Αντρίκιες κουβέντες...

[ΠΛΑΤΩΝ]

Καθόμασταν, θυμάμαι, στην Grande Place στις Βρυξέλλες για καφέ. Οι γυναίκες είχαν ξεχυθεί για ψώνια κι έτσι είχαμε λίγη ώρα να πούμε τα δικά μας. Είχαμε χαθεί βλέπετε. Αυτός αποφάσισε να κάνει καριέρα στην Commission, εγώ έμεινα Αθήνα και όσο να 'ναι τα e-mail και τα τηλεφωνήματα δεν μπορούν ποτέ να υποκαταστήσουν την τετ-α-τετ επαφή με έναν πραγματικό σου φίλο.

- Για πες, άρχισα εγώ.
- Ε, τι να πω... τα βλέπεις..., μου είπε ο Γιάννης κάπως σφιγμένα.
- Τι τα βλέπω ρε συ; Τόσο καιρό έχουμε να τα πούμε από κοντά και μου λες ότι τα βλέπω;
- Να... Η Μπριζίτ... Υπάρχει θέμα...
- Τί συμβαίνει με την Μπριζίτ; Ωραία γυναίκα είναι...
- Τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Δεν είναι όπως τα βλέπεις ακριβώς.
- Εμένα μου φαίνεται ότι σε γουστάρει με τα χίλια.
- Το πρόβλημα δεν είναι η Μπριζίτ, Κώστα... Το πρόβλημα είναι δικό μου.

Η κουβέντα διακόπηκε απότομα, καθώς η Μπριζίτ και η Εύη επέστρεψαν, κι έτσι μιλήσαμε για άλλα τετριμμένα, δουλειές, τι κάνει ο ένας και ο άλλος, ο Σπύρος παντρεύεται τον Σεπτέμβρη, ναι εκείνη την Αγγελική, θυμάσαι, που την είχε για φτύσιμο δύο χρόνια ολόκληρα, όχι δεν σκέφτομαι να γυρίσω στην Ελλάδα για δύο-τρία χρόνια ακόμα, καλά κάνεις κ.λπ.

Την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε μια αυθημερόν εκδρομούλα προς Μπριζ μεριά. Οι γυναίκες μας είχανε δουλειές κι έτσι εμείς οι δύο φίλοι ξεκινήσαμε να πάμε βόλτα με τ' αυτοκίνητο.
- Φόρα ζώνη, η πρώτη του κουβέντα.
Φόρεσα. Τον είδα να ανάβει τσιγάρο. Νόμιζα ότι το είχε κόψει αλλά δεν τον ρώτησα.
- Έχει ωραίο καιρό σήμερα, είπε. Ό,τι πρέπει για βόλτα.
Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας. Ήξερα ότι όλα αυτά ήταν το απεριτίφ και ότι η κουβέντα θα συνεχιζόταν από "το πρόβλημα είναι δικό μου" της προηγούμενης μέρας.
- Λοιπόν..., ξεκίνησε ο Γιάννης τραβώντας μια βαθιά τζούρα από το τσιγάρο του. Δεν θα σου τα πω όλα αυτά γιατί θέλω συμβουλές και τέτοιες αηδίες. Απλά, θα ήθελα να το ξέρεις. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, αλλά γιατί είμαστε φίλοι.
- Καταλαβαίνω...
- Θα στο πω χωρίς πολλά-πολλά.
- Όπως θες.
- Πριν από 6 μήνες κατάλαβα ότι προτιμώ τους άντρες.

Περίμενα ότι η φράση αυτή θα συμπληρωνόταν με ένα γέλιο, του στυλ ''πλάκα κάνω, χα, χα, σε πειράζω ρε'' και τέτοια. Για 10 δευτερόλεπτα περίμενα αυτό ακριβώς.
Γύρισε, με κοίταξε και κατάλαβα ότι μιλούσε σοβαρά. Ο λόγος του ήταν σκέτος, απόλυτος, συντριπτικός και ασύλληπτος μέσα στην κοινοτοπία του.
Πάντα πίστευα ότι σ' αυτά τα θέματα είμαι προοδευτικός. Αλλά όταν το ακούς από φίλο σου που ξέρεις τόσα χρόνια, που έχετε μιλήσει για ώρες για γκόμενες, που έχετε ξενυχτήσει παρέα με γκόμενες, που έχετε πάει διακοπές μαζί, όλα αυτά τα ''που έχετε'' σου έρχονται στο μυαλό...

- Και τι σκέφτεσαι να κάνεις; τον ρώτησα.
- Με την Μπριζίτ;
- Και με την Μπριζίτ.
- Ε, θα χωρίσουμε φυσικά. Αυτό είναι το σωστό. Αλλά πώς να της το πω και τι να της πω...
- Ναι, αυτό είναι το σωστό, είπα εγώ αποφεύγοντας το δεύτερο σκέλος της πρότασής του...

Τις επόμενες δύο ημέρες περάσαμε πολύ ωραία αν και κάπως αμήχανα. Λίγες μέρες πριν έμαθα ότι η Μπριζίτ αντικαταστάθηκε από τον Φρανκ. Ο Γιάννης ήταν κεφάτος. Είχα καιρό να τον ακούσω τόσο καλά.
- Ερωτευμένος ρε; τον ρώτησα.
- Ναι!, μου είπε γεμάτος χαρά.
Τα δικά μου λόγια μάλλον περιττεύουν...















Σημείωση: Το πρωτότυπο κείμενο -αληθινή ιστορία- δημοσιεύτηκε στο περιοδικό GK. Έκανα όμως αρκετές αλλαγές ώστε να διαβάζεται πιο εύκολα.