Αυτή η λίστα είναι παλιά, και καταλήγει πάντα με το "Αιτία θανάτου των Ελλήνων:
φθόνος, αχαριστία, διχόνοια.. ". Και όλοι που την διαβάζουν κουνάν το κεφάλι τους ('τσκ τσκ τσκ τι λες ρε παιδί μου") χωρίς να αναρωτηθούν α) αν τα γεγονότα είναι σωστά και β) αν το σχόλιο στο τέλος έχει νόημα (Ειδικά εκείνο το "αχαριστία" δεν καταλαβαίνω πού κολλάει)
Πρώτα πρώτα η λίστα έχει ένα σωρό λάθη.
Tο να πεθαίνει κάποιος μακρυά από την πόλη του απλώς γιατί έλειπε ταξιδάκι δεν συνιστά "εξορία" - ο Ευριπίδης δεν ήταν εξόριστος, τον είχε προσκαλέσει στην αυλή του ο βασιλιάς Αρχέλαος της Μακεδονίας . Το ίδιο κι ο Αισχύλος - είχε πάει βολτίτσα στη Σικελία να μαζέψει μάλλον κανα φράγκο από τους τύραννους της περιοχής, όταν του ήρθε κατακέφαλα μια χελώνα που την έριξε αετός, μπερδεύοντας τη φαλάκρα του με βτράχο. Ο Σοφοκλής απ' όσο ξέρω πέθανε στην Αθήνα. Ούτε φθόνος, ούτε αχαριστία, ούτε διχόνοια.
Ο Περικλής δεν παραιτήθηκε. Όταν ξεκίνησε τον Πελοποννησιακό πόλεμο ("για 3 πουτάνες" που έλεγε κι ο Αριστοφάνης) οι Αθηναίοι απλούστατα δεν τον εξέλεξαν. Πολιτικός ήταν, τους έμπλεξε σ' έναν πόλεμο που τους προξένησε μεγάλες καταστροφές, οπότε τον μαύρισαν στις εκλογές. Αργότερα τον εξέλεξαν πάλι, και πέθανε από τον λοιμό.
Ο Αλκιβιάδης σύμφωνα με κάθε ορισμό της λέξης, και τότε και τώρα, ήταν προδότης της Αθήνας, στην οποία προξένησε τεράστια ζημιά συμβουλεύοντας τους Σπαρτιάτες κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Πάλι καλά που τη γύτωσε με εξορία μόνο. Δηλαδή γιατί ήταν "αχάριστοι" οι Αθηναίοι?
Ο Ηρόδοτος συμμετείχε με άλλους στην ίδρυση των Θουρίων, αποικίας στην Ιταλία. Οι άποικοι δεν ήταν εξόριστοι.
Ο Θουκιδίδης εκλέχτηκε στρατηγός, τα έκανε μαντάρα (δεν κατάφερε να εμποδίσει τους Σπαρτιάτες να καταλάβουν την Αμφίπολη), και τον εξόρισαν. Γιατί να μην το κάνουν? Να του λέγανε και ευχαριστώ κι όλας? Όχι ότι τον εξόρισαν σε τίποτε Γυάρους και Μακρονήσια - στα κτήματά του στη Θράκη πήγε και ταξίδεψε σ' όλη την Ελλάδα μαζεύοντας υλικό για την ιστορία του, που την έγραψε αφού τον εξόρισαν και μετά. Έπρεπε δηλαδή οι Αθηναίοι να του πουν "Συγγνώμη ρε φιλαράκι, τα έκανες μπάχαλο στη δουλειά για την οποία σε εκλέξαμε, αλλά επειδή στο μέλλον θα γράψεις την ιστορία σου σε συγχωρούμε κι όλα περασμένα ξεχασμένα"?
Ο Αριστοφάνης δεν πέθανε εξόρσιτος, ούτε δεν είχε τι να φάει.
Ο Πλάτωνας ανακατευόταν συνέχεια με τα πίτουρα, δηλαδλη με διάφορους τυράννους στη Σικελία, προασπαθώντας να τους καταφέρει να κάνουν πράξη τις θεωρίες του. Ωστόσο και αυτός δεν πέθανε εξόριστος, ούτε καν εκτός Αθηνών, απ' όσο ξέρω, τη σκαπουλάρισε αν και κινδύνεψε να φάει το κεφάλι του. Ας πρόσεχε με ποιους έκανε παρέα. Τι φταίνε "οι Έλληνες" γενικώς αν ανακατευόταν στους καυγάδες τυράννων?
Ο Ισοκράτης ήταν ρήτορας, δηλαδή την εποχή εκείνη πολιτικάντης. Απ' όσο θυμάμαι αυτοκτόνησε γιατί βαρέθηκε να ζει, δεν τον καταδίωξε κανένας, αλλά δεν αποκλείεται αφού ανακατευόταν με τα πολιτικά την εποχή εκείνη.
Ακόμη λιγότερο φταίνε "οι Έλληνες" για το Δημοσθένη. Πρώτα πρώτα κι αυτός πολιτικός ήταν, οπότε γιατί είναι αχάριστοι όσοι τον ταλαιπώρησαν? Αχάριστος είσαι όταν κάποιος σε ευεργετεί και δεν το ανταποδίδεις. Δεύτερον, δεν μπορούμε να λέμε τι μεγάλος και τρανός ήταν ο Μεγαλέκος και να καμαρώνουμε σαν τα γύφτικα σκεπάρνια για τα κατορθώματά του κι από την άλλη να είμαστε υπέρ του Δημοσθένη: Αν ο Μεγαλέξανδρος ήταν καλός και σπουδαίος, ο Δημοσθένης - ανελέητος και αμείλικτος εχθρός του - ήταν ανόητος και επιζήμιος. Όμως παρόλα αυτά ούτε ο Φίλιππος ούτε ο Αλέξανδρος τον πείραξαν. Ήταν ο Αντίπατρος μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου που απαίτησε το κεφάλι του Δημοσθένη. Οι Αθηναίοι δεν ήταν ανεξάρτητοι πια, ήταν υπόδουλοι στους Μακεδόνες που δεν είχαν κανένα μα κανένα λόγο να έχουν συμπάθεια για το Δημοσθένη.
Άρα που είναι η διχόνοια και ο φθόνος και η αχαριστία?
|