American Pie - Don McLean

[ΠΛΑΤΩΝ]

To 1971 ο τραγουδοποιός Don McLean κατάφερε αυτό που κάθε καλλιτέχνης ονειρεύεται: να γράψει ένα αριστούργημα. Το «American Pie» δεν είναι απλά ένα τραγούδι. Είναι ένα επικό και αλληγορικό ποίημα…

Watch The Original Video

AMERICAN PIE – Don McLean

A long, long time ago...
I can still remember
How that music used to make me smile.
And I knew if I had my chance,
That I could make those people dance
And maybe they'd be happy for awhile.

But February made me shiver
With every paper I'd deliver,
Bad news on the doorstep;
I couldn't take one more step.

I can't remember if I cried
When I read about his widowed bride,
but something touched me deep inside
The day the music died.

So, bye-bye Miss American Pie
drove my Chevy to the levee,
But the levee was dry.
And them good old boys were drinking whiskey and rye
Singing, "This will be the day that I die.
This will be the day that I die."

Did you write the book of love,
and do you have faith in god above,
if the bible tells you so?
Now do you believe in rock and roll?
Can music save your mortal soul?
And can you teach me how to dance real slow?

Well, I know that you're in love with him
'Cause I saw you dancing in the gym.
You both kicked off your shoes.
Man, I dig those rhythm and blues.

I was a lonely teenaged broncin’ buck
With a pink carnation and a pickup truck,
But I knew I was out of luck
The day the music died.

I started singing
(Chorus)

Now, for ten years we've been on our own,
and moss grows fat on a rolling stone,
but that's not how it used to be.
When the jester sang for the king and queen,
in a coat he borrowed from James Dean,
and a voice that came from you and me

Oh and while the king was looking down,
the jester stole his thorny crown.
The courtroom was adjourned;
No verdict was returned.
And while Lenin read a book of Marx,
The quartet practiced in the park,
and we sang dirges in the dark
The day the music died.

We were singing,
(Chorus)

Helter skelter in a summer swelter.
The birds flew off for the fallout shelter,
Eight miles high and falling fast.
It landed foul on the grass.
The players tried for a forward pass,
with the jester on the sidelines in a cast.

Now the halftime air was sweet perfume
while the sergeants played a marching tune.
We all got up to dance,
Oh, but we never got the chance
`cause the players tried to take the field;
The marching band refused to yield.
Do you recall what was revealed the day the music died?

We started singing,
(Chorus)

Oh, and there we were all in one place,
a generation lost in space,
with no time left to start again.
So, come on; Jack, be nimble, Jack be quick,
Jack flash sat on a candlestick
'Cause fire is the devil's only friend.

Oh, and as I watched him on the stage
my hands were clenched in fists of rage.
No angel born in hell
could break that Satan’s spell.
And as the flames climbed high into the night
to light the sacrificial rite,
I saw Satan laughing with delight
the day the music died.

He was singing,
(Chorus)

I met a girl who sang the blues
and I asked her for some happy news,
but she just smiled and turned away.
I went down to the sacred store
where I'd heard the music years before,
but the man there said the music wouldn't play.

And in the streets, the children screamed,
the lovers cried, and the poets dreamed.
But not a word was spoken;
the church bells all were broken.
And the three men I admire most:
The father, son, and the Holy Ghost,
They caught the last train for the coast,
the day the music died.

And they were singing,
(Chorus)

They were singing,
(Chorus)


Το «American Pie» κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1971 και περιλαμβάνεται στον ομώνυμο δίσκο του Don McLean. Αυτό το ριζοσπαστικό και ασυνήθιστο folk-rock τραγούδι το έγραψε ο Don McLean το 1970 σε ένα μπαρ που λέγεται Tin and Lint Company, στη διασταύρωση των οδών Caroline και Broadway στο Saratoga Springs της Νέας Υόρκης. Μάλιστα σ’ ένα γωνιακό τραπέζι του μπαρ υπάρχει μία μπρούτζινη πλάκα με τη σχετική επισήμανση (πάντως αν ποτέ βρεθείτε σ’ αυτό το μπαρ μην βάλετε το «American Pie» στο juke box γιατί οι ντόπιοι το έχουν ακούσει τόσες πολλές φορές που το έχουν πια βαρεθεί…).


Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον Buddy Holly, ο θάνατος του οποίου συγκλόνισε τον Don McLean, και αντιπροσωπεύει τη στροφή από τα χρόνια της αθωότητας της δεκαετίας του 1950 στα πιο σκοτεινά και άστατα χρόνια της δεκαετίας του 1960 (τόσο στη μουσική όσο και στην πολιτική). Ο McLean τραγουδάει για το πρόωρο τέλος της μουσικής με την οποία μεγάλωσε και επηρέασε τη ζωή του, και για τις αλλαγές που συνέβησαν στην Αμερική εν μέσω του πολέμου στο Βιετνάμ.

Η ημέρα που σκοτώθηκε ο Buddy Holly έχει βαθύτερη έννοια για τον McLean επειδή χαρακτήρισε μία σημαντική αλλαγή στη ζωή του. Τότε ήταν 14 ετών και μόλις έμπαινε στην εφηβεία. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και μία μετάβαση από το φως (η αθωότητα της παιδικής ηλικίας) στη σκοτεινή πραγματικότητα της ενηλικίωσης που συνέπεσε με τη δολοφονία του Kennedy το 1963 και την έναρξη μιας ακόμα δυσκολότερης περιόδου για την Αμερική. Στο διάστημα από το 1959 έως το 1963 ο Don McLean βίωσε το σοκ και συνειδητοποίησε τη σκληρή πραγματικότητα με το θάνατο του πατέρα του το 1961, ενώ δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε τα σχέδιά του για σπουδές στο Πανεπιστήμιο προτιμώντας να ακολουθήσει το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής. Το «American Pie», λοιπόν, είναι ένα τραγούδι αυτοβιογραφικό, θαρραλέο, όσο και φιλόδοξο θεματικά, που με όλο αυτό το cast των χαρακτήρων που περιγράφονται στους στίχους του, μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς επικό.


Don McLean: «Το τραγούδι άρχισε να δημιουργείται σαν ιδέα στο μυαλό μου αφότου σκέφτηκα το θάνατο του Buddy Holly και όλη την περίοδο της ζωής μου όταν ήμουν έφηβος. Και άρχισα να συντονίζομαι, μάλλον φυσιολογικά, με τα συναισθήματα που είχα για εκείνη την εποχή. Από αυτό ανέπτυξα μία ιδέα που επρόκειτο να μετατρέψω σε μία παραβολή, μία ιστορία με ένα ηθικό δίδαγμα που στην αρχή δεν είχε καμία σχέση με τον Bob Dylan, τους Beatles ή τους Stones».
Ο McLean αφιέρωσε το τραγούδι στον Buddy Holly αλλά ποτέ δεν εξήγησε τι θέλει να πει με τους στίχους του. Σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα Chicago Reader, τον Μάιο του 1993, δήλωσε χαρακτηριστικά:
- Θα βρείτε πολλές ερμηνείες των στίχων μου αλλά καμία από εμένα. Συγνώμη που σας αφήνω μόνους σας, αλλά εδώ και καιρό συνειδητοποίησα ότι οι τραγουδοποιοί πρέπει να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους διατηρώντας μία αξιοπρεπή σιωπή.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο Don McLean δεν κάνει άλλη δουλειά από το να μιλάει συνέχεια για το «American Pie». Όμως η αλήθεια είναι ότι προτίμησε να αφήσει τους ακροατές να ερμηνεύσουν από μόνοι τους το τραγούδι, δίνοντας τροφή -ενδεχομένως και σκοπίμως- για πολλές ερμηνείες. Έχουν περάσει 4 δεκαετίες από την κυκλοφορία του «American Pie» και η αποκρυπτογράφηση των στίχων και των μουσικών συμβολισμών του τραγουδιού παραμένουν ακόμα αντικείμενο έντονης έρευνας και συζητήσεων στις εφημερίδες, στα περιοδικά και στο διαδίκτυο (πρέπει να υπάρχουν πάνω από 20 σχετικές ιστοσελίδες). Αυτή είναι άλλωστε και η γοητεία του τραγουδιού: μοιάζει με μία περίπλοκη παραβολή ανοικτή σε διάφορες ερμηνείες, κατέχοντας σημαντική θέση στην ιστορία του rock ‘n’ roll.


