[kako_paidi®]

Κάπου σε μια γωνιά της γης βρίσκεται ένα μικρό χωριουδάκι, το Χωριό μας. Ένα χωριό, που διαφέρει από όλα τα άλλα μέρη του πλανήτη…Ένα χωριό στο οποίο δεν ισχύουν οι νόμοι της φύσης και η ανθρώπινη λογική…. Ένα χωριό που θα είναι το όνειρο και ο εφιάλτης των ΠΑΝΤΩΝ!!!

Ο ήλιος λάμπει μέσα στην νύχτα και το φεγγάρι έχει γίνει κόκκινο από το κακό του. Η ώρα είναι 12 και κάτι, ξημερώματα Τετάρτης.

Στο μικρό μας χωριό…στο χωριό που δεν ξυπνάει ποτέ… όλα είναι ήρεμα, τα πάντα ακολουθούν την καθημερινή τους ρουτίνα. Στην μέση της μικρής πλατείας κάθετε ο μαρμάρινος ΠΛΑΤΩΝ, ένα άγαλμα, που δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα αγάλματα, αφού μιλάει, σκέφτεται, απαντάει όπως ένας κανονικός άνθρωπος.

Ο ΠΛΑΤΩΝ λοιπόν, προσπαθεί να συγκεντρωθεί στις σκέψεις του….αλλά μάταια. Κάποιος ονόματι Πουλόπουλος (μόνιμος κάτοικος του χωριού και αυτός ) του έχει σπάει τα νεύρα, αφού όλη την νύχτα τον τραβούσε να κάνουν βόλτα…του μιλούσε για μια τύπισσα που τον είχε παρατήσει, του έλεγε ότι θα πιει το φεγγάρι, του ζητούσε, να του σκουπίσει τα μάτια και γενικότερα του έπρηζε τα….γεννητικά όργανα....που ευτυχώς για τον ΠΛΑΤΩΝ, είχαν σπάσει στην τελευταία μετακόμιση, οπότε αυτό είχε μείνει στην μεταφορική του έννοια.

Στην αριστερή πλευρά της πλατείας, βρίσκεται το καφενεδάκι του χωριού. Ένα καφενείο που και η καλύτερη καφετερία, δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Σε αυτό δούλευαν ο καλύτερος μπουφετζής/μάγειρας/λαντζέρης/σερβιτόρος και μία super σερβιτόρα.

Λέγετε πως ο μπουφετζής/μάγειρας/λαντζέρης/σερβιτόρος του, κάποτε είχε παλέψει με έναν αετό, με δυο μέτρα ύψος, πάνω από εκατόπενηντα κιλά, που ζεί σε χαμηλού και μεσαίου υψομέτρου ορεινές περιοχές, (ως 1500 μ.) και σπανίως ψηλότερα. Απαντάται κυρίως σε θερμές βραχώδεις ορεινές περιοχές με εκτεταμένους θαμνώνες (μακί, φρύγανα), και λιγότερο συχνά σε δάση, αλλά και σε γυμνές πλαγιές χωρίς καθόλου βλάστηση. Κυνηγάει στα πιο πολλά είδη βιοτόπων, εκτός του κλειστού δάσους και της ερήμου και φωλιάζει σε απόκρημνα βράχια και σπανίως σε δέντρα. Το κάθε ζευγάρι φτιάχνει αρκετές φωλιές (1-6), η μια κοντά στην άλλη (ακόμα και στον ίδιο βράχο) που τις χρησιμοποιεί διαδοχικά. Με τα χρόνια οι φωλιές γίνονται τεράστιες σε μέγεθος ως 2,80 μ. σε ύψος και 3 μ. σε διάμετρο.Α…. και με μια ουρά ίσα με 50 πόντους. Και είχε καταφέρει να τον νικήσει, μόνο με τα χέρια του και σαν λάφυρο, να πάρει τα νύχια του, από όπου πήρε και το όνομα του Aetonail.

H «πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ» Rozanna μια κοπελιά πολύ γλυκιά και όμορφή, με πολλές κατακτήσεις, που λέγεται πως όταν ήταν μικρή, την φώναζαν απλά Άννα, μέχρι την στιγμή που έπεσε στην χύτρα με το ροζ. Η Rozanna ήταν πολύ καλή στην δουλειά της….κοινωνικότατη, μιλούσε σε όλους τους πελάτες και μπορούσε να κουβαλάει μέχρι και δύο ποτήρια ταυτόχρονα ή ένα ποτήρι και τα μαχαιροπήρουνα. Μάλιστα η Rozanna λέγετε πως είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο, που για να μετρήσει μέχρι το 2 χρησιμοποιεί 7 δάχτυλα!!!

