KakaPaidia.gr

Επιστροφή   KakaPaidia.gr > ΤΑ ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ > Ιστορικά

Ιστορικά ή αλλιώς ''Γηράσκω αεί διδασκόμενος''

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
Παλιά 05-07-10, 19:17   #1 Αρχή
ΠΛΑΤΩΝ
Φέριστος παράφρων
 
Το avatar του χρήστη ΠΛΑΤΩΝ
 
Εγγραφή: 04-06-2006
Περιοχή: Εις το ανώλεθρον ατελεύτητον άυλον
Μηνύματα: 1.862
Αποστολή μηνύματος μέσω MSN στον/στην ΠΛΑΤΩΝ
Arrow Σιμόν Μπολίβαρ


Σιμόν Μπολίβαρ (1783-1830)

Ο Σιμόν Μπολίβαρ ήταν πολιτικός και στρατιωτικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση των ισπανικών αποικιών και οραματίστηκε μία ενωμένη Λατινική Αμερική. Γεννήθηκε ως Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ υ Παλάσιος (Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios) στις 24 Ιουλίου 1783, στο Καράκας της σημερινής Βενεζουέλας. Η Η αριστοκρατική οικογένεια των Μπολίβαρ προέρχεται από ένα μικρό χωριό στη Χώρα των Βάσκων, το Bolibar, από όπου βγαίνει και το όνομά της. Οι Μπολίβαρ εγκαταστάθηκαν στη Βενεζουέλα τον 16ο αιώνα.
Μέρος του πλούτου τους δημιουργήθηκε από τα μεταλλεία χρυσού και χαλκού στον ποταμό Αρόα στη Βενεζουέλα. Η εξόρυξη χρυσού, που άρχισε το 1632, οδήγησε στην ανακάλυψη μεγάλων αποθεμάτων χαλκού. Προς το τέλος του 17ου αιώνα τα μεταλλεία χαλκού αποκτήθηκαν από την οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ. Αργότερα, ο Μπολίβαρ θα χρησιμοποιούσε μέρος των εισοδημάτων από τα μεταλλεία αυτά για τη χρηματοδότηση των επαναστατικών πολέμων στη Νότια Αμερική. Μερικοί υποστηρίζουν ότι η οικογένειά του απέκτησε ισχύ προτού αποκτήσει πλούτο. Για παράδειγμα, ο Καθεδρικός του Καράκας, ο οποίος κτίστηκε το 1575, έχει ένα μέρος του ναού αφιερωμένο στην οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ.

Μετά το θάνατό των γονέων του Σιμόν Μπολίβαρ, την κηδεμονία του ανέλαβε ένας θείος, ο οποίος φρόντισε για τη μόρφωση και την καλλιέργεια του ανιψιού του προσλαμβάνοντας άριστους παιδαγωγούς. Μεταξύ αυτών, ο Σιμόν Ροδρίγκες, ο οποίος μύησε τον νεαρό Σιμόν στα έργα σπουδαίων ευρωπαίων διανοητών, από τον Τζον Λοκ και τον Άνταμ Σμιθ ως τον Βολταίρο και τον Ρουσό. Το 1799 μετέβη στην Ισπανία για να συμπληρώσει την εκπαίδευσή του. Σ' ένα διάλειμμα των σπουδών και των ταξιδιών του παντρεύτηκε τη νεαρή ισπανίδα ευγενή Μαρία Τερέζα Ροδρίγκεθ ντελ Τόρο ι Αλάισα. Ο γάμος κράτησε λίγο, καθώς σ' ένα ταξίδι τους στο Καράκας, το 1803, η Μαρία Τερέζα προσβλήθηκε από κίτρινο πυρετό και πέθανε.


Το 1807 ο Μπολίβαρ επέστρεψε στο Καράκας και όταν ο Ναπολέων έκανε τον Ιωσήφ Βοναπάρτη βασιλιά της Ισπανίας και των αποικιών της το 1808, συμμετείχε στην εξέγερση κατά των Ισπανών κατακτητών, που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση εξαιτίας των Ναπολεόντειων Πολέμων. Με την επικράτηση των επαναστατών, το 1810, ο Μπολίβαρ ανέλαβε την αποστολή να μεταβεί στο Λονδίνο για να ζητήσει βοήθεια από τους Άγγλους, οι οποίοι, όμως, κράτησαν αυστηρή ουδετερότητα. Το μόνο κέρδος από αυτό το ταξίδι ήταν η γνωριμία του με τον εξόριστο Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ο οποίος το 1806 είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να ελευθερώσει τη Βενεζουέλα. Ο Μιράντα διέγνωσε τα προσόντα του Μπολίβαρ και τον έπεισε να επιστρέψει στο Καράκας για να αναλάβει την ηγεσία του απελευθερωτικού κινήματος.

