[Freeman]

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ


"Πές μου, πού είναι ο φορτιστής;" μία ομιλία φτάνει στα αυτιά του.
"Πές μου σου λέω! Πού είναι ο φορτιστης του μπλούτούθ;"
Το πρόσωπό του πονάει υπερβολικά. Το ίδιο και το υπόλοιπο κορμί του αλλα ο πόνος στο πρόσωπο κλέβει την παράσταση σε υπερβολικό βαθμό.
"Ποιός είναι; Πού βρίσκομαι;"
Νιώθει το σώμα του βαρύ. Τα μάτια του πονάνε υπερβολικά, δέν μπορεί να τα ανοίξει. Προσπαθεί να κουνήσει χέρια και πόδια αλλα μάταια. Δέν μπορεί. "Μήπως έχει παραλύσει το κορμί μου;" σκέφτηκε. Όχι. Νιώθω τους μύς των χεριών μου και των ποδιών μου να προσπαθούν να συσταλούν" παράλληλα νιώθει έντονη ενόχληση στους καρπούς του και στους αστραγάλους του. Καταλαβαίνει οτι είναι δεμένος κάπου χειροπόδαρα. Γιαυτό δέν μπορεί να κουνηθεί. Το βάρος του σώματός του πέφτει προς τα πόδια του. Δεν είναι δεμένος κάπου στο έδαφος. Είναι κάπου όρθιος δεμένος με πόδια και χέρια ανοιχτά.
Ξαφνικά ένα παγωμένο υγρό σκάει στο πρόσωπό του. Εντελώς ενστικτωδώς τα μάτια του ανοίγουν και πίσω απο μιά φθίνουσας εντάσεων ροή νερού διακρίνει μία γυναίκα με έναν κουβά στο χέρι. Πρίν να καταλάβει τί ακριβώς αντίκρισε, ο κουβάς πέφτει στο έδαφος και το γυναικείο χέρι του πιάνει δυνατά και απειλητικά το πρόσωπο.
Ο κάτοχος μή μπορώντας να κουνήσει το κεφάλι του απο την δυνατή λαβή της γυναίκας περιτριγυρίζει με τα μάτια του τον χώρο οπου βρισκόταν δεμένος. Παντού μύριζε μέταλλο και χώρα. Τα πάντα ήταν υγρά και παγωμένα. Γύρω γύρω δέν υπήρχε ορίζοντας παρα μόνο τοιχεία απο χώμα. Το μόνο άνοιγμα που υπήρχε ήταν επάνω ψηλά. Το μόνο που έβλεπες μέσα απο αυτό ήταν ουρανός και το γνώριμο αναβόσβημα των φώτων κάποιου αεροπλανου που πετούσε πολύ ψηλά. Θα έλεγε κανείς πως βρισκόταν μέσα σε έναν τεράστιο λάκο. Σε έναν τεράστιο τάφο. Το μόνο που διέφερε απο την λάσπη γύρω γύρω ήταν μιά μεταλλική κυλινδρική κατασκευή κάπου στο βάθος. Μιά κατασκευή χωρίς ψυχή που φάνταζε σάν να θέλει να τον κατασπαράξει.

"Λέγε πού είναι ο φορτιστής!" του μιλάει νευριασμένα.
"Στο σακάκι μου! Στο σακάκι μου στο αυτοκίνητο στο δίπλα κάθισμα!" της απαντάει έντρομος ο κάτοχος του ΒΤ.
"Που; ΠΟΥ; ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ; Θα έπρεπε να τον κουβαλάς μαζί σου! Δαίμονα!"
Η γυναίκα άρχισε να ουρλιάζει και να κλωτσάει ότι εβρισκε μπροστά της! "ΟΧΙ ΔΑΙΜΟΝΑ ΟΧΙ! ΠΕΘΑΝΕΣ ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΔΕΙΣ!" κάνει ένα εντονο νεύμα προς το βάθος. Κάποια χτυπήματα σάν μεταλλικοί διακόπτες ακούγονται απο το μεταλλικό τέρας στο βάθος.

