[Egw]

Γιατί, και οι πριν τη χούντα ήταν καλοί? (Άλλωστε οι ίδιοι ήταν).

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Καραμανλής, με μοναδική εξαίρεση τις εκλογές του 1974 που έγιναν κάτω από ειδικές περιστάσεις ποτέ δεν κέρδισε τίμια εκλογές - ούτε καν τις εσωτερικές του κόμματός του - ούτε ανέχτηκε να είναι στην αντιπολίτευση ποτέ. Ο Ελληνικός λαός είχε την υποχρέωση να τον εκλέγει αφεντικό, κι αν δεν τον εξέλεγε εκλεγόταν μόνος του. Ο μακαρίτης παρίστανε πάντα ότι δήθεν δεν ενδιαφερόταν για την εξουσία, χατήρι μας έκανε που μας κουμαντάριζε, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο, τίμιο ή άτιμο, για να παραμείνει στα πράγματα.

Το 1955 διορίστηκε πρωθυπουργός από το βασιλιά με το έτσι θέλω (η θεωρία ότι ο βασιλιάς μπορεί να διορίζει πρωθυπουργό όποιον θέλει, ακόμη και τον κηπουρό του, σε όλο της το μεγαλείο). Είναι τώρα γνωστό εδώ και δεκαετίες (από τα αρχεία του Foreign Office που άνοιξαν 30 χρόνια μετά) ότι ο λόγος που τον έβαλαν ήταν γιατί, πειθήνιο όργανο των ξένων, θα έκλεινε το Κυπριακό όπως-όπως και αντίθετα στα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα αλλά όπως βόλευε το ΝΑΤΟ. Και ξέρουμε ότι το έκανε λίγα χρόνια μετά.

Απ' ό,τι θυμάμαι δεν ζήτησε καν ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή. Τη διάλυσε αμέσως και προκήρυξε εκλογές με καινούριο, τελείως καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα (το περιβόητο "τριφασικό") που χρησιμοποιούσε διαφορετικό τρόπο κατανομής των εδρών από περιφέρεια σε περιφέρεια! Στις περιφέρειες όπου το κόμμα που έφτιαξε, η ΕΡΕ, αναμενόταν να κερδίσει, το σύστημα ήταν πλειοψηφικό και έδινε ΟΛΕΣ τις έδρες στο πρώτο κόμμα. Όπου είχε δύναμη η αντιπολίτευση, το σύστημα ήταν αναλογικό και οι έδρες μοιράζονταν στα δύο. Έτσι, με 47% των ψήφων πήρε 165 έδρες (55%!!) ενώ το ενωμένο κόμμα της αντιπολίτευσησ πήρε 48% αλλά μόνο 132 έδρες. Αυτό το τερατώδες εκλογικό σύστημα δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ πια, αφού είχε επιτελέσει το σκοπό του - να βγάλει πρωθυπουργό αυτόν που το έφτιαξε, και να πάει να γαμηθεί η δημοκρατία.

Στις εκλογές του 1958 το σύστημα ήταν ακόμη πιο καλπονοθευτικό, αν και τουλάχιστον ήταν ομοιόμορφο σε όλη την Ελλάδα. Η ΕΡΕ καταποντίστηκε σε ψήφους (πήρε μόλις 41.16%), αλλά πήρε 6 περισσότερες έδρες από το 1956!! (171 στις 300).

Για τις εκλογές του 1961 τι να πει κανείς? Έχουν μείνει στην ιστορία ως οι εκλογές βίας και νοθείας, τότε που ψήφισαν και πεθαμένοι και δέντρα. Το παρακράτος, αγκαλιά με το κράτος, είχαν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι το 1958 η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), το μόνο "νόμιμο" αριστερό κόμμα (τι νόμιμο δηλαδή, που όλο διώξεις, εξορίες και τέτοια ήταν τα μέλη του, αλλά τουλάχιστον το αφήνανε να κατεβαίνει στις εκλογές) είχε βγει δεύτερο κόμμα δηλαδή αξιωματική αντιπολίτευση, και οργίασαν. Το αποτέλεσμα ήταν η Αριστερά (συνασπισμός ΕΔΑ-ΕΑΚ) από 24.42% να πέσει στα 14.63% και η ΕΡΕ να ανέβει στα 50,81% και 176 έδρες.

