Το χρήμα και η δόξα σε τρελαίνουν;

[ΠΛΑΤΩΝ]

Όλοι θα διαβάσατε την είδηση του θανάτου του ηθοποιού Χιθ Λέτζερ. Δεν ξέρω εσείς πως την εισπράξατε την είδηση αλλά εγώ καταστεναχωρήθηκα. Κι αυτό γιατί όχι μόνο τον συμπαθούσα πολύ αλλά ήμουν σίγουρος ότι στο μέλλον θα μας χάριζε σπουδαίες ερμηνείες, δείγματα των οποίων είχε ήδη παρουσιάσει στο σύντομο πέρασμά του.
Τον φανταζόμουνα σε λίγα χρόνια να παίρνει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για κάποια ταινία, και μετά άλλο ένα, κι άλλο ένα... Ήταν σπουδαίος ηθοποιός και όποιος τον έχει δει π.χ. στα ‘‘Τέσσερα Φτερά’’ καταλαβαίνει τι εννοώ (αν και την υποψηφιότητα για Όσκαρ την πήρε από το ‘‘Μυστικό του Brokeback Mountain’’). Περίμενα αυτή τη στιγμή της απονομής όχι επειδή είναι κάποιο σημαντικό γεγονός (άλλωστε και άλλοι σπουδαίοι του κινηματογράφου, όπως π.χ. ο Χίτσκοκ, δεν πήραν ποτέ βραβείο Όσκαρ όταν έπρεπε παρά μόνο κάποιο τιμητικό) αλλά θα το θεωρούσα και σαν προσωπική δικαίωση καθώς ήταν από τους λίγους αγαπημένους μου ηθοποιούς.


Κι η ίδια η ιστορία πολλές φορές δικαιώνει περισσότερο την ποσότητα παρά την ποιότητα. Λέμε π.χ. ότι ο τάδε ηθοποιός πήρε τόσα Όσκαρ σαν να είναι κάποιος δείκτης της ποιότητάς του. Η απώλεια του Χιθ Λέτζερ με στεναχώρησε πολύ. Έφυγε όχι σε μια περίοδο πτώσης, αλλά σε μια περίοδο ανόδου, και δυστυχώς τόσο νωρίς ώστε τα νούμερα που θα τον δικαίωναν στο μέλλον να μείνουν κενά.

Είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν αυτοκτονία. Ίσως να αγχώθηκε πολύ με τον ρόλο του ως Joker στο Batman, να μην τον έπαιρνε ο ύπνος, και να πήρε περισσότερα χάπια από αυτά που θα άντεχε ο οργανισμός του. Τέλος πάντων, ίσως και να μην έχει τόση σημασία. Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι τι είναι αυτό που σε κάνει να μην είσαι πια ο εαυτός σου. Να βυθίζεσαι σε ένα συναισθηματικό κενό, ο κόσμος και η ζωή σου να αλλάζει τόσο ώστε να μην μπορείς να προσαρμοστείς.


Πάρτε το παράδειγμα της Britney Spears. Σε ηλικία 17-18 ετών κι εκεί που δεν την ήξερε σχεδόν κανένας, γίνεται Νο 1 σε όλο τον κόσμο και σε μια μέρα βρέθηκε με εκατομμύρια δολάρια στην τσέπη, με μάνατζερ, εταιρείες, συμβόλαια, δικηγόρους, κι ένα ολόκληρο επιτελείο γύρω της να την καθοδηγούν και να την κινούν σαν μαριονέτα.
Και σαν να μην φτάνουν αυτά, δεν μπορείς πια να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου χωρίς να σε σταματήσουν εκατοντάδες άτομα, χωρίς να σε παρακολουθούν και να σε ακολουθούν φωτογράφοι, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι στο μάτι ενός πολύ Μεγάλου Αδελφού.

Εκεί, λοιπόν, που έβγαινες με τους φίλους σου, με το κορίτσι σου/αγόρι σου, πήγαινες διακοπές κ.λπ. ξαφνικά γίνεσαι διάσημος και πλούσιος και ό,τι ήξερες μέχρι τώρα πρέπει να το ξεχάσεις. Θα κάνουν άλλοι τα ψώνια για σένα, άλλοι θα διαμορφώνουν το πρόγραμμά σου, άλλοι θα αποφασίζουν ποια ρούχα θα φορέσεις, πώς θα κόψεις τα μαλλιά σου, τι θα λες, τι θα τρως, με ποιον θα βγαίνεις, και αν θα βγαίνεις θα κυκλοφορείς με μπράβους, θα μπαινοβγαίνεις στο αυτοκίνητό σου σαν τους δολοφόνους στα περιπολικά, και όλα αυτά με άπειρες κάμερες και φωτογραφικές μηχανές να σε σημαδεύουν.


Όταν τα σκέφτεσαι αυτά, καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που έλεγες κάποτε (ότι τα χρήματα ή η δόξα δεν θα σε αλλάξουν ποτέ) είναι κουραφέξαλα. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το ελέγξεις. Η ζωή σου γίνεται σκατά και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μάθεις να κολυμπάς και ν’ αναπνέεις μέσα σ’ αυτά.
Την Britney Spears, σε αντίθεση με τον Heath Ledger, ποτέ μου δεν τη συμπάθησα. Όσο σκέφτομαι όμως ότι κάποτε ήταν ένα κορίτσι που έκανε όνειρα, και ότι αυτά τα όνειρα όχι μόνο μετατράπηκαν σε εφιάλτη, αλλά μετέτρεψαν και την ίδια σε ένα κακόμοιρο πλάσμα και σε μία ανίκανη μητέρα, στεναχωριέμαι.
Δεν μπορείς να μη θυμάσαι αυτό το λαμπερό, νεανικό χαμόγελο, που θα κατακτούσε όλο τον κόσμο. Είναι, όμως, τελικά εξαιρετικά δύσκολο να διαχειριστείς χρήμα και δόξα. Τα παραδείγματα αυτοκαταστροφικών διασημοτήτων είναι άπειρα. Από τον Elvis Presley και τον Jim Morrison μέχρι τον Michael Jackson και την Britney Spears η απόσταση είναι πολύ μικρή. Και το υπνωτικό χάπι την διανύει πολύ εύκολα... Ιδιαίτερα τη νύχτα...


Καλή σου νύχτα Χιθ, περαστικά σου Μπρίτνεϊ.