Η σημαντικότητα του τραγουδιού έχει αναγνωριστεί από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Τα Τραγούδια του Αιώνα» (Songs Of The Century), το οποίο είναι ένα πρόγραμμα που εφαρμόζεται στα αμερικάνικα σχολεία και που έχει ως σκοπό την προώθηση και την κατανόηση της αμερικάνικης μουσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Στο πρόγραμμα αυτό, στο οποίο συμμετέχουν πολιτικοί, άνθρωποι της δισκογραφικής βιομηχανίας, δημοσιογράφοι, καθηγητές και φοιτητές, το «American Pie» κατέχει την 5η θέση των σημαντικότερων τραγουδιών του 20ου αιώνα (με πρώτο το «Over The Rainbow» της Judy Garland).

Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες λογικές ερμηνείες, όσο και διάφορες από τις πολλές και ενδιαφέρουσες εκδοχές των στίχων. Στην πραγματικότητα, ανάμεσα στις τόσες εκδοχές ερμηνείας των στίχων, μόνο ο Don McLean ξέρει πραγματικά τι εννοούσε. Κάποιες από τις ασάφειες και αοριστίες των στίχων ίσως να οφείλονται απλά στο γεγονός ότι ο δημιουργός διάλεγε μία ομοιοκατάληκτη λέξη, η οποία να είναι ποιητική αλλά και να προκαλεί πολλές πιθανές ερμηνείες χωρίς να είχε κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία στο νου του. Είναι σαν ένα είδος μουσικής εκδοχής των οπτικών αντιλήψεων που μπορεί να έχει κάποιος βλέποντας έναν πίνακα ζωγραφικής. Η ερμηνεία εξαρτάται από ποιες λεπτομέρειες του πίνακα θα προσέξει κάθε θεατής…

A long, long time ago, I can still remember how that music used to make me smile. And I knew if I had my chance, that I could make those people dance
and maybe they'd be happy for awhile.
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ο Don McLean κάνει ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο θυμούμενος τις μουσικές και τα τραγούδια που άκουγε ο κόσμος πριν από πολλά χρόνια (εννοεί τη δεκαετία του 1950). Έτσι, ο τραγουδιστής λαμβάνει θέση αφηγητή που με νοσταλγικό τρόπο μιλάει για το απλό και χαρούμενο πνεύμα της μουσικής που άκουγε στην εφηβεία του. Της μουσικής που μπορούσε να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τα προβλήματά του. Επίσης εκφράζει την επιθυμία που είχε τότε, να γίνει μουσικός και να διασκεδάζει τον κόσμο. Το όνειρό του, να παίζει με ένα συγκρότημα σε γυμνασιακούς χορούς, ήταν ένα όνειρο που είχαν πολλά νεαρά αγόρια τα οποία θέλανε να κάνουνε τον κόσμο να χορεύει στους ρυθμούς του rock and roll. Ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του Elvis Presley και του Buddy Holly, οι πωλήσεις κιθαρών εκτινάχτηκαν στα ύψη και δεν άργησε να έρθει η στιγμή που χιλιάδες νεανικά συγκροτήματα ξεπήδησαν και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Στο τέλος του στίχου, με τη χρήση της φράσης «happy for awhile», ο Don McLean μας υπενθυμίζει πόσο προσωρινές είναι οι χαρές της ζωής προετοιμάζοντας το έδαφος για όσα αρνητικά ακολουθήσουν. Στο πνεύμα αυτής της προσωρινότητας ο ακριβώς επόμενος στίχος αρχίζει με ένα «αλλά» («but…»).


