Συμφωνώ με τις σκέψεις του Πλάτωνα. Ανάλογες έκανα κι εγώ όταν κοινοποιήθηκαν τα πρώτα στοιχεία για το έγκλημα αυτό.
Στη συνέχεια όμως οι μαρτυρίες του περιβάλλοντος των πρωταγωνιστών, καθώς και οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, με έκαναν να σκεφτώ ότι δεν ειναι τοσο "απλό".
Ο δράστης ειχε νοσηλευτεί στο παρελθόν σε κλινική, λόγω ψυχολογικών "διαταραχων". Το θυμα λίγες μέρες πριν το έγκλημα ειχε ζητησει τη βοήθεια ψυχολόγου, γιατί είχε σκοπό να τον χωρίσει και φοβόταν την αντίδρασή του. Επίσης οι συγχωριανοί του μίλησαν για "προβληματικό άτομο" απο την παιδική του κιόλας ηλικία.
Αυτά τα τελευταία βάζουν το μυαλό μου σε περισσότερες σκέψεις. Οπως:
-πως ειναι δυνατόν να αγνοείς το παρελθόν του συντρόφου που συνδέεις τη ζωή σου μαζί του?
-αν εκείνη το γνώριζε, γιατί να συνδεθεί με ένα τόσο "ασταθές" και "νευρικό" άτομο (όσο απελπισμένη και να ηταν)?
-όλοι αυτοί που τωρα βγαίνουν και μιλούν για "μόλωπες πιθανότατα από ξυλοδαρμό" που έφερε κατά καιρούς το θυμα, ΤΙ έκαναν τόσον καιρό?
Αυτό όμως που μου έχει κολλήσει τον εγκέφαλο είναι ακριβώς εκείνο που τόνισε ο σορ, η περιφορά του κεφαλιού στο χωριό! Ουτε επιχείρησε να κρυφτεί, επιδείκνυε την πράξη του, σαν "κατόρθωμα" κατά την εκτίμησή μου. Σαν να λέει "αυτή μου έκανε το τάδε πράγμα, δειτε, εγώ δεν το άφησα να περάσει έτσι, την τιμώρησα! Εχω τον τελευταίο λόγο, το πάνω χερι".
Με σόκαρε.
|