Cemetery Stories

[Aetonail]

Ωραίος ο fre. Ούτε δρεπάνια ούτε τίποτα. Η άλλη όψη του ο Χάρος βγήκε παγανιά.

[Piggy]

μπραβοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο ανατρίχιασα γμτ

[Nidis_]

Kaloo freee
alla pali me pethanes??

[Freeman]

Αρχικό μήνυμα απο Nidis_

Kaloo freee
alla pali me pethanes??

Cemetery stories einai re c ti perimenes, na se kano nufoula?

AsxetoQ Se kathe epeisodio tha paizei kai diaforetiko atomo os guest star

[SeRxaNiTsa]

Τ ρ α γ ι κ ό

[fofoka]

καλό καλό αλλά το εόμενο θα το διαβάσω με το φως του ήλιου!!

[Cj]

ωραίο ωραίο εγώ λέω να πρωτοτυπήσεις και να σκοτώνεις τον nidi σε κάθε επεισόδιο..

[Freeman]

Nidis = Kenny

[SeRxaNiTsa]

Δημητράκοοοοοοοοοοο

[Freeman]

Διχασμένη προσωπικότητα.

Guest star: Material Def.

Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις, οπου οι άνθρωποι "χωρίζονται" στα δύο. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας ένα αγγελάκι κι ένα διαβολάκι να μας ψιθυρίζουν στα αυτιά. Τί γίνεται όμως όταν αυτές οι δύο πνευματικές υπάρξεις πάρουν τον έλεγχο του σώματός μας; Δύο προσωπικότητες μέσα σε μία. Τί συμβαίνει όμως στις ακραίες περιπτώσεις; Ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει τις πράξεις του άλλου του εαυτού; Άν όχι τότε τις γνωρίζει;

Θα σας πώ μιά ιστορία για έναν άνθρωπο, τον Γουίλιαμ Ρόνορ. Έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεοσεβούμενος άνθρωπος, οικογενειάρχης με 2 παιδιά. Ο ίδιος εργαζόταν στην καθαριότητα στον δήμο. Η γυναίκα του έγχρωμης καταγωγής εργαζόταν σε μιά εταιρία προιόντων στοματικής υγιεινής.
Όλα κυλούσαν ομαλά. Η οικογένεια του Γουίλιαμ υπήρξε μιά ευτυχισμένη οικογένεια, μέχρι την στιγμή που ο ίδιος αρρώστησε. Τα συμπτώματά του ήταν κυρίως νευρικότητα και περίεργες αντιδράσεις στους γύρω του.
Στην εργασία του όλα ήταν καλά. Το ίδιο και στο σπίτι όταν επέστρεφε τα μεσημέρια. Όταν άρχιζε να νυχτώνει όμως, ο Γουίλιαμ γινόταν άλλος άνθρωπος. Γινόταν υστερικός και φώναζε με το παραμικρό έσπαζε και χτυπούσε πράγματα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Η γυναίκα του επέμενε να προτρέπει τον Γουίλιαμ να πάει να δεί έναν γιατρό. Η συμπεριφορά του μέσα στο σπίτι τρόμαζε τα παιδιά τους ηλικίας 8 ετών. Τα βράδυα που έπεφταν για ύπνο ο Γουίλιαμ διαβεβαίωνε πως την επομένη θα πάει σε κάποιον γιατρό. Την επομενη όμως δέν θυμόταν τίποτα. Πήγαινε στην δουλειά του, σχολούσε, επέστρεφε σπίτι. Όταν η γυναίκα του επέστρεφε και εκείνη το απόγευμα απο την δική της δουλειά και συζητούσαν για το θέμα, ο Γουίλιαμ εδειχνε άγνοια για το πρόβλημά του και διαβεβαίωνε πως δέν συντρέχει λόγος για να πάει σε κάποιον γιατρό.
Η συμπεριφορά της γυναίκας του να θέλει να τον στείλει ντέ και καλά σε γιατρό, του φάνηκε κάπως ύποπτη. Ένα βράδυ λοιπόν που κοιμόντουσαν όλοι στο σπίτι, ο Γουίλιαμ ονειρεύτηκε την γυναίκα του. Την είδε να είναι αγκαλιά με έναν άλλον άντρα, συνάδελφό της και να κάνουν έρωτα, ενώ μιλούσαν συνομοτικά για το πώς θα τον ξεκάνουν απο την ζωή τους. Εκείνη την στιγμή ξυπνάει έντρομος μαχαιρώνει την γυναίκα του. Αφού της κατάφερε πολλά χτυπήματα, πηγαίνει στο παιδικό δωμάτιο και κάνει το ίδιο στα παιδιά του φωνάζοντας πως κανένας δέν θα του πάρει τώρα τα παιδιά.

