Θέλουν να μ' εξοντώσουν!

[ΠΛΑΤΩΝ]

Είμαι πλέον σίγουρος. Στην αρχή ήταν μία απλή υποψία. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν ιδέα μου. Αλλά μετά από τόσες περίεργες συμπτώσεις, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Είμαι σίγουρος ότι η γυναίκα μου κι η πεθερά μου θέλουν να με στείλουν στον άλλο κόσμο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.

Μία μέρα, λοιπόν, μου λέει η γυναίκα μου ότι κάηκε η λάμπα της εισόδου της πολυκατοικίας και πρέπει να πάω να την αλλάξω. Κανένα πρόβλημα. Πήρα μαζί μου μία σκάλα, την καινούρια λάμπα, ένα κατσαβίδι και μία πένσα. Η γυναίκα μου ήρθε μαζί για να με βοηθήσει. Την ώρα που ανέβαινα στη σκάλα και πριν ξεκινήσω οτιδήποτε έπρεπε να βεβαιωθώ ότι το φως ήταν κλειστό. Δεδομένου ότι υπάρχουν δύο διακόπτες, δεν είναι σίγουρο ότι η θέση του διακόπτη δείχνει αν το φως είναι ανοικτό ή κλειστό. Από τη σκάλα έβλεπα μόνο τον ένα διακόπτη και αυτός φαινόταν κλειστός. Ζήτησα από την Εύη λοιπόν να ρίξει μια ματιά και στον άλλο διακόπτη.
- Κλειστός είναι!
- Είσαι σίγουρη;
- Ναι!

Ξεκίνησα λοιπόν να ξεβιδώνω την παλιά λάμπα. Όμως με τα χρόνια είχε πιάσει μάκα και στρίβοντας τη λάμπα αυτή έσπασε στη βάση της.
Είχαν απομείνει μερικά κομμάτια της λάμπας μέσα, τα οποία δεν μπορούσα να τα τραβήξω εύκολα. Πήρα λοιπόν την πένσα και με δύναμη προσπαθούσα να βγάλω τα κομμάτια. Ταυτόχρονα πρόσεχα μη τυχόν η πένσα ακουμπήσει στην επαφή, γιατί ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι μπορεί να γίνει. Μερικά ζόρικα κομμάτια με δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Ήταν πολύ μικρά και δυσκολευόμουν να τα πιάσω. Μερικές φορές η πένσα γλιστρούσε με δύναμη αλλά κάθε φορά είχα το νου μου να μην ακουμπήσω την επαφή.
Τελικά μετά από αρκετή ώρα κατάφερα να καθαρίσω όλη τη βάση ώστε να μπορέσω να βάλω την καινούρια λάμπα. Και με το που ακουμπάω τη λάμπα, ανάβει!
Έγινα πυρ και μανία.
- Μα καλά, εσύ δεν μου είπες ότι ο διακόπτης ήταν κλειστός;
- Συγνώμη, έτσι νόμιζα...
- Τι θα πει "νόμιζα"; Ε; Λίγο να μου είχε ξεφύγει η πένσα, τώρα θα ήμουν στον άλλο κόσμο!
- Μα δεν το ήθελα!
- Αυτό θα μου έλεγες αν ήμουν καβουρνιασμένος; Θα ήταν πολύ αργά τότε! Άκου "νόμιζα"! Αν δεν ήσουν σίγουρη έπρεπε να μου το πεις. Θα κατέβαζα την ασφάλεια εν τέλει.

Τέλος πάντων. Δεν μπορούσε να μου περάσει από το μυαλό ότι επρόκειτο για την πρώτη απόπειρα εξόντωσής μου. Ήταν απλά ένα ατυχές συμβάν...
Ακολούθησαν διάφορα περίεργα περιστατικά. Καψίματα, τροχαία κ.λπ. αλλά όλα τα απέδιδα στον παράγοντα "τύχη" (ή μάλλον "ατυχία") άντε και στον παράγοντα "σύμπτωση".

