34 χρόνια

[Λατρεία]

Αρχικό μήνυμα απο soraver

Αλλά ποιος θα τους θυμηθεί μετά το ηρωικό 5-0; Μόνο τα παιδιά στα σχολεία που μένε τα ποιήματα τους και οι δάσκαλοι διαβάζουν τα κλεμένα (κατά κανόνα) λογίδιά τους, σας τη Δεσποινούλα που ήρθε χτες από το γραφείο και μου είπε ένα ποιηματάκι που με το ζόρι πρόλαβα να το ακούσω. Σημασία είχε πως σχόλασε από τις 11... Βλέπεις δεν ήταν κάποια τρομερή εθνική επέτειος, δεν κερδίσαμε κάποιον πόλεμο, να τραγουδήσουμε και μια Βέμπω να γουστάρουμε.

Νιώθω πως μακρυγορώ άσκοπα, κανείς δεν πρόκεται να καταλάβει, όπως αυτοί που δουλεύουν 12 ώρες χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες και φωνάζουν για τους άλλους που κλείνουν το κέντρο και δεν μπορούν να πάνε σπίτι τους μετά από 12 ώρες δουλειάς.

Πάντα αυτές τις ημέρες με διακατέχει μια βαθειά συγκίνηση...Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι σήμαινε η συγκεκριμένη "γιορτή". Στο δημοτικό ήταν απλά ποιηματάκια, άντε και καμιά ζωγραφιά με την πύλη του Πολυτεχνείου και κάπου εκεί το τανκ(ς). Στο γυμνάσιο κάτι άρχισα να αντιλαμβάνομαι όταν σε μια γιορτή μου έδωσαν να διαβάσω τα λόγια του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού λίγο πριν την εισβολή του τανκ(ς).
Συνειδητοποίησα το νόημα του Πολυτεχνείου μετά το Λύκειο, όταν ήξερα 5 πράγματα για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιώματα κλπ. Όταν είχα διαβάσει για τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και όλα τα σχετικά.

Όταν γνωρίζεις μερικά πράγματα, δεν μπορείς παρά να θαυμάζεις και να συγκινείσαι με το μεγαλείο της πράξης αυτών των παιδιών...