Το 1963 όσο και να προσπάθησε η ΕΡΕ ήταν αδύνατο να κερδίσει τις εκλογές. Ήταν τόσο το μίσος του κόσμου έπειτα από τα γεγονότα της δολοφονίας του Λαμπράκη και τα σκάνδαλα της ΕΡΕ (ακόμη κι ο Καραμανλής ο ίδιος είχε μπλεχτεί με το περιβόητο σκάνδαλο των "βραχωδών οικοπέδων" στη Φιλοθέη - εκεί που τελικά χτίσανε το Ίδρυμα Καραμανλή, αν θυμάμαι καλά) που δεν κατάφεραν παρά τις συνηθισμένες νοθείες να κερδίσουν. Άλλωστε είχε έρθει και σε σύγκρουση με το παλάτι. Οπότε έχασε τις εκλογές. Και αμέσως το έσκασε για το Παρίσι, με το ψευδώνυμο "Τριανταφυλλίδης".

Μεταχουντικά, παρίστανε τον "δημοκρατικό" διότι η κοινωνία δεν ανεχόταν πια τον ακάλυπτο αυταρχισμό της προχουντικής ΕΡΕ. Στην πραγματικότητα όμως, ο λύκος κι αν εγέρασε...

Από τη δήθεν "κυβέρνηση εθνικής ενότητος" εξαίρεσε την αριστερά, πήρε μόνο ένα τμήμα του κέντρου (του οποίου ουσιαστικά διόρισε τον ηγέτη, κάνοντας τον τελείως ανίκανο και άρα ακίνδυνο Γεώργιο Μαύρο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και - δυστυχώς - υπουργό εξωτερικών, σε μια περίοδο τόσο επικίνδυνη για τη χώρα).

Οι εκλογές του 1974 έγιναν κάτω από τη σκιά του "Καραμανλής ή τανκς" οπότε πήρε το πρωτοφανές ποσοστό του 54%. Επειδή όμως (παλιά του τέχνη κόσκινο) χρησιμοποίησε πάλι την καλπονοθευτική ενισχυμένη αναλογική, αυτό το ποσοστό ψήφων μεταφράστηκε στο θηριώδες 73% των εδρών (220 στους 300), πράγμα που του επέτρεψε να φτιάξει ένα Σύνταγμα όπως του άρεσε αυτού, χωρίς να δώσει καμιά σημασία στην αντιπολίτευση.

Φυσικά παρά το τι λέει η προπαγάνδα που ξαναγράφει την ιστορία ώστε να είναι αντίθετη με την πραγματικότητα, η κυβέρνησή του ήταν αποτυχημένη. Έτσι μόλις 3 χρόνια μετά το 54.37, η ΝΔ καταποντίστηκε πάλι σε ψήφους, παίρνοντας 41.84%. Και βέβαια, πάλι έβγαλε πλειοψηφία σε έδρες, 171 δηλ. 57%.

Εκεί πάνω έπεσε πανικός. Διότι όταν έφτιαχνε το Σύνταγμα δεν είχε φανταστεί ότι θα πατώσει τόσο πολύ, κι έτσι είχε βάλει να χρειάζονται 180 ψήφοι τουλάχιστον για την εκλογή προέδρου. Και μια που ήταν φανερό ότι στις επόμενες εκλογές θα θριάμβευε το συνεχώς ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ, είχε αποφασίσει να το σκάσει πάλι, όχι στο Παρίσι όπως το 1963, αλλά στην Προεδρία. Πώς όμως να το κάνει που είχε μόνο 171? Έτσι επιδόθηκε σε μια από τις χυδαιότερες προσπάθειες εξαγοράς ψήφων μεταδικτατορικά (προδικτατορικά τα αδιαφιλονίκητα πρωτεία είχε η αποστασία του 1965).

