Prince of Persia: the Sands of Τime

[ΠΛΑΤΩΝ]

Watch The Original Video

Prince of Persia: the Sands of Τime
Εξωτική περιπέτεια
Σκηνοθεσία: Μάικ Νιούελ
Ερμηνεία: Τζέικ Τζίλενχαλ, Τζέμα Αρτερτον, Αλφρεντ Μολίνα, Μπεν Κίνγκσλεϊ
Διάρκεια: 116'

Σε αντίθεση με τις περισσότερες χολιγουντιανές υπερπαραγωγές που αποδομούν απερίσκεπτα το αφηγηματικό σινεμά σε έναν καταιγισμό δράσης, το «Prince of Persia: the Sands o Time» δεν είναι μόνο θόρυβος και χάος. Παραδόξως, είναι σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιομοδίτικη περιπέτεια και στο ψηφιακό της μέλλον.
Για πολύ καιρό, ο τίτλος Prince of Persia έφερνε στο μυαλό εκείνο το ριζοσπαστικό action παιχνιδάκι του 1989, όπου με τον πρίγκιπα του τίτλου έπρεπε να περάσεις τις πίστες σκαρφαλώνοντας σε πλατφόρμες και πηδώντας πάνω από αγεφύρωτα χάσματα για να φτάσεις στην πριγκίπισσα (παλούκι από δυσκολία, αλλά κλέβαμε και βάζαμε άπειρη ζωή, περνούσαμε πίστες αυτόματα κλπ.).


Απογοητευτικές ήταν οι μέχρι τώρα μεταφορές διάσημων βιντεοπαιχνιδιών στη μεγάλη οθόνη. «Max Payne», «Street Fighter», «Resident Evil» αποτελούν μόνο μερικά από τα κινηματογραφικά ανοσιουργήματα που ταλαιπώρησαν τα προηγούμενα χρόνια το σινεφίλ κοινό. Όμως η μετάλλαξη του βιντεογκέιμ «Prince of Persia» σε κινηματογραφική ταινία μόνον τέρας δεν θυμίζει. Οι σκηνογράφοι και οι επιτελείς των ψηφιακών εφέ ανασυνθέτουν έναν κόσμο σαν κι αυτόν που απλώνεται σε παραμύθια όπως το «Χίλιες και μια νύχτες», ενώ ο έχων το γενικό πρόσταγμα, ο βετεράνος Μάικ Νιούελ, σκηνοθετεί με κέφι τις περιπέτειες ενός υπερήρωα σε μια «ταινία ποπ κορν» που στάζει ιδρώτα. Το κόνσεπτ που έπρεπε να φέρει σε πέρας ο παραγωγός Τζέρι Μπρουκχάιμερ δεν διαφέρει και πολύ από αυτό των «Πειρατών της Καραϊβικής». Το 2003 εμπνεύστηκε την ιδέα μιας εξωτικής περιπέτειας από ένα θέμα των πάρκων της Ντίσνεϊ. Σήμερα, την ξεθάβει από την εικονική πραγματικότητα ενός δημοφιλούς βιντεογκέιμ. Οι μάχες, άλλοτε με σπαθιά κι άλλοτε σώμα με σώμα, είναι σαν να αψηφούν τη βαρύτητα, δεν υποτιμούν όμως τη νοημοσύνη του θεατή.


Στην αρχαία Περσία, ένα χαμίνι, ο Dastan (Jake Gyllenhaal), θα ξεχωρίσει στα μάτια του σοφού βασιλιά (Ronald Rickup) και θα ανατραφεί στο παλάτι ισότιμα με τα υπόλοιπα παιδιά του. Λίγα χρόνια αργότερα, ο πρίγκιπας πλέον Ντάσταν πέφτει θύμα μιας σατανικής συνωμοσίας με στόχο την αρπαγή ενός μαγικού στιλέτου, που έχει την ιδιότητα να απελευθερώνει την Άμμο του Χρόνου – θεϊκό δώρο που αναστρέφει τον χρόνο και επιτρέπει σε όποιον το έχει στην κατοχή του να αλλάξει τη ροή της ιστορίας και να γίνει ο κυρίαρχος του κόσμου. Στη συνέχεια, ο Ντάσταν θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με την μυστηριώδη πριγκίπισσα του κρατιδίου για να πάρουν πίσω το στιλέτο, η αναζήτηση του οποίου θυμίζει το κυνήγι της χαμένης Κιβωτού στον πρώτο «Ιντιάνα Τζόουνς».


Η πλοκή, ναι μεν είναι αφελής, αλλά παρασύρει τον θεατή σε έναν φανταστικό κόσμο. Παράλληλα, υπονομεύεται η μεταφυσική στην οποία επενδύει το σύνολο σχεδόν των ταινιών αυτού του είδους: η σύγκρουση των δυνάμεων του φωτός και του σκότους ουσιαστικά είναι στο περιθώριο μιας ταινίας, που συν τοις άλλοις δεν δαιμονοποιεί τον Ανατολίτη. Στον πυρήνα της δραματουργίας δεσπόζει με χιούμορ η αιώνια αντιπαλότητα αρσενικού - θηλυκού. Παραέξω, υπάρχει ο φλοιός του εξωτικού παραμυθιού. Στο κέλυφος, τα εφέ δίνουν και παίρνουν, το κέντρο βάρους της ταινίας όμως δεν βρίσκεται εκεί. Τέλος, το καστ είναι απολαυστικό και λειτουργεί σαν ένας καταλύτης στη χημεία του σινεμά με το βιντεογκέιμ.


Βαθμολογία:
Καθημερινή: 3
Newstime.gr: 2,5
Cinemanews.gr: 2