Μια ιστορία με αρχή και κανένα τέλος

[Xouanita]

..........
Ο Σόραβερ ανοίγει τα μάτια του και συνειδητοποιεί πως βρίσκεται ξαπλωμένος σε ένα φορτηγό-ψυγείο, γεμάτο με νωπά κρέατα, κατσίκια, κοτόπουλα και συκωταριές.
«Θεέ μου, είμαι στον παράδεισο. Φέρτε μου μια ψησταριά!» αναφώνησε γουρλώνοντας τα μάτια του. Την αμέσως επόμενη στιγμή όμως ένιωσε το τράνταγμα του φορτηγού (ο Φρήμαν δεν είναι και ο καλύτερος οδηγός, σβάρνα τις πήρε τις λακκούβες) που φρενάρησε απότομα ρίχνοντάς τον πάνω σε ένα σωρό από χοιρινά αμελέτητα.
Θόρυβος και έντονες ομιλίες ακούστηκαν απέξω αλλά ο Σοραβερ μες στην ταραχή του (και στο δέος μπρος στα γιγάντια κοντοσούβλια που ανακάλυψε ξαφνικά ότι κρεμόντουσαν πιο κει) δεν κατάφερε να καταλάβει σε τι αναφερόταν και η πόρτα του φορτηγού-ψυγείου άνοιξε απότομα. Μέσα στο έντονο φως που τύφλωσε τα μάτια του, ξεχώρησε τη γνωστή φιγούρα του Φρήμαν. «Κατέβα κάτω βρε λεχρίτη… κακόμαθες και θέλεις να σε κουβαλήσω πάλι?»


(σ.σ. το ξέρω πως είπατε "αμάξι" αλλά δικό μου ειναι το σενάριο και ήθελα να τον ταλαιπωρήσω λίγο παραπάνω . Πειράζει?)