Kαι πάμε για το όνειρο...Είδα οτι ήρθα Αθήνα και με φιλοξενούσε ο md (ποιος στις χάρες σου βρε
). Moυ χε παραχωρήσει ενα δωμάτιο, το οποιο ηταν ενα δωματιο ενος παλιού σπιτιού μας. Είχα μια βαλίτσα που ρούχα μεν δεν είχε, ήταν γεμάτη όμως απο χρυσές αλυσίδες! Χρυσόοοοοο και κακό!
Και μετά πήρε ο σοραβερούλης τηλέφωνο και ειπε να παμε στα village. Kαι ξεκινάμε να πάμε (είχε νυχτώσει εν τω μεταξυ) και βρισκόμαστε σε ένα κοκκινο κάρο, που το οδηγούσε φαινομενικά ο md αλλα ουσιαστικά το οδηγούσε ο πατέρας αυτού. Kαι κάθώς πηγαίναμε κι ενώ ήμουν μέσα στο τουτού, ταυτόχρονα ξαναβρέθηκα στο δωμάτιο και άνοιξα την ντουλάπα, η οποία ντουλάπα ήταν τίγκα στο γουναρικό. Οι γούνες τώρα ήταν της μαμάς του Κόκκινου
Και ενώ κοιτάω τα γουναρικά , ακούω τη μαμά του Κόκκινου να φωνάζει (απορία μέσα στο όνειρο: α) οτι δε φοράει γουνες, β) οτι δε φωνάζει!! ) αλλα ενώ ήξερα οτι φώναζε η μαμά, ουσιαστικά φώναζε ο πατέρας του md.
Φτάνουμε στο σινεμά και απέξω συναντάμε το Βασίλη και 3 φίλες του
απο τις οποίες η μία μου συστήνεται ως "Βουβωνίς". Πιάνω τότε το κινητό μου, κάπου τηλεφωνώ και αρχίζω να κλίνω το όνομα...η Βουβωνίς, της Βουβωνίδος κλπ
Να σημειωθεί στα πρακτικά ότι δεν είχα φάει τίποτα βαρύ πριν κοιμηθώ. Με ένα τοστάκι την έβγαλα
