Σκηνή ζηλοτυπίας Νο 2

[ΠΛΑΤΩΝ]

Ζάκυνθος, καλοκαίρι 1988. Έχουμε πάει διακοπές 15 ημερών με τη Μ. Όλα καλά κι όλα ωραία και προπαντός μόνοι μας. Τι τα θέλετε όμως φίλοι μου; Αν είναι να πάει κάτι στραβά θα πάει ό,τι και να κάνεις. Με τη Μ. είμασταν ήδη ένα χρόνο μαζί και, πλέον, αρχίζω να χειρίζομαι καλύτερα τις καταστάσεις και να αποφεύγω επιδέξια τις κακοτοπιές. Δικαιώματα δεν έδινα αλλά μία ζηλιάρα σύντροφος τα βρίσκει από μόνη της.

Περπατούσαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου όταν η Μ. μου ζητάει να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο να της πάρω τσιγάρα. Το περίπτερο ήταν σε απόσταση περίπου 50 μέτρα από το σημείο που βρισκόμασταν και τα παπούτσια άρχισαν να την χτυπάνε (ή τουλάχιστον έτσι μου είπε). Εγώ πρόθυμος πηγαίνω στο περίπτερο όπου συναντάω μια παλιά μου φίλη, την Ανδριάνα, η οποία ήταν κι αυτή εκείνη τη στιγμή στο περίπτερο. Είχα να τη δω αρκετά χρόνια και παρόλο που χάρηκα που την είδα, απέφυγα να τη φιλήσω για να μην γίνει πάλι καμιά σκηνή. Άπλωσα το χέρι μου να την χαιρετήσω και είπαμε τα απολύτως βασικά και συνηθισμένα που λέει όλος ο κόσμος σ’ αυτές τις περιπτώσεις. ‘‘Τι κάνεις, με τι ασχολείσαι τώρα, πως βρέθηκες στη Ζάκυνθο’’ και τέτοια.

Η Μ. που ήταν στο σημείο που την είχα αφήσει, μόλις με είδε να μιλάω με την Ανδριάνα, της γύρισαν τα μάτια. Ήρθε στα μουλωχτά σε κοντινή απόσταση από μένα (πίσω μου και λίγο προς το πλάι) ώστε να μπορεί ν’ ακούσει τι λέγαμε με την Ανδριάνα. Όπως είπα και πριν δεν είπαμε τίποτα το σημαντικό. Αφού χαιρετιστήκαμε και έκανα να φύγω προς την πλατεία (όπου νόμιζα ότι η Μ. ήταν ακόμα εκεί) βλέπω την Μ. μπροστά μου φανερά εκνευρισμένη.

Είχε τα χέρια της στη μέση και με το ένα μάτι να με μισοκοιτάει με ρώτησε με ανακριτικό ύφος:

- Γιατί δεν με σύστησες;
- Μα δεν σε είδα ότι ήσουν εδώ. Νόμιζα ότι ήσουν ακόμα στην πλατεία.
- ΑΣΕ ΤΙΣ ΜΑΛ... ΚΑΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΣΤΗΣΕΕΕΕΕΣΣΣΣΣ!!!! (ουρλιάζοντας μπροστά σ’ όλο τον κόσμο!)
- Μα σου εξήγησα... Δεν...
- ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ! ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΩ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΜΟΝΟ ΣΟΥ ΚΙ ΕΣΥ ΓΚΟΜΕΝΙΖΕΙΣ!!!
- Εγώ; Μα τι λες τώρα; Ήταν μια...
- ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΡΕ ΜΑΛ...! ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΑΚΑΝΕΙ!
- Μα δεν έκανα τίπ...
- ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΕ ΦΤΥΣΩ ΡΕ!!!! ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜ.... !!!

Περιττό να σας πω τι έγινε. Την είχε πιάσει ντελίριο. Εγώ έχασα τα λόγια μου και γύρω μας σχηματίστηκε ένας κύκλος δεκάδων ατόμων που την έβλεπαν να ωρύεται και να ουρλιάζει. Εγώ πραγματικά τα έχασα. Ήθελα εκείνη τη στιγμή να ανοίξει η γη και να καταπιεί. Κάτι να γίνει και να εξαφανιστώ... Ο κόσμος βλέποντας ότι εγώ δεν μιλούσαν είχε ήδη σχηματίσει και άποψη.

- Ποιος ξέρει τι θα της έκανε για να αντιδράει αυτή έτσι...
- Για να μην μιλάει λερωμένη θα την έχει τη φωλιά του!
- Βρε τον μαλ..., τι της έκανε.

Το τι άκουσα και από την Μ. και από τον κόσμο που συνηγορούσε, δεν γράφεται. Έγινα ο αλήτης της Ζακύνθου, ο ξεδιάντροπος, ο... ο... ο... Το τι έλεγε το στόμα της ήταν πραγματικά απίστευτο! Οχετός!
Κάποια στιγμή, σαν κάποιος να με τσίμπησε, ξύπνησα και φεύγω σχεδόν τρέχοντας προς το ξενοδοχείο. Πίσω μου άκουγα τις αποδοκιμασίες και τις βρισιές της Μ. και του κόσμου. Ήταν προφανές ότι έπρεπε να εξαφανιστώ.

