[ΠΛΑΤΩΝ]

Ας πούμε ότι κάποιος συνάδελφός σας από τη δουλειά έρχεται κρυφά και σας κλέβει ένα μπλάνκο κι ένα συρραπτικό. Πως θα αντιδρούσατε;

1. Θα του ζητάγατε επιτακτικά να σας τα επιστρέψει;
2. Θα του κλέβατε κι εσείς δύο πράγματα από το γραφείο και μετά θα ζητάγατε ανταλλαγή;
3. Θα του σπάγατε το γραφείο, θα κάνατε κομμάτια τον Η/Υ του και θα διαλύατε με μίσος τον εκτυπωτή του;

Απ’ ότι φαίνεται, αν είσαι Ισραηλινός επιλέγεις την τρίτη λύση. Για μία απαγωγή δύο στρατιωτών πρέπει να σκοτωθούν αθώοι, να διαλυθούν οικογένειες και τα παιδιά -όσα δεν σκοτωθούν- να μείνουν ορφανά.

Και το απίστευτο; Όλα αυτά χωρίς καμία απολύτως αντίδραση από τις Η.Π.Α. και την Ευρωπαϊκή Ένωση που απλά περιορίζονται σε δηλώσεις του στυλ ‘‘να το συζητήσουμε’’, ‘‘να το σκεφτούμε’’ κ.λπ.
Τι λέτε ωρέ; Όταν όμως το Ιράκ μπήκε στο Κουβέιτ η αντίδραση ήταν άμεση. Εδώ αφήνουμε παιδάκια να σκοτώνονται γιατί... ποιος τον γαμ... τον Λίβανο; Τα συμφέροντα τα μεγάλα βρίσκονται στο Ισραήλ και δεν πρέπει να τους στεναχωρούμε τους φίλους μας.

Αγανακτώ! Βγαίνει μετά το Ισράηλ και λέει ‘‘Λυπούμαστε για το λάθος’’. Σιγά μην τα βάψατε και μαύρα! Ψεύτες και υποκριτές!
Πώς έγινε κι αυτός ο λαός να έχει μετατραπεί από θύματα σε θύτες; Πόσο κομπλεξισμό μπορεί να έχουνε;
Παρόλα αυτά στα δελτία ειδήσεων συνεχίζουμε να βλέπουμε τα άψυχα κορμάκια μικρών παιδιών κι αδυνατούμε να καταλάβουμε τι στο διάολο έφταιξαν αυτά;
Βλέπουμε τον πόνο των ανθρώπων και των παιδιών που έμειναν ζωντανά, με τις λάσπες στο πρόσωπο και τον πόνο στα μάτια. Άλλα χωρίς χέρια, άλλα χωρίς πόδια. Κι αυτά αδυνατούν -όπως κι εμείς- να καταλάβουμε τι έκαναν και το πληρώνουν τόσο ακριβά...

Και μετά από αυτά, βλέπω σε λίγο καιρό το ‘‘λυπημένο’’ Ισραήλ να χαίρεται που έδωσε ένα μάθημα στους κακούς Άραβες...
Κι εμείς θα αναρωτιόμαστε τι ρόλο παίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση σ’ αυτόν τον κόσμο. Για την Αμερική το ξέρουμε ήδη. Είναι οι νταβατζήδες της γης. Εμείς οι Ευρωπαίοι μήπως είμαστε οι πουτάνες των Αμερικανών;