[Freeman]

Αρχικό μήνυμα απο Aetonail

Να μας ξανάρθετεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε και σύντομα

Οσο για την pizza made by rozzanna ... τα λόγια είναι περιττά. Αμα δεν την γευτείς, με τα λόγια δεν περιγράφετε (Πήρα αλεύρι και όλα τα σχετικά απο το super market σήμερα ... αλλά που είσαι για να κάνεις τα μαγικά σου; ε;)

και πάλι ...

[...] Είναι νωρίς μεσημεράκι. Ο Αετός στέκεται όρθιος μπροστά στην μπαλκονοπορτα της κουζίνας και κοιτάει έξω. Οι ήχοι της πόλης γνώριμοι. Το σπίτι αδειανό. Έχει περάσει μιά βδομάδα απο τότε. Απο τότε που υπήρχαν δύο ακόμα χαμόγελα μέσα στο σπίτι. Τωρα βρίσκονται χιλιόμετρα μακρυά αλλα ο ήχος τους είναι ακόμα δυνατός στα αυτιά του. Αυτό όμως που κάνει την μεγαλύτερη αίσθηση είναι αυτή η γνώριμη μυρουδιά απο ΤΗΝ πίτσα. Τί περίεργα παιχνίδια να παίζει άραγε το μυαλό του!
"Είναι η πίτσα της Ροζάννας!"
Τρέχει γρήγορα προς τον φούρνο. Τον ανοίγει γεμάτος λαχτάρα... αλλα δυστυχώς... είναι άδειος!
"ΝΑ ΠΑΡΕΙ! Αρχίζω να τρελαίνομαι. Νιώθω πως η πίτσα είναι ακόμα εδώ! "
Θυμάται. Θυμάται εκείνο το βράδυ μετά την Ανάσταση. Ο ίδιος βοηθούσε την Ροζάννα να αλλάζουν τις θεσεις των ταψιών μέσα στον φούρνο, όπως οι κουμπάροι αλλάζουν τα στέφανα πάνω στα κεφάλια των νεοπαντρεμένων στην εκκλησία.
Δύο τα ταψιά οι πίτσες αλα Ροζάννα και ένα το ταψί ειδική παραγγελιά της Πίγκυ.

Μιά γρήγορη σκέψη περνάει απο το μυαλό του Αετού.
"ΘΑ ΨΗΣΩ ΜΙΑ ΙΔΙΑ! ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΗ!"
Ο Αετός ανοίγει τα πελώρια φτερά του και πετάγεται μέχρι το σούπερ μάρκετ. Ψωνίζει όλα τα απαραίτητα και με το παραπάνω! Αυτό είναι! Σήμερα θα φάει για μία ακόμα φορά "πίτσα της Ροζάννας"!!

Το τραπέζι είναι γεμάτο με συσκευασίες απο το σούπερ μάρκετ. Με μερικές επιδέξιες σάν απο χειρουργό κινήσεις ξεγυμνώνει τα προιόντα απο τις συσκευασίες τους. Με αστραπιαίες και καλοζυγισμένες κινήσεις γεμάτες μαεστρία τοποθετεί τα υλικά μέσα σε μιά γαβάθα ωστε να ετοιμάσει την ζυμη.
Πλάθει κουλουράκια με τα δυό χεράκια, ο φούρνος θα τσικνίσει το σπίτι θα μυρίσει.
Η ζύμη είναι έτοιμη. Απλωμένη σε ένα πελώριο ταψί. Έρχεται η σειρά των "απο πάνω" υλικών.
Ξαφνικά σταματάει...
"ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΩ! ΤΙ ΠΑΩ ΝΑ ΚΑΝΩ!! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΜΙΑ "ΠΙΤΣΑ ΤΗΣ ΡΟΖΑΝΝΑΣ!!" ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΜΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΩΤΕ ΠΙΤΣΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η "ΠΙΤΣΑ ΤΗΣ ΡΟΖΑΝΝΑΣ!!!"

Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί του. Τα μάτια του βούρκωσαν! Ένα δάκρυ κύλισε και έσταξε επάνω σε ένα κομμάτι μπέικον. Αυτό το δάκρυ ήταν σάν να του μιλούσε.
"Είδες; (του λέει το δάκρυ) Αυτό που πάς να κάνεις δέν είναι η πίτσα της Ροζάννας!"

Τότε ξαφνικά το μπέικον σηκώθηκε απο το πιάτο βρεγμένο όπως ήταν απο το δάκρυ του αετού και του λέει:
"Μπλιάχ! Με έβρεξες! Τί είναι αυτά που κάνεις! Φύγε! Δέν είσαι εσύ η Ροζάννα που μας αγκάλιαζε με τα χεράκια της και μας έβαζε να ξαπλώσουμε επάνω στην υπέροχη αφράτη ζύμη!"

Την ίδια στιγμή το κασέρι μάζεψε τα κομμάτια του και άρχισε να μιλάει και αυτό στον αετό:
"Μήν με πλησιάζεις! Με πονάς! Εγώ θέλω την Ροζάννα! Μόνο εκείνη με έτριβε με τέτοιο τρόπο που ήξερα οτι τα κομμάτια μου θα απλωθούν όλα επάνω στην ζύμη! Ήξερα πως θα με άπλωνε τόσο όμορφα που θα αγκάλιαζαν όλους τους φίλους μου που ήταν απλωμένοι επάνω στην ζύμη!"

"Αλήθεια λέει!" λέει η ζύμη. "Η Ροζάννα με άπλωνε με τέτοιο τρόπο που χωρούσα σε όλο το ταψί και ήμουν τόσο μαλακιά ωστε να μήν πονάνε οι φίλοι μου όταν είναι στην αγκαλιά μου!"

Ξαφνικά και ενώ όλα τα υλικά έλεγαν το κάθε ένα την ιστορία τους απο την δική τους ματιά, πετάγεται η βαριά και μπάσα φωνη του φούρνου και λέει:
"Αετέ! Απο τοτε που έψησα την πίτσα της Ροζάννας, δέν δέχομαι να ξαναψήσω καμιά άλλη πίτσα μέσα μου! Ακόμα μυρίζω εκείνο το υπέροχο άρωμα της πίτσας! Η πανεμορφη και μαλακή ζύμη, το καλο απλωμένο δροσερό τυράκι, όλα τα υλικά σάν στίχοι ενός ποιήματος όμορφα τοποθετημένα το κάθε ένα στην σειρά του. Όταν άναψα και άρχισα να καίω, το ψήσιμο ήταν σαν ένας χορός! Κάθε υλικό έβγαζε την όμορφη μυρωδιά του που άπλωνε στον χώρο, σάν νότες που βγαίνουν απο το μουσικό όργανο ενός προικισμένου βάρδου."

Μα την μεγαλύτερη στεναχώρια την είχε το ταψί. Που είχε την χαρά να κρατάει στην αγκαλιά του αυτή, την υπέροχη, την "πίτσα της Ροζάννας"...