Σε γνώρισα στο ΙΚΑ

[ΠΛΑΤΩΝ]

Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε που γνώρισα την Ε. Ήτανε συμμαθήτρια της αδερφής μου από αυτές που σου δίνουν ένα λόγο να χαίρεσαι που έχεις μία αδερφή και μάλιστα μικρότερη. Ερχόταν συχνά στο σπίτι κι όποτε τύχαινε να είναι κι οι κολλητοί μου παρόντες, άρχιζαν οι αντροκουβέντες: "Πω, πω, τι παίδαρος'', "μανάρι μου" "Τι κάθεσαι και δεν κάνεις τίποτα ρε μ..." (αυτό το τελευταίο πήγαινε σε μένα) και άλλα διάφορα χαριτωμένα...
Η Ε. με συμπαθούσε πολύ. Έτσι φαινόταν. Κι εγώ τη συμπαθούσα. Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια όταν φόραγε κάτι μίνι που έφταναν ίσα-ίσα εκεί που κάλυπταν το επίμαχο σημείο. Και δεν ήταν μόνο το σώμα της. Το πρόσωπό της άγγιζε τα όρια της τελειότητας. Πρόσωπο απίστευτα συμμετρικό, ξανθά αγγελικά μαλλιά, μάτια εκφραστικά, χαμόγελο και οδοντοστοιχία που βγήκανε από διαφήμιση της Colynos... Όπου κι αν βρισκόταν, όπως κι αν ήταν ντυμένη, βαριά ή ελαφριά, δεν υπήρχε περίπτωση να μην την προσέξει κανένας.


Για πολύ καιρό τα είχε μ' έναν τύπο που αυτή τον έβρισκε καταπληκτικό και όλοι οι υπόλοιποι τον έβρισκαν μ@λ@κ@. Μέχρι που τον χώρισε γι' άγνωστες αιτίες, οι οποίες δεν μας ενδιέφεραν κιόλας. Το αποτέλεσμα μετρούσε. Η Ε. ήταν πλέον ελεύθερη!
Ξαφνικά οι επισκέψεις από φίλους στο σπίτι έγιναν πιο συχνές και πιο... αρμένικες. Ακόμα κι από άτομα που δεν καταδέχονταν ποτέ να έρθουν στο σπίτι. Ο ανταγωνισμός τεράστιος. Σαν εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Κι όταν τύχαινε να ήταν κι η Ε. εκεί, έπεφταν δολοφονικές -δήθεν πειρακτικές- ατάκες του ενός εις βάρους του άλλου. Μα η Ε. δεν έδινε σημασία. Ζούσε το δράμα της. Μέχρι να περάσει η περίοδος του πένθους είδαμε και πάθαμε. Από την άλλη είχε και τα καλά της αυτή η περίοδος. Η Ε. ερχόταν πιο συχνά στο σπίτι και συνήθως βγαίναμε και έξω για κανά καφέ.


