Το "βρώμικος" ποτέ δεν το κατάλαβα, αφού το "βιβρώσκω" και το "βρώμα" γράφονται με ω. Μήπως είναι το μόνο? "Χλομός" αντί "χλωμός", "κλοτσάω" αντί "κλωτσάω" κλπ. κλπ. Να είχαν καταργήσει τελείως το Ω θα το καταλάβαινα (δεν θα συμφωνούσα αλλά θα είχε κάποια λογική). Αλλά η επιλεκτική αλλαγή της γραφής κάποιων λέξεων, ακόμη κι αν στηρίζεται σε κάποια ιστορική / ετυμολογική βάση τι εξυπηρετεί? Δεν διευκολύνει σε τίποτε τους τωρινούς μαθητές για τους οποίους ίδιος κόπος είναι να μάθουν "βρώμικος" και "βρόμικος" αλλά δυσκολεύει αφάνταστα τη ζωή των μεγαλύτερων, που με τόσο κόπο είχαμε μάθει ορθογραφία μόνο και μόνο για να έρθουν τώρα κάποιοι να μας πουν "Ξεχάστε όσα μάθατε και εφαρμόστε το ανάποδο"
Soraver, άλλο να σου αρέσει να διαβάζεις κείμενα με πολυτονικό. Κι εμένα μου φέρνει κάποια νοσταλγία να διαβάζω παλιά βιβλία, με τους τόνους και τα πνεύματα και τις παλιομοδίτικες γραμματοσειρές που χρσιμοποιούσαν. Φαντασου όμως να ήσουνα υποχρεωμένος να γράφεις έτσι, και να 8υμάσαι ποιες λέξεις παίρνανε δασεία και πότε τα δίχρονα στη λήγουσα ήταν βραχέα οπότε η παραλήγουσα αν ήταν μακρά έπαιρνε περισπωμένη εκτός από ένα σωρό περιπτώσεις που ήταν εξαιρέσεις για ιστορικούς λόγους και έμοιαζαν να παραβιάζουν τον κανόνα. Έγραψα παραπάνω τη λέξη "εφέτος" αντί "επέτος" που θα έπρεπε να είναι, αφού το "έτος" έπαιρνε ψιλή. Είναι, λέει , παραφθορα του "Επί εν έτος"> εφ' εν έτος > εφέτος (το αριθμητικό "εν" έπαιρνε δασεία). Άντε να τα θυμάσαι όλα αυτά. Δεν ξέρω κανέναν μα κανέναν που να ήξερε όλους τους κανόνες, πολύ λιγότερο όλες τις εξαιρέσεις. Όχι, δεν στενοχωρήθηκα καθόλου όταν καθιερώθηκε το μονοτονικό. Άλλωστε, το πόσο επιφανειακά και παράλογα ήταν όλα αυτά το βλέπω και από το γεγονός ότι ακόμη και τώρα θυμάμαι και μπορώ να σου απαγγείλω ολόκληρη την πρώτη σελίδα της Οδύσσειας (Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον...) αλλά έχω ξεχάσει τις περισσότερες δασυνόμενες λέξεις και τους κανόνες για την αξία των διχρόνων (οι δυο μεγαλύτεροι βραχνάδες των μαθητών)
|