But February made me shiver with every paper I'd deliver, Bad news on the doorstep; I couldn't take one more step.
Αυτή η στροφή είναι η πιο απλή του τραγουδιού. Εντούτοις, είναι κρίσιμη δεδομένου ότι θέτει το δράμα το οποίο θα ξετυλιχθεί στους επόμενους στίχους.
Ο αφηγητής στρέφει την προσοχή του σε ένα γεγονός: το θάνατο κάποιου προσώπου-κλειδί στη μουσική ιστορία. Το πρόσωπο αυτό είναι ο Buddy Holly, του οποίου ο θάνατος κατάστρεψε τη χαρά που περιέγραψε στους προηγούμενους στίχους.
Ο McLean ήταν ένας νεαρός, μόλις 14 ετών, και δούλευε ως διανομέας εφημερίδων. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, ο Buddy Holly, ο Ritchie Valens και ο Big Bopper (J.P.Richardson Jr) σκοτώθηκαν στην Iowa των Η.Π.Α., όταν το μικρό 4θέσιο αεροπλάνο, που νοίκιασαν μετά από μία συναυλία, έπεσε σε χιονοθύελλα και συνετρίβη σε ένα χωράφι.
Ο Roger Peterson, ο νεαρός πιλότος του μικρού αεροπλάνου, μπορούσε να πετάξει μόνο με την όρασή του και δεν ήταν πιστοποιημένος για πτήσεις που θα βασίζονταν αποκλειστικά στα όργανα του αεροπλάνου. Εκείνη τη νύχτα, και με το χιόνι να πέφτει, ο Peterson αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το γυροσκόπιο για να μπορέσει να πιλοτάρει. Όμως το γυροσκόπιο ήταν αντιστραμμένο κατά 180 μοίρες από αυτά που είχε μάθει στη σχολή. Έτσι, αντί να δώσει ύψος στο αεροπλάνο το έστρεψε κατακόρυφα στη γη και συνετρίβη. Και οι τέσσερις επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία.

Η μοίρα έπαιξε περίεργο παιχνίδι εις βάρος των τριών καλλιτεχνών. Σε όλη την περιοδεία τους μετακινούνταν με ένα λεωφορείο, σωστό σαράβαλο, το οποίο τσούλαγε και δεν τσούλαγε και δεν είχε κλιματισμό. Όπως ήταν φυσικό, όλοι τους υπέφεραν από το αβάσταχτο κρύο. Μετά τη συναυλία στο Mason City της Iowa, επόμενος σταθμός ήταν το Fargo στη Βόρεια Ντακότα. Ο Holly ένιωθε πολύ κουρασμένος για να κάνει το ταξίδι με το σαραβαλιασμένο λεωφορείο και προσέλαβε τον πιλότο Roger Peterson για να μεταφέρει αυτόν και άλλους δύο στο Fargo. Οι τρεις επιβάτες του μικρού αεροπλάνου θα ήταν ο Buddy Holly, ο τραγουδιστής της country Waylon Jennings και ο κιθαρίστας Tommy Allsup. Όμως ο Big Bopper αρρώστησε και ανέβασε πυρετό και έτσι ο Waylon Jennings του παραχώρησε τη θέση του. Ο Buddy Holly όταν έμαθε ότι ο Jennings δεν θα ταξίδευε μαζί του τον πείραξε λέγοντάς του: «Ελπίζω το λεωφορείο σου να παγώσει!» και ο Jennings απάντησε «Κι εγώ ελπίζω να πέσει το αεροπλάνο σου!».
Αυτό το αστείο μεταξύ δύο πολύ καλών φίλων έμελλε να «στοιχειώσει» τον Jennings για πολλά χρόνια. Ο Waylon Jennings μέχρι τον θάνατό του, το 2002, ποτέ δεν ξεπέρασε την απώλεια του Buddy Holly, τον οποίο αγαπούσε και θαύμαζε. Το 1961, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Buddy Holly, ο Waylon Jennings απέκτησε γιο, τον οποίο βάπτισε Buddy Dean Jennings ως φόρο τιμής στον Buddy Holly και τον James Dean.


