Slumdog Millionaire

[ΠΛΑΤΩΝ]

Κοινωνικό δράμα
Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ
Πρωταγωνιστούν: Ντεβ Πατέλ, Φρέιντα Πίντο, Ανίλ Καπούρ, Αγιούς Μαχές Καντεκάρ
Διάρκεια: 120'

Η περισσότερο βραβευμένη ταινία της χρονιάς προβάλλεται και στις ελληνικές αίθουσες, με τα οκτώ της Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία και εκείνο της καλύτερης ταινίας. Πολλά έχουν ειπωθεί για την «ψυχή» της ταινίας, το «κοινωνικό» της πρόσωπο και τη σκοτεινή εικόνα της Ινδίας, που παρουσιάζει. Είναι σχεδόν μεταφυσική η εξήγηση της επιτυχίας της ταινίας του Ντάνι Μπόιλ. Στην πραγματικότητα, το «Slumdog Μillionaire» είναι απλώς ένα μοντέρνα σκηνοθετημένο και κινηματογραφημένο μελόδραμα, παραφουσκωμένο εξαιτίας της συγκυρίας, μέσα στην οποία βρέθηκε να παίζεται μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες.


Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει να βλέπει ένα καλό παραμύθι στη μεγάλη οθόνη. Ειδικά όταν είναι προσεγμένο και καλοστημένο. Η ταινία του Ντάνι Μπόιλ διαθέτει αυτές τις ποιότητες. Είναι γρήγορα σκηνοθετημένη, με θεαματική φωτογραφία και κοφτό μοντάζ, αν και λίγο επιδεικτικά. Ομως το παραμύθι που προσφέρει ο Μπόιλ είναι ταυτόχρονα και υπερβολικά γεμάτο από κλισέ.


Τοποθετημένο σε μιαν άλλη εποχή και με ένα διαφορετικό τεχνικό «πακέτο», το «Slumdog Μillionaire» δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τα μελό της Κλακ Φιλμς. Το καλό ορφανό αγόρι, το όμορφο κορίτσι, ο καλός φίλος που προδίδει, τα βάσανα της φτώχειας, η βία της εξουσίας, ένας πλούσιος κακός - καρικατούρα, πολλές, πάρα πολλές, άπειρες συμπτώσεις, η τελική νίκη του καλού, ένα μεγάλο έπαθλο, άντε και στο τέλος ένα μουσικοχορευτικό νούμερο. Η συνταγή δηλαδή του μελό στην αποθέωσή της. Και δεν πρόκειται για μελό με ανατροπή, θαυμασμό και σαρκασμό στο είδος, όπως κάνει για παράδειγμα ο Αλμοδόβαρ, αλλά μελό κοπιαρισμένο με πιο μοντέρνο περιτύλιγμα.



edit by soraver: spoiler alert:

 click to show

Ο νεαρός Τζαμάλ Μαλίκ (Dev Patel) είναι ένα 18χρονο παιδί, από τις γειτονιές του Μουμπάι, που σερβίρει τσάι. Όμως θα ζήσει τη μεγαλύτερη ημέρα της ζωής του με όλα τα μάτια της Ινδίας στραμμένα πάνω του. Συμμετέχοντας στο διάσημο τηλεπαιχνίδι «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος?» φτάνει ένα σκαλί πριν από το μεγάλο έπαθλο. Το μεγαλωμένο σε παραγκούπολη περιπλανώμενο ζητιανάκι έχει φτάσει εκεί που δεν κατάφερε κανείς ως τώρα στην Ινδία. Αν απαντήσει σωστά στην τελευταία ερώτηση, θα κερδίσει 20 εκατομμύρια ρουπίες.
Στην κρίσιμη αυτή στιγμή συλλαμβάνεται! Εύλογη η απορία όσων τον υποπτεύονται. Πώς ένα αμόρφωτο παιδί από τις φτωχογειτονιές δίνει τη μία μετά την άλλη τις σωστές απαντήσεις;

Ο Τζαμάλ βασανίζεται από την αστυνομία και αρχίζει να αποκαλύπτει το μυστικό του. Από σύμπτωση, κάθε ερώτηση έχει σχέση με ένα περιστατικό της θλιβερής ζωής του. Από τη στιγμή που είδε τη μητέρα του να δολοφονείται σε θρησκευτικές συγκρούσεις, μέχρι την περίοδο που παραπλανήθηκε από έναν εκμεταλλευτή παιδιών (που τα τυφλώνει για να τα βγάλει στον δρόμο να ζητιανέψουν) και μέχρι τη στιγμή που κέρδισε ένα εκατοδόλαρο από έναν τουρίστα.
Ο νεαρός όμως δεν έχει στο μυαλό του τα λεφτά, αλλά το να αποδείξει την αγάπη του αφενός αλλά και να βρεί την φίλη του Λατίκα, η οποία τυγχάνει φανατική του σόου.

Είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς από τα συμπυκνωμένα συναισθήματα που βρίσκονται μέσα στην ταινία. Είναι όμως και εξαιρετικά δύσκολο να μην προσέξει τη συνταγή στην οποία βασίζεται. Είναι επίσης εύκολο να κατανοήσει κάποιος την απρόσμενη επιτυχία του «Slumdog Μillionaire» και τον υψηλό δείκτη ικανοποίησης που προκαλεί στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού.

Παρά το σκοτεινό της πρώτο μέρος, καταλήγει σε ένα ευπρόσδεκτο happy end, με έρωτα, χρήματα, τραγούδι και χορό. Ο, τι χρειάζεται κανείς δηλαδή σε μια περίοδο γεμάτη από δυσοίωνα μηνύματα. Ο δείκτης ικανοποίησης, ωστόσο, δεν φτιάχνει τις μεγάλες ταινίες και το «Slumdog Μillionaire» σε καμία περίπτωση δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Κι όμως. Aν ακολουθήσουμε τους αριθμούς και μόνο, το «Slumdog millionaire» με τα οκτώ Οσκαρ του βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατηγορία με το «Οσα παίρνει ο άνεμος», το «Οσο υπάρχουν άνθρωποι», το «Λιμάνι της αγωνίας», το «Ωραία μου κυρία», το «Cabaret», τον «Γκάντι» και τον «Amadeus».
Η ειρωνία με την καινούργια ταινία του Βρετανού Μπόιλ είναι πως οι ίδιοι κριτικοί που στο παρελθόν κατηγορούσαν τον σκηνοθέτη του «Τrainspotting» για επιδειξιομανία και έλλειψη βάθους, φέτος τον επιβραβεύουν για μια από τις πιο απροκάλυπτα βιρτουόζικες δημιουργίες του.


Βαθμολογία (με άριστα το 5)
Καθημερινή: 2,5
Cine.gr: 4
Myfilm.gr: 4
Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ: 2,5



Πηγή: Καθημερινή, Σινεμά, Cine.gr, Ναυτεμπορική, Myfilm.gr, Lifo, Σκάι, City Press, Εξπρές