Ρε παιδακι μου, ας πάρουμε ενα απλό καθημερινό παράδειγμα:
..με κερατώνει εμένα το κακόπαιδο με την Αντζελίνα, τους πιάνω επαυτοφόρω, τον χωρίζω (αφού φάει 2 φούσκους) χωρις να πω κιχ (γιατί τι να πω? "τι έχει αυτή που δεν το'χω εγω????" δε λέει, θα με πάρουν για στραβη
) και μετά απογοητευομαι, μενω μόνη μου, βγαινω, πινω ξυδια μεχρι λιποθυμίας και μετά αναρωτιέμαι "εγώ πότε θα γινω μάνα?". Επειδή όμως εκερατώθην σφόδρα παρα του κακοπαίδου, δεν το αποφασίζω να ξαναρισκάρω και.... βουα-λα!
Ευκολο δεν είναι?