Όταν μετά το 1974 ο Καραμανλής είχε περιμαζέψει στη ΝΔ όλους τους αποστάτες του 1965, που αλλιώς δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα, άφησε απ' έξω το Μητσοτάκη. Τέτοιο αδίστακτο κάθαρμα στο ίδιο κόμμα ήταν επικίνδυνο ακόμη και για έναν Καραμανλή. Ο Μητσοτάκης έγινε από τους εντονότερους επικριτές του Κ.Κ, ιδιαίτερα μετά το 1977, οπότε κατάφερε να μπει στη Βουλή με το προσωπικό του κόμμα των Νεοφιλελευθέρων. Και ξαφνικά, μέσα σε μια μέρα, άρχισε να γλύφει εκεί που πρώτα έφτυνε, ενώ και ο Κ.Κ. δήθεν ξέχασε τι του έσερνε ο Μητσο ως τότε, κι όχι μόνο τον πήρε κι αυτόν και τον Βαρδινογιάννη (δεύτερο βουλευτή του Μητσο) στο κόμμα του αλλά τον έκανε και υπουργό. Δυο ψήφοι παραπάνω.

Μετά κατάφερε να διαλύσει τα υπολείμματα της Ένωσης Κέντρου που αλλαζε συνέχεια ονόματα και αρχηγούς, και πήρε μερικές ακόμη ψήφους αλλά πάλι δεν του έβγαιναν. Οπότε στράφηκε προς το χουντοβασιλικό κόμμα της "Εθνικής Παρατάξεως" και πήρε μερικούς βουλευτές και από κει και επί τέλους κατάφερε να βγει πρόεδρος, τσίμα τσίμα και καταϊδρωμένος. (Στις δύο πρώτες ψηφοφορίες, που ήταν σίγουρο ότι θα αποτύγχαναν να εκλέξουν πρόεδρο διότι χρειάζονταν 200 ψήφους, δεν φήφισε τον εαυτό του "για λόγους ευθιξίας". Στην τρίτη ψηφοφορία, που ήταν και η κρίσιμη, ευθιξίες και ευαισθησίες και τέτοια πήγαν περίπατο, και ο Καραμανλής αυτοψηφίστηκε).

Οι αντιδημοκρατικές αρχές του Καραμανλή δεν έπαψαν να λειτουργούν ακόμη και μετά την εκλογή του ως προέδρου. Παρά που το αξίωμα είναι, υποτίθεται, υπερκομματικό, και ο Πρόεδρος είναι όλων των Ελλήνων, στην πραγματικότητα ο Κ.Κ. παρέμεινε αρχηγός της δεξιάς, και παρά το ότι ο πρωθυπουργός (Ανδρέας Παπανδρέου) είχε νωπή εντολή το 1981 από το 48% του λαού, συν την ανοχή της αριστερας (11%) , τον εμπόδιζε να υλοποιήσει το πρόγραμμα του ΠαΣοΚ. Αυτό δεν είναι κάτι που το λένε οι εχθροί του αλλά για το οποίο καυχήθηκε ο ίδιος σε απομνημονεύματα που εξέδωσε το Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Αυτός ήταν ο δήθεν "Εθνάρχης". Ένας βαθύτατα αντιδημοκρατικός και αυταρχικός κυβερνήτης που με το ζόρι και με τη βία κάθησε στο σβέρκο του λαού για δεκαετίες. Τότε που για να κάνεις το παραμικρό χρειαζόσουνα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, που κυριαρχούσε το παρακράτος και η Καρφίτσα και οι Γκοτζαμάνηδες.

Όσο για τη δραστηριότητά του στο υπουργείο δημοσίων έργων, έχει μείνει στην ιστορία για το ξύλωμα των γραμμών του τραμ. Άλλο που δεν θέλανε οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι πετρελαιοβημαχανίες. Και είναι ο εμπνευστής της πολιτικής της αντιπαροχής, που κατάστρεψε την Αθήνα.

Ως μεγαλύτερο μεταδικτατορικό επίτευγμά του χαρακτηρίζεται η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η επιμονή του όμως να το κάνει για πολιτικούς λόγους (στερέωση της δημοκρατίας και τέτοια) οδήγησε στην αποδοχή δυσμενών οικονομικών από την Ελλάδα, τους οποίους μόνο εν μέρει κατάφερε να βελτιώσει με επαναδιαπραγματεύσεις ο Παπανδρέου μετά το 1981.

Η έξοδός του από το ΝΑΤΟ το 1974 ήταν για να κατασιγάσει τη λαϊκή αγανάκτηση αλλά ποτέ δεν ήταν ειλικρινής, με αποτέλεσμα την επανείσοδό επί Ράλλη, με την ουρά στα σκέλια, και με δυσμενείς όρους (από κει ξεκινάει η αμφισβήτηση του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την Τουρκία).