Την επόμενη ημέρα ο Γουίλιαμ βρέθηκε απο την αστυνομία λιπόθυμος στο παιδικό δωμάτιο ενώ τα παιδιά και η γυναίκα του άψυχοι, βουλιαγμένοι μέσα στο αίμα.
Στην δίκη ο Γουίλιαμ ισχυρίστηκε πως δέν το έκανε αυτός. Πως δέν θυμάται τίποτα. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν πως επεσε για τον νυχτερινό του ύπνο. Δέν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο.
Τα αποτυπώματα του Γουίλιαμ ήταν επάνω στο μαχαίρι. Δέν υπήρχαν πουθενά σημάδια διάρρηξης στο σπίτι. Οι αυστηροί νόμοι της Αμερικής κάθισαν τον Γουίλιαμ στην ηλεκτρική καρέκλα. Τις τελευταίες του ημέρες στην φυλακή τις πέρασε με τον χειρότερο τρόπο. Μέχρι την τελευταία στιγμή που εκτελέστηκε, φώναζε πως είναι αθώος. Βαρυποινίτες κακοποιούσαν τον Γουίλιαμ με την βοήθεια των "στραβών ματιών" των δεσμοφυλάκων. Ειδικά ένας δεσμοφυλακας ο Ματέριαλ Ντεφέντερ, μισούσε τόσο τους παιδοκτόνους που και ο ίδιος βίαζε και κακοποιούσε ανενόχλητος τον Γουίλιαμ.

Τί συνέβη πραγματικά όμως;
Το σώμα του Γουίλιαμ ήταν αυτό που διέπραξε το έγκλημα. Αλλα δέν το έκανε ο ίδιος ο εαυτός του. Αλλα η δεύτερη προσωπικότητά του. Την ημέρα ήταν ο Γουίλιαμ που κυβερνούσε το σώμα του αλλα το βράδυ ένας άλλος εαυτός τον κυρίευε. Ας πούμε αυτόν τον άλλο εαυτό, Τζο. Ο Τζό μπορούμε να πούμε πως είναι ο κακός εαυτος του Γουίλιαμ. Ο Τζο "θυμόταν" το τί έκανε ο ο Γουίλιαμ την ημέρα, ήταν όλα καταγεγραμμένα στο υποσυνείδητο. Αλλα ο Γουίλιαμ είχε άγνοια για τον Τζό λόγο της αμνησίας που τον έπιανε κάθε βράδυ "με την βοήθεια του Τζό". Ο Τζό διέπραξε το έγκλημα. Όχι ο Γουίλιαμ.

Δύο ημέρες μετά την εκτέλεση του Γουίλιαμ, ο Ματέριαλ Ντεφέντερ βρέθηκε νεκρός, σφαγμένος και πεσμένος στο μπανιο με πολύ αίμα. Όταν τον βρήκαν οι συνάδελφοί του, βρήκαν επίσης την λέξη "Τζό" γραμμένη με το αιμα του Ματέριαλ στα πλακάκια. Δέν κατάλαβαν τί μπορεί να σήμαινε αυτό το όνομα. Δέν γνώριζαν κανέναν Τζό. Η δολοφονία του Ματέριαλ δέν εξιχνιάστηκε ποτέ. Ο φάκελος έκλεισε όταν έριξαν το φταίξιμο σε δύο τροφιμους των φυλακών. Απο τότε άλλοι επτά ανεξιχνιαστοι φόνοι τροφίμων και δεσμοφυλάκων πραγματοποιήθηκαν μέσα σε διάστημα δύο μηνών και αναστάτωσαν τις φυλακές. Η "υπογραφή" του Τζό, βρισκόταν εκεί, σε όλους αυτούς τους φόνους. Η κυβέρνηση έκλεισε αυτές τις φυλακές, έστειλε αλλού τους τροφιμους και τις σφράγισε. Πολλοί μιλούσαν για "το φάντασμα του Τζό" το φάντασμα δηλαδή κάποιου θανατοποινίτη πιθανόν απο το παρελθόν.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι φυλακές σήμερα είναι ένα άδειο, σφραγισμένο μέρος γεμάτο ησυχία και ηρεμία πλέον. Το φάντασμα του Τζό δέν ξακαχτύπησε πιά. Ο θρύλος ξεχάστηκε και η ιστορία του Γουίλιαμ τελειώνει.

Σας αφηγήθηκα την ιστορία του Γουίλιαμ, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να αφηγηθώ και την δική μου ιστορία. Ήταν ο μόνος τρόπος για να σας συστηθώ. Ονομάζομαι Τζό. Απαλάχτηκα απο αυτό το βαρετό σώμα του Γουίλιαμ. Τώρα πλέον κινούμαι αυτόνομα, μέσα σε αυτό το υπέροχο και σκοτεινό δικό μου σπίτι, τις πρώην φυλακές. Μπορώ και κινούμαι την ημέρα καί την νυχτα, γιατί εδώ συνέχεια κυριαρχεί το σκοτάδι. Επιτέλους... ελευθερώθηκα...