Στην παραπάνω φωτογραφία, αριστερά είναι ο Waylon Jennings που την τελευταία στιγμή παραχώρησε τη θέση του στον Big Bopper. Δεξιά είναι ο κιθαρίστας Tommy Allsup, ο οποίος δέχθηκε να ρίξει νόμισμα με τον Ritchie Valens για το ποιος θα ταξιδέψει με το αεροπλάνο. Ο Valens διάλεξε «κορώνα» και κέρδισε τη θέση στο αεροπλάνο. Ο Allsup κέρδισε τη ζωή του…

Ο Don McLean έμαθε για τη συντριβή του αεροπλάνου από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που μοίραζε. Το γεγονός αυτό του έδωσε την αφορμή να γράψει το «American Pie» βασισμένος στις αναμνήσεις του, αν και κανένα από τα θύματα του δυστυχήματος δεν κατονομάζεται στο τραγούδι.


Αντίθετα από κάποιες φήμες που κυκλοφόρησαν, το αεροπλάνο που έπεσε δεν λεγόταν «American Pie» αλλά έφερε απλά το σειριακό αριθμό N3794N. Εντούτοις, η παραπληροφόρηση έλαβε τόσο μεγάλο μέγεθος που το 1999 ο Don McLean αναγκάστηκε να κάνει δήλωση στον Τύπο λέγοντας: «Ο ολοένα αυξανόμενος αστικός μύθος, ότι American Pie ήταν το όνομα του αεροπλάνου που συνετρίβη και προκάλεσε το θάνατο των Buddy Holly, Ritchie Valens και Big Bopper, είναι αναληθής». Και ολοκλήρωσε λέγοντας ότι ο τίτλος του τραγουδιού ήταν έμπνευση του ίδιου.


I can't remember if I cried when I read about his widowed bride, but something touched me deep inside the day the music died.
Ο στίχος «I read about his widowed bride» αναφέρεται στη σύζυγο του Buddy Holly, Maria Elena Santiago. Η Maria Elena έμαθε το θάνατο του συζύγου της από το ραδιόφωνο. Μάλιστα ήταν έγκυος όταν συνέβη το τραγικό συμβάν και τελικά απέβαλε λίγες μέρες αργότερα.
Ο Don McLean αγνοούσε το γεγονός ότι ο Buddy Holly ήταν παντρεμένος και το έμαθε από τα άρθρα των εφημερίδων μετά το τραγικό γεγονός. Ίσως γιατί ο Holly είχε παντρευτεί 6 μήνες πριν με απόλυτη μυστικότητα, κι αυτό επειδή η Maria Elena Santiago ήταν από το Puerto Rico και ανήκε σε διαφορετική φυλή, κι επιπλέον υπήρχε σκεπτικισμός εκ μέρους του κοινού με την ερωτική ζωή των rock stars, δεδομένου ότι ήταν ακόμα πρόσφατη η περίπτωση του Jerry Lee Lewis, που εξοστρακίστηκε επειδή παντρεύτηκε τη 13χρονη ξαδέλφη του, και του Chuck Berry, που φυλακίστηκε για βιασμό.