Για τον ιδιοκτήτη του καφενείου του χωριού, ο Χωριός δεν γνωστό το ποιόν του, ούτε τον έχει δει ποτέ κανείς και ούτε ποτέ κανείς έχει ακούσει νέα του, εδώ και πολλά χρόνια. Ο μύθος λέει πως είναι ο ιδρυτής του χωριού, από όπου πήρε και το όνομα του, καθώς και πολλών άλλων χωριών στον πλανήτη, άλλοι λένε πάλι, πως απλά έχει πάρει το franchise.
Σήμερα ήταν μια πολύ κουραστική ημέρα για το καφενείο και ο Aetonail και η Rozanna θέλουν να κλείσουν, για να πάνε να ξεκουραστούν, μα δύο πελάτες δεν λένε να φύγουν.

Ο Nickred ο λευκός και ο soraver, δύο παιδικοί φίλοι, που είναι μόνιμοι θαμώνες του καφενείου του χωριού, λόγο του έρωτα που τρέφει ο Nickred ο λευκός για την Rozanna, γιατί πιστεύει ότι ταιριάζουν τα χρώματα τους. Ο soraver σαν καλός φίλος σιγοντάρει τον φίλο του, στο κυνήγι του έρωτα του μιας και έτσι του δίνεται η ευκαιρία να μπεκρουλιάζει, αν και καταβάθος έχει αμφιβολίες και φόβους για το ποιόν των παιδιών που θα έκαναν ο Nickred και h Rozanna, σε περίπτωση που τα βρίσκανε, λόγο του χρώματος και ιδιαίτερα αν αυτά έβγαιναν αγόρια!

Στο δεξιό μέρος της πλατείας του Χωριού υπήρχε μία παράγκα, όπου ζούσε και ο τρελός του Χωριού, ο οποίος φημολογείται, ότι είναι κάποιος μακρινός συγγενής, το πιθανότερο ανιψιός, του ιδιοκτήτη του καφενείου και ιδρυτή του χωριού. Μάλιστα λέγετε πως ο Θείος του τον αποκλήρωσε, γιατί οι ιδέες του ανιψιού του, ήταν πολύ επαναστατικές, πράγμα που δεν συμφωνούσε με αυτές του θείου του, ιδιοκτήτη του καφενείου και ιδρυτή του χωριού. Ο Freeman, Για τον οποίο γίνεται και ο λόγος, μόλις ο θείος του, ιδιοκτήτη του καφενείου και ιδρυτή του χωριού, τον αποκλήρωσε, λέγετε, ότι πήρε τα βουνά και ήρθε και να ζήσει εδώ, για να σπάσει το κατεστημένο, που έχει επιβάλλει το ρητό «η τρέλα δεν πάει στα βουνά…στους κάμπους ρίχνει χιόνι, μια ωραία…μια ωραία πεταλούδα, ψάχνει ψάρια στην λακκούβα»

Στην λακκούβα, μιας και την αναφέραμε, ζει ένα ερπετό, ονόματι Aligator21. Το όνομα του φημίζεται ότι το πήρε από τον παλιό του ιδιοκτήτη που είχε 21 γάτες και οποίος μιλούσε σπαστά ελληνικά, τις οποίες τις είχε ονομάσει με αριθμούς από το 1 μέχρι το 21. Και πιο συγκεκριμένα το πήρε από μία φράση που είχε πει τότε και ήταν η εξής… «ali gat (μία μίξη του “cat” και του «γάτα») or 21?». Έτσι βγήκε το aligator21 στο οποίο συνήθισε να ακούει το ερπετό της λακκούβας του χωριού.

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του aligator21 ήταν ο c.l.sad, του οποίου τα αρχικά βγαίνουν από «caiman leather saddle», και ο οποίος ήταν στην ουσία ένας κατασκευαστής δερμάτινων σαμαριών. Ο c.l.sad, δεν ήταν γέννημα θρέμμα του χωριού του Χωριού, ιδιοκτήτη του καφενείου και ιδρυτή, αλλά ένας περιπλανώμενος εξερευνητής, που γύριζε την γη ψάχνοντας να βρει πρώτες ύλες για την δουλειά του και είχε ξεμείνει στην περιοχή με τον διακαή πόθο να αποκτήσει το δέρμα του aligator21, που ήταν αρίστης ποιότητας.

Όμως για καλή και κακή τύχη του aligator21, ο c.l.sad δεν ήταν ο μόνος που τον κυνηγούσε για το δέρμα του, υπήρχε και κάποιος άλλος που ποθούσε την απόκτηση του πολύτιμου δέρματος του, κάποιος που έβλεπε τον aligator21 σαν μια πολύ ωραία ζώνη και ένα πολύ όμορφο δερμάτινο ζευγάρι μπότες. Το όνομα αυτού ………


Στο επόμενο επεισόδιο της νέας μας σειράς!