Μπήκα στο δωμάτιο και ξάπλωσα. Σκεφτόμουνα τι πήγε λάθος. Τι αμαρτίες έκανα και τα περνάω αυτά. Αδυνατούσα να βρω απαντήσεις στις απορίες μου. Σκεφτόμουνα όλο το σκηνικό που εκτυλίχθηκε εις βάρος μου και τα έβαλα με τον εαυτό του που δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Τι θα γινόταν αν εκείνη τη στιγμή της έριχνα κανά χαστούκι για να συνέλθει; Μπορεί και να με λυντσάρανε! Ποιος ξέρει... Το μόνο σίγουρο είναι ότι έφερνα στο νου μου συνέχεια και συνέχεια τη σκηνή και μου φαινόταν ότι δεν μπορεί να έγινε στ’ αλήθεια. Κι όμως ήμουνα μέσα στο δωμάτιο μόνος μου κι έπρεπε να σκεφτώ ποια θα ήταν η στάση μου από δω και στο εξής: ‘‘Δεν μπορεί. Θα έρθει. Αφού εδώ είναι τα πράγματά της’’.

Πράγματι μετά από λίγο ακούω τα βήματά της. Αμέσως διπλώνομαι ξαπλωμένος προς τον τοίχο προσποιούμενος ότι κοιμάμαι. Η Μ. μπαίνει μέσα.

- Κώστα. Πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Αθήνα. Έβγαλα ήδη εισιτήριο και σε δύο ώρες φεύγω.

Δεν απάντησα. Έκανα ότι κοιμόμουνα.

- Έι! Μ’ ακούς που σου μιλάω; Φεύγω, είπα! ΦΕΥΓΩ!

Δεν ανταποκρίθηκα και τότε η Μ. έρχεται και με τραβάει.

- Μην κάνεις ότι κοιμάσαι! Άκουσες πολύ καλά τι είπα! Νομίζεις ότι κάνω πλάκα έτσι; Δεν με πιστεύεις; Το εισιτήριο το έχω εδώ! (κουνώντας το χαρτί μπροστά μου)
- Και τι θες να κάνω εγώ;
- Δεν έχεις να πεις τίποτα;
- Εγώ; Τί να πω; Καλό ταξίδι!
- Αυτό έχεις να μου πεις;
- Ναι, γιατί; Μετά από τη σκηνή που έκανες τι περιμένεις να πω;
- Εσύ νομίζεις ότι κάνω πλάκα, ε; Καλά! Θα δεις!

Άνοιξε τη βαλίτσα της και άρχισε να βάζει τα ρούχα της μέσα. Κάποια στιγμή μπήκε στο μπάνιο να μαζέψει τα καλλυντικά της. Τότε, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, πήρα το εισιτήριο και διαπιστώνω ότι... δεν ήταν εισιτήριο αλλά απόδειξη από μία ζαμπονοτυρόπιτα!

- Χα!, σκέφτηκα από μέσα μου. Τώρα θα δεις!

Μετά από λίγο η Μ. βγαίνει, βάζει και τα τελευταία πράγματα στην βαλίτσα της και την κλείνει.

- Λοιπόν, πριν φύγω έχεις να μου πεις κάτι;
- Όχι δεν έχω να πω τίποτα.
- Δεν θα κάνεις καμιά προσπάθεια να με κρατήσεις;
- Τρελάθηκες;;; Να σε κρατήσω και να μου κάνεις τέτοια σκηνικά; Απεναντίας, δεν βλέπω την ώρα να φύγεις και να ησυχάσω!
- Δεν το πιστεύεις αυτό που λες
- Φυσικά και το πιστεύω! Τώρα ξεκινάνε οι πραγματικές διακοπές για μένα!

Ξαφνικά, το βλέμμα της μαλακώνει. Αφήνει κάτω τη βαλίτσα, πέφτει στην αγκαλιά μου και με γλυκιά φωνή μου λέει:

- Έλα μωράκι μου, συγνώμη. Αφού ξέρεις ότι σ’ αγαπάω... Τρελαίνομαι στην ιδέα να πας με άλλη.
- Μα στο έχω πει χιλιάδες φορές. Δεν μ’ ενδιαφέρει να πάω με άλλη που να πάρει ο διάολος! Πόσες φορές πρέπει να στο πω;
- Συγνώμη, έχεις δίκιο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τα ξαναβρήκαμε. Φαντάζομαι ότι την επόμενη μέρα που θα μας έβλεπαν πάλι μαζί θα πρέπει να έμεινε έκπληκτος ο κόσμος. Έτσι είναι όμως οι σχέσεις. Περνάνε δια πυρός και σιδήρου. Από αυτή τη μάχη βγήκα νικητής. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Γιατί αυτό που δεν ήξερα είναι ότι στο μυαλό της είχε ένα φοβερό και τρομερό σχέδιο που μου το φύλαγε για το τελευταίο βράδυ στη Ζάκυνθο! Ένα απίστευτο σχέδιο που μόνο μια γυναίκα σαν τη Μ. μπορούσε να το εκτελέσει άψογα! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα σας διηγηθώ την επόμενη φορά...