Το πέρασμα του Buddy Holly από τη μουσική σκηνή είχε βαθιά επίδραση στον Don McLean. Πολλοί καλλιτέχνες της rock μουσικής πέθαναν νέοι. Γιατί ήταν τόσο σημαντικός για τον Don McLean ο θάνατος του Buddy Holly; Προφανώς, επειδή συνέβη την περίοδο που διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας του νεαρού τότε Don McLean. Στους προηγούμενους στίχους ο McLean μας είχε ήδη αποκαλύψει ότι από τότε που ήτανε παιδί ήθελε να γίνει μουσικός και ότι αυτή η μουσική ήταν που έκανε τον κόσμο να χαμογελάει. Ο Buddy Holly ήταν το ίνδαλμα του McLean και η μουσική του ασκούσε περισσότερη επιρροή από οποιονδήποτε άλλον εκείνη την εποχή. Η τραγωδία του θανάτου του, λοιπόν, σήμαινε περισσότερα στον McLean απ’ ότι σε άλλα παιδιά της ηλικίας του. Η μουσική του Buddy Holly, και η αισιοδοξία που την χαρακτήριζε, απεικόνιζε την ψυχολογία της Αμερικής κατά τη δεκαετία του 1950. «Η Ημέρα που πέθανε η μουσική» είναι η ημέρα που πέθανε η αθωότητα και η αισιοδοξία. Ο θάνατος του Buddy Holly είναι το πρώτο πλήγμα κι αυτό που ακολουθεί είναι ένας επικήδειος μουσικός λόγος.


So, bye-bye Miss American Pie drove my Chevy to the levee, but the levee was dry. And them good old boys were drinking whiskey and rye Singing, "This will be the day that I die. This will be the day that I die."
Ένα κλειδί για την κατανόηση του τραγουδιού μπορεί να βρεθεί σ’ αυτούς τους στίχους που αποτελούν το ρεφρέν. Η «Αμερικάνικη Πίτα» δεν είναι παρά η ίδια η αμερικάνικη μουσική που με το θάνατο των σημαντικότερων εκπροσώπων της χάνεται κι ένα κομμάτι της και οδηγείται στην αφάνεια. Παράλληλα, ο Don McLean αποχαιρετά την αισιοδοξία και την αθωότητα της αμερικάνικης κοινωνίας της δεκαετίας του 1950. Είναι ένα «αντίο» στην Αμερική μιας άλλης εποχής. Άλλωστε η αμερικάνικη πίτα (η μηλόπιτα) και η Chevy (Chevrolet) αποτελούν σημαντικό κομμάτι της αμερικάνικης κουλτούρας, όπως και το rock ‘n’ roll.

Λέγεται ότι το ρεφρέν το εμπνεύστηκε ο Don McLean από το θάνατο της Marilyn Monroe χρησιμοποιώντας ένα άρθρο που έγραψε για τη μεγάλη σταρ η Ayn Rand. Το άρθρο αυτό, με τίτλο «Through Your Most Grievous Fault», δημοσιεύτηκε στους Los Angeles Times στις 19 Αυγούστου του 1962, δηλαδή δύο εβδομάδες μετά το θάνατο της Monroe. Αυτή η εκδοχή μάλλον δεν είναι σωστή καθώς στο άρθρο δεν γίνεται κάποια σύνδεση μεταξύ της Marilyn Monroe και του τίτλου Miss American Pie και, τέλος, είναι μάλλον απίθανο ο Don McLean να θυμόταν το άρθρο 8 χρόνια αργότερα (δεδομένου ότι έγραψε το τραγούδι το 1970).