H Βενεζουέλα κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 5 Ιουλίου 1811 (Πρώτη Δημοκρατία) και ο 28χρονος Μπολίβαρ κατατάχθηκε στο στρατό. Πολύ σύντομα, όμως, άρχισαν να εκδηλώνονται διαφωνίες ανάμεσα στον Μπολίβαρ και στον Μιράντα, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να κατορθώσουν να επιβληθούν και πάλι. Ωστόσο, ο Μπολίβαρ ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα. Όμως τον Ιούλιο του 1812 ο ηγέτης του στρατιωτικού κινήματος Φρανσίσκο ντε Μιράντα παραδόθηκε στους Ισπανούς και ο Μπολίβαρ κατέφυγε στην Καρθαγένη της Νέας Γρανάδας (σημερινή Κολομβία), όπου δημοσίευσε την πρώτη του πολιτική διακήρυξη, το «Μανιφέστο της Καρθαγένης», στο οποίο ανέλυε τις αιτίες της ήττας στη Βενεζουέλα και παρακινούσε τους επαναστάτες να συντρίψουν τους Ισπανούς.
Το 1813, αφού ανέλαβε στρατιωτικά καθήκοντα στη Νέα Γρανάδα σύμφωνα με τις αποφάσης της Συνέλευσης της Τούνχα, ηγήθηκε της εισβολής στη Βενεζουέλα στις 14 Μαΐου. Αυτή ήταν η αρχή της Campaña Admirable, της Θαυμαστής Εκστρατείας. Μπήκε στη Μέριδα της Βενεζουέλας στις 23 Μαΐου, όπου τον ανακήρυξαν El Libertador (επειδή τους απελευθέρωσε από τον ισπανικό στρατό), και ακολούθησε η κατάληψη του Τρουχίγιο στις 9 Ιουνίου. Έξι μέρες αργότερα, στις 15 Ιουνίου, υπαγόρευσε την περίφημη Διακήρυξη του Πολέμου μέχρι Θανάτου (Decreto de Guerra a Muerte).


Στις 6 Αυγούστου 1813 εισέρχεται και πάλι θριαμβευτικά στο Καράκας, επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος και ο λαός τον αποθεώνει και τον αποκαλεί «Απελευθερωτή» (El Libertador). Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, όμως, στις τάξεις των επαναστατών πολύ σύντομα οδήγησαν σε εμφύλιο πόλεμο και έδωσαν πάλι την ευκαιρία στους Ισπανούς να καταλύσουν και τη Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.

Ο Μπολίβαρ βρίσκεται εξόριστος στην Τζαμάικα και τον Δεκέμβριο του 1815 καταφεύγει στην Αϊτή, όπου ο διοικητής της Αλεξάντρ Πεσιόν τον υποδέχεται ως ήρωα. Του παρέχει όπλα και πυρομαχικά, ενώ ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών και μαχητών της ελευθερίας τάσσονται στο πλευρό του. Το μόνο αίτημα του προέδρου της Αϊτής είναι η απελευθέρωση όλων των σκλάβων, στις χώρες που θα αποτίναζαν την ισπανική κυριαρχία. Σε μία σειρά επιστολών του, που γράφει στην Τζαμάικα και την Αϊτή, ο Μπολίβαρ αναλύει το όραμά του για την απελευθέρωση όλων των χωρών που βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, από τη Χιλή και την Αργεντινή ως το Μεξικό.


Ο Μπολίβαρ εισέβαλε και πάλι στη Βενεζουέλα το 1817, και κατέλαβε την Ανγκοστούρα (σήμερα Πόλη Μπολίβαρ).
Με τη νίκη στη Μάχη της Μπογιακά το 1819 η Νέα Γρανάδα απελευθερώθηκε από την ισπανική κυριαρχία και το 1821 δημιουργήθηκε η Μεγάλη Κολομβία (ομοσπονδία η οποία κάλυπτε την έκταση που καλύπτουν σήμερα οι χώρες Βενεζουέλα, Κολομβία, Παναμάς και Εκουαδόρ), με πρόεδρο τον Μπολίβαρ και αντιπρόεδρο τον Φρανσίσκο ντε Πάουλα Σαντάντερ.

