυναικάρες τους κ.λπ.
Τι έχει αυτός; Απολύτως τίποτα. Ούτε καν τη δυνατότητα να κυκλοφορεί με ωραία γυναίκα δίπλα του. Η ωραία γυναίκα έχει και απαιτήσεις. Πρέπει να μπορείς να ξοδεύεις γι’ αυτήν. Και σίγουρα μία ωραία γυναίκα δεν θα καταδεχθεί να βγαίνει με έναν αμόρφωτο μεροκαματιάρη. Ωραία είναι. Γιατί να μην κυκλοφορεί με το πλούσιο το τεκνό;
Αυτός τα ξέρει πολύ καλά όλα αυτά γιατί τα έχει ζήσει. Το φτύσιμο που έχει φάει από τους γύρω του (ενδεχομένως κι οι γονείς να έπαιξαν κάποιο ρόλο) είναι μεγάλο. Ο μοναδικός άνθρωπος που φαίνεται να του δείχνει σημασία είναι μια νέα δασκάλα.

Η δασκάλα, από την άλλη, έχει άλλα πράγματα στο μυαλό της. Είναι παχουλή και αδιάφορη. Υπάρχουν και παχουλές που είναι όμορφες και που κουτσά-στραβά όλο και κάποιο φλερτ θα έχουν, όλο και κάποια σχέση θα κάνουνε. Η συγκεκριμένη όμως ήτανε παχουλή και εντελώς αδιάφορη. Κανείς δεν γύρισε ποτέ να την κοιτάξει στο δρόμο. Κανείς δεν τη φλέρταρε ή δεν την κοίταξε επίμονα στα μάτια. Αν το έκανε αυτή, ο δέκτης γύριζε αλλού το βλέμμα του. Μέχρι που εμφανίστηκε ένας αμόρφωτος ψιλορεμάλι νεαρός που δεν μπορούσε να σταυρώσει γκόμενα της προκοπής και προκειμένου να ξεχαρμανιάζει σκέφτηκε ‘‘δε βαριέσαι’’. Η δασκάλα από την άλλη, μπροστά στον εφιάλτη να μείνει μόνη της μια ζωή, έκανε σχέση μαζί του παρά το γεγονός ότι εγκεφαλικά απείχαν όσο το Παρίσι από το Πεκίνο.
Η ανάγκη μάλλον ένωσε αυτούς τους δύο. Ο έρωτας δεν ξέρω αν τους επισκέφτηκε ποτέ. Μπορεί, ενδεχομένως, να σκίρτησε κάτι στην καρδιά της δασκάλας. Για του νεαρού δεν ξέρω.

Τα δύσκολα, όμως, έρχονται από δω και πέρα. Ο νεαρός ζηλεύει την πνευματική διαύγεια και τη μόρφωση της δασκάλας. Εκείνη μπορούσε να συζητήσει για όλα τα θέματα σε μία παρέα. Τον νεαρό κανένας δεν του έδινε σημασία. Τι ξέρει αυτός άλλωστε. Το πολύ-πολύ να μιλούσε για μηχανάκια και για ποδόσφαιρο… Θα μπορούσε να μιλήσει ποτέ για θέατρο, για ζωγραφική ή για φωτογραφία; Ακόμα και να γνώριζε γι’ αυτά τα πράγματα, ακόμα και αν είχε άποψη γι’ αυτά, ποιος θα του έδινε σημασία; Αν σε ένα τραπέζι υπήρχαν αρχιτέκτονες, μαθηματικοί και φιλόλογοι ποιος θα έδινε σημασία σ’ αυτά που θα έλεγε ένας… οικοδόμος;
Όταν αυτός βρήκε δουλειά σαν μάγειρας στο μέρος που θα δίδασκε η δασκάλα, νόμιζε –δικαίως ή αδίκως- ότι έκανε μία τεράστια θυσία γι’ αυτήν. Άφησε το σπίτι του και την ακολούθησε. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς δεν είχε και καμιά δουλειά της προκοπής ώστε να του δημιουργούσε το παραμικρό δίλημμα. Πάνω-κάτω τα ίδια θα έβγαζε. Την ακολούθησε όμως και πήγε σ’ ένα μέρος όπου ήταν μόνος του και ο μοναδικός άνθρωπος που γνώριζε ήταν η δασκάλα, με την οποία είχε φροντίσει να παντρευτεί με πολιτικό γάμο.
Να, όμως, που ο δύστροπος και απότομος χαρακτήρας του ανάγκασε το αφεντικό του να τον διώξει. Για άλλη μια φορά το φάντασμα της ανεργίας ορθώθηκε μπροστά του. Και η φανταστική πινακίδα που αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του έγραφε με μεγάλα λαμπερά γράμματα από νέον: ‘‘Άχρηστο Ρεμάλι’’.
- Εσύ φταις για όλα! Είπε θυμωμένος στη γυναίκα του.
- Εγώ φταίω ή εσύ που δεν μπορείς να στεριώσεις σε καμιά δουλειά; Εσένα πάντα οι άλλοι σου φταίνε! Όλοι έχουν άδικο κι εσύ είσαι ο μόνος που έχει δίκιο!
- Σταμάτα, Πολλά λες!
- Όχι δεν σταματάω! Επειδή εσύ είσαι ανίκανος τα φορτώνεις σε μένα!
- ΣΚΑΣΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ! ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ;
- Εγώ είμαι αυτή που δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να τα βρίσκεις όλα έτοιμα! Κι ακούω και το ευχαριστώ από πάνω!
- Τι θες; Να σου πω ‘‘ευχαριστώ’’ που με πήρες από το σπίτι μου και με κουβάλησες εδώ πέρα μες στην ερημιά;
- Δεν σου το ζήτησα εγώ! Ήταν δική σου επιλογή!
- Εγώ για σένα το έκανα!
- Δεν το έκανες για μένα! Το έκανες για την πάρτη σου, επειδή όλοι σε κορόιδευαν στο χωριό σου!
- ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!
- ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΣ ΕΣΥ, ΜΑΛΑΚΑ!

Το μάτι του θόλωσε. Ένα μαύρο σύννεφο σκέπασε τη ματιά του. Θαρρείς πως δεν έβλεπε πια τίποτα. Μόνο άκουγε. Όχι μόνο τη φωνή της. Άκουγε και τις φωνές των γονιών του που μοιάζει να ταξίδεψαν στο χρόνο, τη φωνή των δασκάλων και των συμμαθητών του στο σχολείο, τη μάνα του κολλητού του που του έλεγε να μην τον κάνει παρέα, και μετά… όλες αυτές οι φωνές, καθώς και αυτές των συγχωριανών του και των συναδέλφων του, έγιναν σαν ένας τεράστιος μανιασμένος όχλος. Σαν ένας ανυπόφορος βόμβος μέσα στο κεφάλι του που τον τρέλαινε.
Και ξαφνικά… Μια διαπεραστική κραυγή έσκισε το καλοκαιρινό αεράκι που φύσαγε στο χωριό. Σταγόνες αίμα με φόντο τη θάλασσα πότισαν το ξερό χώμα του δρόμου και ένα λευκό πέπλο ανέμισε προς τον ουρανό.
Η κόκκινη κουρτίνα της αυλαίας έμεινε ανοιχτή για την επόμενη παράσταση...