Το ακρο αουτο του τραγελαφικά λαικιστή είναι π.χ. ο Ψωμιάδης (τρομάρα μας οι Θεσσαλονικείς).
Ο Καραγκιόζης ήταν μία απο τις ομορφότερες και άμεσες μορφές ψυχαγωγίας μερικά χρόνια πρίν. Σήμερα δέν υπάρχει ο Καραγκιόζης, ο χάρτινος γλυκός φτωχός καμπούρης του λαού. Αλλα υπάρχουν διάφοροι πολιτικοί που κάθε άλλο παρά καμπούρα έχουν (image making και εμφανίσιμοι στην τρίχα) και κάθε άλλο παρά φτωχοί και ρακένδυτοι είναι (καταθέσεις, επιχειρήσεις στο όνομα των γυναικών τους κτλ, κοστουμαρισμένοι κ.α.). Παρόλα αυτά όμως χρησιμοποιούν την τακτική του να βρίσκονται κοντά στον λαό. Με κάθε είδους τεχνάσματα και καραγκιοζιλίκια (με την κακή έννοια, γιατί όπως είπαμε ο Καραγκιόζης ειναι καλός άνθρωπος).
Παρόλα αυτά πιστεύω οτι κάποιος με λίγη ανεπτυγμένη κριτική και με τα μάτια της ψυχής (άν και πολλοί είναι τυφλοί σε αυτά τα μάτια ή τα έχουν κλειστά να κοιμούνται) μπορούν να ξεχωρίσουν άν κάποιος άνθρωπος έχει ουσία και οντώτητα σε αυτά που κάνει και που λέει, και δέν είναι απλά μιά κοστουμαρισμένη γιρλάντα με ψεύτικο χαμόγελο.
Ξέφυγα λίγο.
Μ'αρέσει κάποιον να είναι κοντά στον λαό. Αρκεί να είναι πραγματικά και με ουσία.
Δυστυχώς όμως όπου υπάρχουν πολλά ΜΜΕ, τότε υπάρχει και σκηνοθεσία, υπάρχει το στημμένο, το μακιγιαρισμένο.
Η ουσία, η αλήθεια και η ταπηνότητα, βρίσκονται χαμηλά. Εκεί οπου ένας προβολέας, δέν μπορεί να σημαδέψει.
__________________
|