Τα μέτρα της κατάργησης της δουλείας και της παραχώρησης γης στους στρατιώτες του απελευθερωτικού στρατού έκαναν τον Μπολίβαρ πολύ δημοφιλή στις μάζες. Στο Κίτο, ο Μπολίβαρ θα συναντήσει τη γυναίκα των ονείρων του, την επαναστάτρια Μανουέλα Σάενς, η οποία θα του συμπαρασταθεί μέχρι το τέλος της ζωής του.


Πρόσθετες νίκες στις Μάχες του Καραβόβο το 1821 και της Πιτσίντσα το 1822 εδραίωσαν την κυριαρχία του Μπολίβαρ στη Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ αντίστοιχα. Μετά από συνάντηση στο Γουαγιακίλ στις 26 και 27 Ιουλίου 1822 με τον Αργεντίνο Στρατηγό Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν (ο οποίος, έχοντας ελευθερώσει εν μέρει το Περού, τον Αύγουστο του 1821 απέκτησε τον τίτλο Προστάτης της Περουβιανής Ελευθερίας), ο Μπολίβαρ ανέλαβε να ολοκληρώσει την απελευθέρωση του Περού. Η Περουβιανή συνέλευση στις 10 Φεβρουαρίου 1824 τον όρισε δικτάτορα του Περού, κάτι που επέτρεψε στον Μπολίβαρ να αναδιοργανώσει ριζικά την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση. Ο Μπολίβαρ, με τη βοήθεια του Αντόνιο Χοσέ ντε Σούκρε, νίκησε το ισπανικό ιππικό στις 6 Αυγούστου 1824 στη Μάχη του Χουνίν. Ο Σούκρε κατέστρεψε τις υπόλοιπες ισπανικές δυνάμεις (οι οποίες εξακολουθούσαν να υπερέχουν αριθμητικά) στη Μάχη του Αγιακούτσο στις 9 Δεκεμβρίου.
Πρώτο μέλημα είναι η ψήφιση Συντάγματος, που διακρίνεται για τις φιλελεύθερες αρχές του. Το Κογκρέσο του Άνω Περού για να τιμήσει τον Μπολίβαρ ονομάζει τη χώρα Βολιβία (6 Αυγούστου 1825). Έτσι, ο Μπολίβαρ έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους από τους οποίους μια χώρα έχει πάρει το όνομά της. Το σύνταγμα αντανακλούσε τις επιρροές που είχε στην πολιτική σκέψη του Μπολίβαρ η Γαλλική και Σκοτσέζικη Διαφώτιση, καθώς και οι Έλληνες και Ρωμαίοι κλασικοί συγγραφείς.

Το 1826 προσπάθησε να θέσει σε εφαρμογή ένα ακόμη σχέδιό του: τη δημιουργία συνομοσπονδίας των αμερικανικών κρατών. Για το σκοπό αυτό συνήλθε στον Παναμά μια παναμερικανική συνδιάσκεψη, όπου τα κράτη της Μεγάλης Κολομβίας, το Περού, η Βολιβία, το Μεξικό, η Κεντρική Αμερική και οι Ενωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα (η σημερινή Αργεντινή) υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας και κάλεσαν και τα υπόλοιπα κράτη της αμερικανικής ηπείρου να την προσυπογράψουν. Όμως, το μεγαλεπήβολο σχέδιό του δεν ευωδόθηκε, λόγω των αντιδράσεων και των αντιζηλιών που προκλήθηκαν. Πολλοί ήταν εκείνοι που κατηγόρησαν τον Μπολίβαρ για βοναπαρτισμό.


Ο απογοητευμένος Μπολίβαρ δυσκολεύτηκε πολύ να διατηρήσει τον έλεγχο στην τεράστια Μεγάλη Κολομβία. Το 1826 εσωτερικές διαμάχες δημιούργησαν έντονες διαφωνίες σε όλη τη χώρα και προκάλεσαν εξεγέρσεις στη Βενεζουέλα, φέρνοντας την εύθραυστη νοτιοαμερικανική συμμαχία στο χείλος της κατάρρευσης. Επιτεύχθηκε συμφωνία με τους Βενεζουελανούς αντάρτες, στους οποίους δόθηκε αμνηστία, αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν οι αντιφρονούντες στη Νέα Γρανάδα. Σε μια προσπάθεια να κρατήσει τη συνομοσπονδία ενιαία, ο Μπολίβαρ συγκάλεσε συνταγματική συνέλευση στην Οκάνια της Κολομβίας τον Απρίλιο του 1828.