Οι διακόπτες άναψαν. Ο άντρας με την καμπαρντίνα και το καπέλο με το γείσο γύρω γύρω μπαίνει μέσα στο τέρας. Κοιταει στο βάθος τον δεμένο χειροπόδαρα άντρα. Δεμένος στον χωμάτινο τοίχο. Ένας τελευταίος διακόπτης δίνει ζωή στο τέρας το οποίο σάν μιά τελευταία ψαλιδιά στα σχοινιά του που το απελευθερώνει αρχίζει να περιστρέφει όλο και πιό γρήγορα το κεφάλι του.
Η γυναίκα στέκεται αμετανόητη πιό πέρα και βλέπει το τέλος του κατόχου του ΒΤ να τον πλησιάζει. Βλέπει το στόμα του να κινείται σε προσπάθειες να βγάλει κραυγή βοηθειας αλλα το βουητό και το σφύριγμα της κεφαλής του μετροπόντικα σκεπάζουν οτιδήποτε άλλο προσπαθεί να ακουστεί απο εκεί τριγύρω.
"Πόσο συναρπαστικό είναι το θέαμα..." σκέφτηκε εκείνη. "Θα μπορούσε απλα να μου δώσει τον φορτιστή!
Η κεφαλή του μετροπόντικα έχει πλησιάσει τόσο πολύ το σώμα του κάτοχου. Θα έλεγε κανείς πως το ολο θέαμα του αντρικού σώματος και της κυκλικής κεφαλής του μηχανήματος να το πλησιάζει μοιάζει τόσο πολύ με τον Βιτρούβιο άντρα του Λεονάρντο ντα Βίντσι που περιβάλλεται απο έναν κύκλο. Σε μερικά δευτερόλεπτα αυτό το υπεροχο θέαμα θα υποσκιαζόταν με το φρικιαστικό θέαμα του αίματος και της κατατεμαχισμένης σάρκας. Σε μερικά δευτερόλεπτα όλα θα έχουν τελειώσει.

Μετά απο αρκετά λεπτά...

"Σε ευχαριστώ Freeman για την πολύτιμη βοήθειά σου! Χωρίς εσένα δέν θα μπορούσα να διεκδικήσω τον φορτιστή του ΒΤ μου!"
"Τίποτα Ματινάκι. Λυπάμαι μόνο που δεν κατάφερες να πάρεις τον φορτιστή. Καταστράφηκε μαζί με το αυτοκίνητο."
"Δέν πειράζει Freeman. Αυτά συμβαίνουν. Ευχαριστώ και πάλι!"

Η νύχτα το ίδιο παγωμένη με πρίν. Το τοπίο το ίδιο τρομαχτικό. Ο άνδρας με την καπαρντίνα γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται απο την γυναίκα. Εκείνη βάζει το χέρι της στην τσέπη του μπουφάν της. Βγάζει ένα μεταλλικό αντικείμενο. Ορθώνει το χέρι της και σημαδεύει τον ανυποψίαστο άνδρα.
"Συγνώμη Freeman" ψιθυρίζει. "...αλλα δέν θα πρέπει να μείνει κανένας μάρτυρας της αποψηνής βραδυάς."
Πιέζει την σκανδάλη και το χτύπημα του κλείστρου στο πίσω μέρος της σφαίρας δημιουργεί την αναμενόμενη ανάφλεξη. Η μύτη της σφαίρας καρφώνεται στην πλάτη του άνδρα ο οποίος γονατίζει στο έδαφος.
Η γυναίκα πλησιάζει τον άνδρα και τον σημαδεύει στο κεφάλι.
"Συγνώμη και πάλι αλλα μαζί με το αυτοκίνητο κατέστρεψες και τον φορτιστή μου. Θα έπρεπε να είχες φανταστεί οτι ο φορτιστής μπορεί να ήταν μέσα στο αμάξι. Τώρα θα πρέπει να βρώ αλλού φορτιστή!"

Λίγο πιό μετά...

Η γυναίκα απομακρύνεται απο το εργοτάξιο. Τα σκυλιά τρέχουν προς το μέρος της εκλιπαρώντας για μιά μπουκιά σάπιου κρέατος. Η γυναίκα παίρνει μιά τελευταία τζούρα απο το τσιγάρο που είχε στο στόμα της και πετάει την γόπα στο έδαφος. Πίσω της έχει αφήσει μία τρύπα σε μιά καπαρντίνα, μία τρύπα σε ένα κρανίο, μιά ημιτελή τεράστια τρύπα στον τοίχο μπροστά απο τον μετροπόντικα, και μπόλικο κρέας για τα σκυλιά...