Ο καιρός περνούσε. Οι μήνες, τα χρόνια... Ήρθαν κι έφυγαν πολλά καλοκαίρια και χειμώνες. Η Ε. έμοιαζε σαν το παλιό καλό κρασί. Σε αντίθεση μ' αυτούς που φάγανε χυλόπιτα από την Ε. και λέγανε ότι στα 30 της θα είναι σαν πατσαβούρα, η Ε. παρέμενε απίστευτα όμορφη και όλος ο κόσμος γύρω της είχε γίνει πατσαβούρα (ιδιαίτερα οι επίδοξοι εραστές).
Όμως η Ε. παρέμενε και παραδόξως ελεύθερη. Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έφταιγε. Το πιο πιθανό είναι ότι κανείς δεν πίστευε ότι μία τόσο ωραία κοπέλα θα ήτανε ελεύθερη. Κι αν ακόμα το ξέρανε, οι περισσότεροι πιστεύανε ότι η Ε. ήτανε πάνω από τις δυνατότητές τους. Είναι σαν να θέλω να πηδήξω 7 μέτρα στο επί κοντώ. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Εγώ είχα την τύχη -όπως είπα και παραπάνω- να ανήκω από σπόντα στον στενό της κύκλο. Κάποια στιγμή μετακόμισα σε ένα διαμέρισμα ακριβώς απέναντί της. Τότε ήρθε κι η περιόδος που με την Ε. βρεθήκαμε πολύ στενά.
Πολλές φορές όταν δεν είχε τι να κάνει, ερχόταν σπίτι μου, βάζαμε καμιά ταινία στο DVD, λέγαμε καμιά βλακεία να περάσει η ώρα και το κυριότερο ήταν ότι αποκτήσαμε μία παραπάνω οικειότητα που δεν την είχαμε τα προηγούμενα χρόνια.
Άλλωστε μπορούσαμε να είμαστε οι δυο μας χωρίς να είναι παρούσα η αδερφή μου. Επιπλέον, ησύχασα κι από τους πολλούς επίδοξους εραστές που ερχόντουσαν στο προηγούμενο σπίτι, καθότι τη νέα μου διεύθυνση την ήξεραν μόνο οι στενοί μου φίλοι. Μπορούσε να έρθει σπίτι μου με τις παντόφλες, να κυκλοφορώ εγώ ημίγυμνος με τη βερμούδα και τέτοια. Μια φορά -από τις εξαιρετικά σπάνιες φορές- που αρρώστησα, ήρθε και μου 'κανε παρέα. Γελάγαμε σαν χαζά μέχρι που κοιτούσε ο ένας τον άλλον επίμονα. Πλησιάζαμε τα πρόσωπά μας σε σημείο έκρηξης ηφαιστείου. Τα χείλη μας φτάσανε σε απόσταση αναπνοής αλλά ποτέ δεν ακουμπούσε το ένα το άλλο.
Όταν καμιά φορά την έπαιρνε από κάτω, πάντοτε έβρισκα τον τρόπο να την κάνω να αισθανθεί όμορφα. Και το εκτιμούσε αυτό, γιατί πάντα ανταποκρινόταν με την πιο ζεστή αγκαλιά και το πιο ζεστό χαμόγελο του κόσμου.


Μέχρι που μία μέρα αποφάσισε να μου γνωρίσει τη μάνα της. Η μάνα παίζει πάντα το σημαντικότερο ρόλο αν θέλεις να κάνεις κατάσταση με την κόρη. Αν κερδίσεις τη μάνα, κερδίζεις και την κόρη. Αυτό είναι κανόνας. Αν όμως σε πάρει με στραβό μάτι... τότε φίλε μου είσαι χαμένος από χέρι.
Ευτυχώς πάντα τα πήγαινα καλά με τις μανάδες. Όλες με συμπαθούσαν και κέρδιζα τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή. Δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι ιδιαίτερο, να προσποιηθώ ας πούμε κάποιον που δεν είμαι. Ήμουν απλά ο εαυτό μου. Μετρημένος, με την απαραίτητη δόση σοβαρότητας και χιούμορ, και προπαντώς ευγενικός και εξυπηρετικός.
Θα πήγαινα σπίτι της Ε. για φαγητό όπου θα γνώριζα και τη μητέρα της και αφού θα έφευγα, σίγουρα η μάνα θα της έλεγε ''πολύ καλό παιδί ο Κωνσταντίνος'' ή ''Πολύ συμπαθητικός'' ή κάτι παρόμοιο, το οποίο θα ήταν φυσικά μόνο η αρχή.