Το σχέδιό του για ένα ομοσπονδιακό κράτος, που θα εγγυάτο και θα υπεράσπιζε τα ατομικά δικαιώματα, δεν ήταν ρεαλιστικό. Αντ' αυτού, ο Μπολίβαρ πρότεινε τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους με ισχυρή κεντρική εξουσία και ισόβιο πρόεδρο, ο οποίος θα είχε το δικαίωμα επιλογής του διαδόχου του. Οι φιλελεύθεροι αντέδρασαν στις πανίσχυρες εξουσίες του προέδρου, αντιπροτείνοντας ένα σύστημα με «ψαλιδισμένες» τις εξουσίες της κεντρικής εξουσίας.


Εξοργισμένος από την εξέλιξη αυτή, ο Μπολίβαρ αποχωρεί με τους υποστηρικτές του από τη Συντακτική Συνέλευση και ανακηρύσσει τον εαυτό του δικτάτορα, στις 27 Αυγούστου 1828. Πίστευε ότι η αυταρχική αυτή λύση θα διαρκούσε λίγο, μέχρις ότου ο ίδιος ανακτήσει τις πολιτικές πρωτοβουλίες και διασώσει την ενότητα της Μεγάλης Κολομβίας. Τον Σεπτέμβριο του 1828 διαφεύγει μιας απόπειρας δολοφονίας,χάρη στον φύλακα-άγγελο, τη Μανουέλα Σάενς και στις 27 Απριλίου 1830 παραιτείται, όταν οι φυγόκεντρες τάσεις αποσυνθέτουν τη Μεγάλη Κολομβία. Σκοπεύει να φύγει στην Ευρώπη, αλλά τον προλαβαίνει ο θάνατος. Η φυματίωση από την οποία έχει προσβληθεί τον καταβάλλει στις 17 Δεκεμβρίου του 1830.


Στο νεκρικό κρεβάτι, ο Μπολίβαρ ζήτησε από τον υπασπιστή του στρατηγό Ντάνιελ Φλορένσιο Ο' Λίρι να κάψει το προσωπικό του αρχείο. Ο στρατηγός δεν υπάκουσε κι έτσι τα γραπτά του διασώθηκαν, τροφοδοτώντας με πολύτιμο υλικό τους ιστορικούς. Στα κείμενά του Μπολιβάρ διαφαίνεται η κλασσική φιλελεύθερη σκέψη του (χωρισμός των εξουσιών, ανεξιθρησκία, δικαίωμα στην ιδιοκτησία και κράτος δικαίου). Ο Μπολίβαρ υπήρξε μέγας θαυμαστής της Αμερικανικής Επανάστασης και λιγότερο της Γαλλικής. Αγαπημένα του βιβλία, τα οποία είχε πάντα μαζί του, το «Πνεύμα των Νόμων» του Μοντεσκιέ και ο «Πλούτος των Εθνών» του Άνταμ Σμιθ.

Ο Σιμόν Μπολίβαρ υπήρξε μία προσωπικότητα παγκοσμίου βεληνεκούς. Λατρεύτηκε ως ήρωας, ως αγνός και ανιδιοτελής πατριώτης, που ανάλωσε την προσωπική του περιουσία για τα ιδανικά της ελευθερίας. Ποιήματα εγράφησαν προς τιμή του και μνημεία αναγέρθηκαν σε πολλές πόλεις της Αμερικής, ενώ η μνήμη του είναι ζωντανή μέχρι σήμερα. Ο μεγάλος κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μας δίνει μια μυθιστορηματική περιγραφή των τελευταίων ημερών της ζωής του στο βιβλίο του «Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του» (εκδόσεις Λιβάνη), ενώ ο σπουδαίος Έλληνας σουρεαλιστής ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος έγραψε ένα συγκλονιστικό ποίημα, το οποίο τιτλοφορεί «Μπολιβάρ: Ένα ελληνικό ποίημα».
Ο χρήστης ΠΛΑΤΩΝ δεν είναι συνδεδεμένος   Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας

Forum Jump


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 01:57.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.