Η Chevy είναι το υποκοριστικό της Chevrolet και το Rye είναι η σίκαλη αλλά μεταφορικά εννοεί το ουίσκι. Ο στίχος «Drove my Chevy to the levee» αναφέρεται σε μία σειρά διαφημίσεων της Chevrolet, που προβλήθηκαν στην τηλεόραση τη δεκαετία του 1950. Σ’ εκείνη τη διαφήμιση υπήρχε ένα τραγούδι με τίτλο «See The U.S.A. In Your Chevrolet» που έλεγε: «Drive your Chevrolet through the USA, America's the greatest land of all, On a highway or a road along a levee…». Το τραγούδι ερμήνευε το ζεύγος Peter Lind Hayes και Mary Healy, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστό από την τραγουδίστρια και ηθοποιό Dinah Shore, η οποία από το 1951 μέχρι το 1961 παρουσίαζε με μεγάλη επιτυχία στο NBC το τηλεοπτικό show «The Dinah Shore Chevy Show», του οποίου χορηγός ήταν η Chevrolet. Ο Don McLean, λοιπόν, αποχαιρετά τη δεκαετία του 1950 χρησιμοποιώντας συμβολικά ένα δημοφιλές διαφημιστικό εκείνης της εποχής. Άλλωστε μία βόλτα με το αυτοκίνητο στο ποτάμι φέρνει στο νου μία ρομαντική εικόνα ενός ειδυλλίου, αλλά ήταν και μία συνηθισμένη έξοδος για τους νέους της εποχής εκείνης που αναζητούσαν ένα μέρος για να πιούν παρέα με φίλους. Μόνο που η βόλτα έχει τελειώσει και το ποτάμι είναι πια ξηρό. Ο τραγουδιστής νιώθει σαν κάποιος που αγάπησε αλλά η αγάπη του τον έχει προδώσει… Μεταφορικά, το στεγνό ποτάμι θα μπορούσε να σημαίνει ότι στέγνωσαν οι πηγές του rock’n’roll, δηλαδή της country και της rhythm & blues.


Υπάρχει, όμως, και άλλη εκδοχή η οποία δίνει στους στίχους περισσότερο κυριολεκτική έννοια και λιγότερο μεταφορική. Σύμφωνα μ’ αυτή την εκδοχή, το «levee» του στίχου δεν είναι ουσιαστικό, που σημαίνει το ανάχωμα του ποταμού, αλλά κύριο όνομα και συγκεκριμένα το bar «Levee» το οποίο βρισκόταν στο New Rochelle της Νέας Υόρκης, τη γενέτειρα του Don McLean. Παρομοίως, το Rye δεν είναι το ουίσκι αλλά η ομώνυμη πόλη που βρίσκεται κοντά στο New Rochelle. Λέγεται, λοιπόν, πως όταν ενηλικιώθηκε ο McLean το μπαρ «Levee» είχε κλείσει κι έτσι ο ίδιος με τους φίλους του («them good old boys») αναγκάζονταν να περάσουν το ποτάμι και να πάνε στο Rye για να πιούν ποτό και να διασκεδάσουν. Η εκδοχή αυτή φαίνεται αληθοφανής, ωστόσο σ’ αυτή την περίπτωση οι στίχοι θα έπρεπε να ήταν: «And them Good Old Boys were drinking whiskey in Rye…».

Μία άλλη εκδοχή συνδέει τους στίχους με τα αναχώματα του Mississippi και τη ρατσιστική δολοφονία τριών νεαρών ακτιβιστών (ενός μαύρου και δύο Εβραίων) που συνέβη το 1964 (η ιστορία αυτή αποτέλεσε το 1988 το θέμα της κινηματογραφικής ταινίας «Ο Μισισιπής Καίγεται»). Εντούτοις, κι αυτή η θεωρία φαίνεται να μην ισχύει καθώς οι τρεις ακτιβιστές οδηγούσαν Ford και όχι Chevrolet και, επιπλέον, δεν συνδέεται με τους υπόλοιπους στίχους του ρεφρέν.
Όσο για την κατάληξη του ρεφρέν («This will be the day that I die») έρχεται σε άμεση αντιστοιχία με το τραγούδι του Buddy Holly «That’ll Be The Day», που κυκλοφόρησε το 1957, και το ρεφρέν του οποίου τελειώνει με το στίχο: «that'll be the day when I die». Στο τραγούδι αυτό ο Buddy Holly λέει ότι θα πεθάνει την ημέρα που θα τον αφήσει η αγάπη του. Για τον Don McLean η μουσική που αγαπούσε έχει φύγει και, έχοντας ως σημείο αναφοράς το τραγούδι του Buddy Holly, με τον συμβολικό αυτό τρόπο πενθεί για το θάνατο της μουσικής αλλά και του τρόπου ζωής που αγαπούσε.



Συνεχίζεται...