Στις μέρες που μεσολάβησαν, μέχρι να 'ρθει η Κυριακή που ήταν το τραπέζι, ήμουν χαλαρός. Ή σχεδόν χαλαρός. Γιατί την Πέμπτη είχα ένα ραντεβού στο Ι.Κ.Α. και ο γιατρός άργησε να έρθει κατά δύο ώρες. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος από τα προηγούμενα ραντεβού, συν τον κόσμο των επόμενων ραντεβού, συν τον ακόμα περισσότερο κόσμο που ήρθε χωρίς ραντεβού. Περίμενα υπομονετικά 3 ώρες, στεκόμενος μάλιστα όρθιος καθότι τα καθίσματα ήταν λίγα και το θεώρησα γαϊδουριά ν' αφήσω γέρους ή γριές όρθιες για να κάτσω εγώ. Μετά από 3 ώρες ορθοστασίας, λοιπόν, ήρθε η σειρά μου κι ενώ πάω να μπω μέσα, έρχεται μια κυράτσα και με σπρώχνει για να μπει αυτή πρώτη μέσα. Πατήσαμε έναν καυγά τρικούβερτο, ιδιαίτερα λόγω του γεγονότος ότι αυτή δεν είχε ραντεβού κι ήθελε να μπει πριν από μένα που είχα ραντεβού. Επιπλέον, εγώ έχανα και το μεροκάματό μου. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά για να πάω στο ΙΚΑ και κάθε ώρα που περνούσε για μένα ήταν χασούρα από το μισθό. Η άλλη η βλαμμένη τι θα έχανε... Την 582η επανάληψη του "Ρετιρέ"; Έλεος, δηλαδή. Αυτή με τη σειρά της φώναζε γιατί κουβαλούσε ψώνια κι εγώ δεν έδειχνα κατανόηση!

Και τί μ' αυτό; Ας πήγαινε για ψώνια μετά. Δηλαδή αν πάει κάποιος πρώτα στο μανάβικο και στο χασάπικο, αποκτά προτεραιότητα στο ΙΚΑ; Δεν το 'ξερα να πάω κι εγώ να πάρω κανένα παγωτό, ώστε να ζητάω προτεραιότητα για να μη μου λιώσει! Πήγε να μου φέρει κάτι αγγούρια στο κεφάλι αλλά έκανα τόπο στην οργή. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν στη μέση. Άλλοι πήραν το μέρος μου και άλλοι το μέρος της. Κι όταν σταμάτησα να τσακώνομαι μαζί της, τότε είδα να τσακώνονται όλοι οι υπόλοιποι.


Την επόμενη μέρα με πήρε η Ε. τηλέφωνο για να με ρωτήσει αν θα πάω την Κυριακή στο τραπέζι. "Φυσικά" της είπα. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή το είχα πει ότι θα πήγαινα κι ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το ακυρώσω. "Ωραία" μου λέει. "Θα σου πει κι η μητέρα μου τι της έτυχε χθες στο ΙΚΑ μ' έναν μ@λ@κ@"!

Αυτό ήταν. Ήρθε η συντέλεια του κόσμου! Μα είναι δυνατόν να είμαι τόσο γκαντέμης; ???


Ήταν πλέον αδύνατο να πάω στο τραπέζι και ήταν ακόμα πιο αδύνατο να αποκαλύψω ότι εγώ ήμουν ο -κατά τα λεγόμενα της μάνας της- ο μ@λ@κ@ς! Και η ειρωνεία είναι ότι για να μη δείξω ότι ήμουνα ο μαλ... αναγκάστηκα να τον κάνω!!! Δηλαδή, από τη μία δεν μπορούσα να πάω στο τραπέζι αλλά από την άλλη κάθε φορά έβρισκα τους πιο απίθανους λόγους για να μην γνωρίσω τη μάνα της Ε. Μέχρι που η Ε. νόμισε ότι εγώ δεν ήθελα να δεσμευτώ και γι' αυτό απέφευγα τη γνωριμία. Έτσι έχασα και την ευκαιρία μου. Η Ε. δεν μου ξαναμίλησε ποτέ. Και δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια. Και μπορεί να μην έμαθε ποτέ ποιος ήταν ο μ@λ@κ@ς που τσακώθηκε με τη μάνα της, αλλά ξέρει τουλάχιστον ποιος ήταν ο πιο μεγάλος μ@λ@κ@ς που γνώρισε στη ζωή της.