[Freeman]

Οι Dirty Granny Tales είναι βγαλμένοι από τον παράλληλο κόσμο του φανταστικού και του μυστηρίου. Τον άλλον. Εκείνον τον αόρατο που λέγεται ότι βλέπουν μονάχα οι ποιητές, οι μεθυσμένοι, οι τρελοί και που για τους υπόλοιπους εξιστορείται στα παραμύθια και στις τοπικές δοξασίες. Τέτοιες κάπως είναι κι οι ιστορίες που με τη σειρά τους κι αυτοί διηγούνται. Στο "Inversed World" επί της ουσίας καταλήγει να δισκογραφηθεί μια μουσικοθεατρική παράσταση που ενδυναμώθηκε σταδιακά τα τελευταία δύο χρόνια περνώντας από το Θέατρο Φούρνου το 2006, το Γυάλινο Μουσικό το 2007 και στις αρχές Γενάρη από τη σκηνή του Gagarin για το τρίτο μεταμεσονύχτιο του "1st Screaming Athens Festival". Ένα παραμύθι για μεγάλους που φοβούνται σαν παιδιά, είναι κατά βάσει, όπως πιθανότατα θα το περιέγραφε ο ειδικός Clive Barker κατά την πεπατημένη τού "Ο Κλέφτης του Πάντοτε". Και δεν είναι άμοιρος των όποιων επιρροών υπάρχουν εδώ ο Barker, όπως δεν είναι κι ο Tim Burton με τους εφιάλτες του, τις νεκρές νύφες του κ.τ.λ. Το κόμικς του ένθετου, εξάλλου, είναι προδοτικό όλων…

Ως δίσκος πλέον, το "Inversed World" έχει το τεράστιο μειονέκτημα, που μέχρι ένα βαθμό τον καθορίζει κιόλας, να αποτυπώνει μονάχα το καθαρά μουσικό σκέλος του συνολικού εγχειρήματος των Dirty Granny Tales. Εξ αυτού και μόνο δεν έχει την ίδια δύναμη με τις συναυλιακές τους παραστάσεις, οι οποίες είναι τελετουργικές, με κοστούμια, make-up, μαριονέτες, σκηνικά, εμφατικούς φωτισμούς, μυστηριώδη ατμόσφαιρα τέλος πάντων. Ο οποιοσδήποτε θα ακούσει το άλμπουμ, θα καταλάβει αναγκαστικά εν μέρει αυτό που θέλουν να δώσουν οι Dirty Granny Tales τελικά. Ίσως με ένα πιο καλό budget να ήταν εφικτή η έκδοση του έργου κατευθείαν σε dvd, με ευχολόγια όμως δε γίνονται παραγωγές.

Και τι είναι αυτός ο περίεργος, σκοτεινός κόσμος τους μουσικά; Μια ακουστική, νυχτερινή φιέστα του απόκοσμου, με τις κιθάρες, το μπάσο, τα μαντολίνα, τα κρουστά και το τσέλο, και μπρος τούς χαρακτήρες της πλοκής του υπερφυσικού concept, που άλλοτε τους διακρίνεις στα σίγουρα και δευτερόλεπτα μετά σε μπερδεύουν, τους συγχέεις, δεν ξεχωρίζεις κανέναν τους. Τα φωνητικά είτε είναι πανομοιότυπα του Martyn Jaques, είτε αντιλογίζουν μες απ' τις σκιές του black metal και του corpse painting, είτε σε ξεγελούν τόσο που νομίζεις πως κάπου πίσω κρύβεται το στόμα του Chris Goss ή του Mike Patton που εντωμεταξύ πέρασαν νύχτες και νύχτες στην "Midian" και την "Everville" κι ακούγονται πλέον αλλιώς. Κάπου μέσα σε αυτό το αναπόφευκτα γοτθικό εύρος κινούνται όλα εδώ, με συνηθέστερη διαδρομή αυτή μεταξύ των The Tiger Lillies και των The Residents κάτω όμως από μια συνειδητά περιορισμένη στην dark-folk σκεπή. Ούτε που ξεμυτίζουν έξω απ' αυτήν.

Τραγούδια που να ξεχωρίζουν έχει το "Inversed World"; Βεβαίως κι έχει, αλλά μην παγιδεύεστε κι εσείς στις ψευδαισθήσεις, όλο το άλμπουμ είναι έτσι στημένο ώστε να ακούγεται ολόκληρο. Αν θέλεις να εξαντλήσεις τις πιθανότητες να το καταλάβεις, better να αποφύγεις τις διακοπές και τις κατ' αποκοπή ακροάσεις. Εξάλλου, πέρα από το εναρκτήριο δίδυμο των "Inversed World" και "King Of Ants", το "Strings From The Sky" του τέλους ανήκει στις εξέχουσες στιγμές του δίσκου κι αξίζει να το περιμένεις να 'ρθει.

Συμπεραίνω και ολοκληρώνω γράφοντας πως παρά τις όποιες κοιλιές του, τριγύρω στη μέση, και το μάλλον μέτριο γενικό ήχο της παραγωγής του, το "Inversed World" διεκδικεί και παίρνει την αυθεντικότητα της πρώτης γοτθικής μαντολινάτας που έχει πέσει στην αντίληψή μου και ως εκ τούτου την πρωτοτυπία ενός πράγματος που δεν έχει ξαναγίνει από ελληνικό γκρουπ. Ποια θα είναι η συνέχειά του δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ και σε νεκρομάντες μη διανοηθεί κανείς να μου συστήσει να πάω, αυτό μας έλειπε…

Δοκιμάστε να δείτε τους Dirty Granny Tales στο Δίπυλο Θέατρο, ακούστε το δίσκο τους, αλλά σε κάθε περίπτωση κρατήστε και μερικές επιφυλάξεις όπως είναι δόκιμο να γίνεται μπρος στην παραφύσει βιτριολική ιδιαιτερότητα.
Πάνος Πανότας

http://www.mic.gr/cds.asp?id=14855