[Freeman]

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ...


Ο κάτοχος του ΒΤ ήταν ένας άντρας κοντά στα 37. Δέν θα έλεγε κανείς οτι ήταν γεροδεμένος. Είχε ένα μέτριο ανάστημα και μιά λεπτή σιλουέτα πιό πολύ προς το αδύνατος. Φορούσε μία γκρί μάλλινη μπλούζα απλής ραφής άσχημα φαρδιά επάνω του και ένα κοτλέ παντελόνι. Τα παπούτσια του ήταν καφέ δερμάτινα με κορδόνι και τα μαλλιά του καλοχτενισμένα με μιά μικρή χωρίστρα στο πλάι.
Το κόκκινο ρενό κινήθηκε με μικρή ταχύτητα και προχώρησε προς το εσωτερικό του εργοταξίου. δέκα μέτρα πιό μέσα απο την είσοδο σταμάτησε και έσβησε την μηχανή και τα φώτα. Ο οδηγός του οχήματος δέν κινήθηκε. Παρέμεινε καθισμένος σκανάρωντας με τα μάτια του την περιοχή που ορθωνότανε μπροστά απο το παμπρίζ του. Μόνο δύο λάμπες απο κολώνες της ΔΕΗ αρκετά μακρυά απο το σημείο που ήταν αυτός, έδειχναν να προσπαθούν αδυναμα να φωτίσουν ένα ερειπωμένο και βιομηχανικό τοπίο. Βαρέλια με γράσο και λασπες υπήρχαν παντού τριγύρω και μερικά κρέμ χρώματος πλαστικά κοντέινερ και μερικά μπλέ μεταλλικά ήταν ο μόνος χώρος που δεχόταν το φώς μιάς λάμπας ασφαλείας.

"Τί σκατά γυρεύω εγώ εδωπέρα..." είπε απο μέσα του ο κάτοχος του ΒΤ.
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την σκέψη του, το ίδιο μεταλλικό σύρσυμο ακούστηκε απο αρκετά μέτρα πίσω του. Γύρισε το κεφάλι του με μιά κίνηση σάν να ήθελε να κάνει όπιστεν και είδε την πόρτα του εργοταξίου να κλείνει. Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει πιό δυνατά. Αυτό που μέχρι τώρα το θεωρούσε σάν μιά κακόγουστη φάρσα, τώρα άρχισε να τον φοβίζει. Ποιός να του έκανε τέτοια φάρσα. Δέν πήγαινε ο νούς του πουθενά, δέν είχε κάποιον γνωστό με πρόσβαση σε εργοτάξια και σε οποιοδήποτε είδους κατασκευές!
Ο κάτοχος αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα και να βγεί απο το όχημα. Κοίταξε το ρολόι του και η ώρα είχε πάει δώδεκα και τρία πρώτα λεπτά. Σηκώνεται απο την θέση του οδηγού και μόλις βγαίνει κλείνει την πόρτα. Το φώς της καμπίνας του αυτοκινήτου έσβησε απαλά και ο ψηφιακός ήχος που δηλώνει οτι έχει αφήσει τα κλειδιά επάνω στο αυτοκίνητο έπαψε να ακούγεται.

"ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;" .... Εκτός απο την γνωστή βουή του δρόμου και το εντονότερο γάβγισμα των σκυλιών δέν ακούστηκε κανένας άλλος ήχος που να θυμίζει ανθρώπινη φωνή. Κοίταξε τριγύρω του μήπως και διακρίνει κάποιο σκύλο να απειλει την σωματική του ακαιρεότητα αλλα τίποτα. Όλα τα σκυλιά προφανός ήταν έξω απο το εργοτάξιο.
"ΜΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;" Τίποτα. Το ίδιο σκηνικό.

" Ε άι σιχτίρ! Σίγουρα είναι φάρσα! Αλλα η φάρσα τελείωσε. Φέυγω απο δώ!"
Νευριασμένος κινείται προς την πόρτα του εργοταξίου. Σποπευει να την ανοίξει συρταρωτά και μετά να μπεί στο αυτοκίνητό του και να φύγει. Το έδαφος ήταν ελαφρά μαλακό. Δέν είχε αρκετό φώς για να δεί αλλα ήταν σίγουρος πως είχε κάποιο λεπτό στρώμα απο λάσπη. "θα λερώσω τα παπούτσια μου γαμώτο!" σκέφτηκε καθώς πήγαινε προς την έξοδο. Η μεταλλική πόρτα ορθωνόταν μπροστά του. 'Αυτό είναι! Ένα σπρώξιμο και μετά είναι ελεύθερος να φύγω!" Κατέβαλε μιά μικρή προσπάθεια να ανοίξει την πόρτα αλλα μάταια. Προσπαθησε δυνατότερα και περισσότερες φορές. Τίποτα. "Θα έχει κάποιο είδος κλειδαριάς" σκέφτηκε. "Ίσως είναι ηλεκτροκινητη και έχει κάποιο είδος διακόπτη εδώ τριγύρω". Κάνει μερικά βήματα παράλληλα με την πόρτα για να βρεί τον διακόπτη της σωτηρίας του αλλα αιφνιδιάζεται απο την ίδια του την σκιά! Ένας προβολέας έχει ανάψει απο πίσω του και φώτισε όλο τον χώρο στο σημείο που ήταν ο κάτοχος του ΒΤ. Η ανύπαρκτη μέχρι τώρα σκιά του φαινόταν να χύνεται επάνω στην πόρτα και το κεφάλι της σκιάς φαινόταν να είναι στο ύψος που είναι περίπου η κοιλιά του. Αυτό σήμαινε οτι ο προβολέας ήταν σε αρκετά μεγάλο ύψος. Μπορεί να μήν είχε ακουστεί καμία ανθρώμινη φωνή στα προηγούμετα καλέσματά του, αλλα η τροφοδότηση του προβολέα με ρεύμα την συγκεκριμένη στιγμή ήξερε οτι ήταν μία ανθρώπινη ενέργεια. Σκέφτηκε πως κάποιος θα ήταν εκεί να ανάψει τον προβολέα εκτός... εκτός και άν άναψε μόνος του με κάποιο φωτοκύτταρο ή κάτι τέτοιο. Αλλα η επιβαιβέωση πως αυτό ήταν μία ανθρώπινη ενέργεια ήσθε όταν άκουσε ήχο απο κινητήρα να παίρνει μπρός. Τότε ήξερε πως και κάποιος αλλος εκτός απο τον ίδιο βρίσκεται εκεί, στο εργοτάξιο. Ο ήχος του κινητήρα δέν ήταν απο το αυτοκίνητό του. Θα τον γνώριζε. Αυτός ήταν πολύ πιο θορυβόδης και έντονος. Ήρθε η ώρα να γυρίθσει προς τον προβολέα. Ήθελε να βρεί τις απαντήσεις απο τα ερωτήματα που τον βασάνιζαν εκείνη την στιγμή.
Γυρίζει και βλέπει μπροστά του να ορθώνεται αρκετά μέτρα πιό πέρα απο τον ίδιο και το αυτοκίνητό του ένας τεραστίων διαστάσεων γερανός..

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...