Γυναίκα Παρθένος

[ΠΛΑΤΩΝ]

Το βρήκα αρκετά αστείο και σας το μεταφέρω αυτούσιο:


Γυναίκα Παρθένος

του πεζογράφου Άρη Σφακιανάκη

Υπάρχουν ατυχίες και ατυχίες. Εγώ παντρεύτηκα γυναίκα Παρθένο. Προφανώς είχα διαπράξει πολλές αμαρτίες στη ζωή -το πιθανότερο και σε προηγούμενες ζωές. Όμως τα πράγματα δεν έδειχναν τόσο άσχημα στην αρχή. Για την ακρίβεια, ούτε που σκέφτηκα το ζώδιο της ψηλής και καστανομάλλας Αλίκης με τη λευκή επιδερμίδα.

Ήταν δημοσιογράφος του πολιτιστικού, μιαν εποχή άλλη, τότε που τα κανάλια της τηλεόρασης ασχολούνταν ακόμα με τον πολιτισμό. Όταν τη γνώρισα, σε μια παρουσίαση βιβλίου, φορούσε τζιν παντελόνι μπότες μέχρι το γόνατο και μαύρο δερμάτινο μπουφάν Harley Davidson. Έμοιαζε με θεά του ροκ που αποφάσισε αιφνίδια ν' ασχοληθεί με τις τέχνες.


Πρώτη φορά δώσαμε ραντεβού στον Ένοικο, ένα μπαράκι των Εξαρχείων όπου συνήθως μαζευόταν η σάρα και η μάρα της καλλιτεχνίας. Κάποια στιγμή, χωρίς άλλη προειδοποίηση, η Αλίκη έσβησε το τσιγάρο της στο μέτωπό μου, επειδή κοίταξα λίγο παραπάνω μια γκαρσόνα. Άρχισε μια σχέση πάθους που οφειλόταν κυρίως στην άφθονη κατανάλωση αλκοόλ, στο νεαρόν της ηλικίας και στην ανάγνωση μυθιστορημάτων του Μπατάιγ.

Η Αλίκη ζήλευε φριχτά. Ζήλευε τις ταξιτζούδες, ζήλευε τις κοπτοραπτούδες, ζήλευε τις λουλουδούδες -τότε πηγαίναμε ακόμα σε σκυλάδικα, δεν είχαν όλα ευτελιστεί. Εγώ προσπάθησα να είμαι τύπος και υπογραμμός, μα δεν μπορείς να περιορίσεις το βλέμμα όταν περνάει δίπλα σου μια ωραία γυναίκα. Οπότε η Αλίκη εκσφεδόνισε εναντίον μου όποιο μπουκάλι έβρισκε μπροστά της, όποιο σταχτοδοχείο, όποιον κουβά με παγάκια. Είχαμε γίνει γραφικοί. Οι μπράβοι των νυχτερινών κέντρων είχαν βαρεθεί να μας χωρίζουν. Οι ταξιτζήδες δεν μας έπαιρναν ποτέ. Οι περιπτεράδες κατέβαζαν τα ρολά μόλις μας έβλεπαν να πλησιάζουμε. Τι ζήλευε δεν ξέρω. Θέλω να πω: ούτε καλλονός ήμουν, ούτε πλούσιος, ούτε αθλητικός τύπος. Άσε που η ζήλια δεν ταιριάζει στις Παρθένους -λέμε τώρα.


Σε τρεις μήνες παντρευτήκαμε - είχε μείνει έγκυος στα 28 της και δήλωσε ευθαρσώς ότι θα το κρατούσε το παιδί. Τι να 'κανα κι εγώ; Μίλησε η κρητική καταγωγή μου, έβγαλα άδειες γάμου στην Αγία Αικατερίνη της Πλάκας (τυχαίο?) και, όταν τελείωσε η σεμνή τελετή, μετακόμισα στο σπίτι της.

Τότε ξύπνησε μέσα της η Παρθένος:
- Σε παρακαλώ να βάζεις τα ρούχα σου στην ντουλάπα. Να στρώνεις το κρεβάτι όταν σηκώνεσαι. Να αδειάζεις κάθε φορά το τασάκι όταν καπνίζεις. Μην αφήνεις άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη. Το κλειδί στην πόρτα να γυρίζει δυο φορές. Οι τέντες να έχουν κλίση 42 μοίρες. Το λάστιχο της βεράντας να είναι προσεκτικά τυλιγμένο. Οι κουρτίνες στα άγκιστρα, τα κάδρα ίσια, οι παντόφλες στοιχισμένες.

Έλα όμως που εγώ είμαι Υδροχόος και αυτό αδυνατούσα να το αντέξω. Καλή η τάξη, αλλά έως ενός σημείου. Ένιωθα να μου σιδερώνεται η ψυχή (μεταξύ μας, είχε τελειώσει κι ο έρωτας). Πήραμε διαζύγιο (εννοείται), αλλά θα της χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη. Μου έδωσε μια κόρη. Αιγόκερω. Η Παρθένος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Ούτε εγώ εξάλλου. Κάτι με τον χυλό και το γιαούρτι.