Πριν από δύο εβδομάδες πήγαμε για μπάνιο στα Λεγραινά. Πάντα εκεί πάμε για μπάνιο, σε μία συνήθως ήσυχη κι ωραία παραλία. Και πάντα πριν μπω στο μπάνιο βάζω αντιηλιακό (καθότι πλέον καίγομαι εύκολα, κάτι που δεν συνέβαινε περιέργως παλιά). Μου λέει, λοιπόν, η Εύη:
- Γύρνα την πλάτη σου να σου βάλω αντιηλιακό.
Πράγματι μου έβαλε αντιηλιακό στην πλάτη, στους ώμους, στο πρόσωπο κ.λπ. και μετά από λίγο μπήκαμε στη θάλασσα. Μία θάλασσα όπου, όπως είπα παραπάνω, πηγαίναμε συνέχεια. Αφού κολύμπησα λίγη ώρα, με το που στάθηκα μού επιτέθηκαν ψάρια! Δεν κάνω πλάκα. Άρχισαν να με δαγκώνουν στην πλάτη, στο στήθος, στη γάμπα... Από πολύ μικρά μέχρι πιο μεγάλα ψάρια με είχαν περικυκλώσει και με δαγκώναν από παντού! Πανικός!
Άρχισα να κολυμπώ προκειμένου να τα τρομάξω και να φύγουν. Αυτό πέτυχε. Πλην όμως κουράστηκα. Έπρεπε να ξαποστάσω. Με το που σταματούσα, αμέσως επιτίθονταν!

Λυσσασμένα ψάρια μού κάνανε ντου από παντού! Αυτό δεν είχε ξαναγίνει! Βγήκα έντρομος από τη θάλασσα. Αισθανόμουνα λες και έκανα μπάνιο στον Αμαζόνιο και μου επιτέθηκαν μεταλλαγμένα πιράνχας.
Η Εύη, πάλι, έκανε μπάνιο αμέριμνη και ανενόχλητη. Όταν βγήκε την ρώτησα:
- Συγνώμη, εσένα δεν σε φάγανε τα ψάρια;
- Όχι!
- Πώς γίνεται αυτό; Εμένα με κατακρεούργησαν!
- Αααα, δεν ξέρω.
"Κάτι δεν πάει καλά", σκέφτηκα. Μετά, δεν ξέρω πως μου 'ρθε, και τη ρώτησα:
- Εσύ έβαλες αντιηλιακό;
- Όχι γιατί;

Αυτό ήταν. Ήμουνα πλέον σίγουρος ότι κάτι έβαλε στο αντιηλιακό. Στο κάτω-κάτω πώς γινόταν κι από όλους όσους έκαναν μπάνιο, τα ψάρια επιτίθονταν μόνο σε μένα; Αυτό το ''γύρνα την πλάτη να σου βάλω αντιηλιακό'' ακουγόταν πλέον πολύ ύποπτο. Δεν μπορούσα να δω πίσω από την πλάτη μου. Κι ήμουνα σίγουρος ότι αυτό ήταν απλά η δοκιμή. Άμα θα τσίμπαγαν τα μικρά ψάρια, όπως κι έγινε, τότε την επόμενη φορά θα το δοκίμαζε στα μεγάλα ψάρια (σκυλόψαρα, καρχαρίες κ.λπ.).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι επρόκειτο απλά για μία διαβολική σύμπτωση, αν και δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση να είμαι εγώ το μοναδικό θύμα επίθεσης λυσσασμένων ψαριών.

Και φτάνουμε στο προηγούμενο Σάββατο. Κάθε Σάββατο η πεθερά έχει ''έθιμο'' να μαγειρεύει ψάρια. Κάθε Σάββατο. Εδώ και χρόνια. Δεν υπήρξε ποτέ Σάββατο που να μην φάγαμε ψάρια εκτός από τις περιπτώσεις που τρώγαμε έξω.
Αυτό το Σάββατο, λοιπόν, συνέβη ένα ''περίεργο'' θαύμα. Δεν υπήρχαν ψάρια! Η Εύη μου είπε ότι η μητέρα της δεν θα μαγείρευε ψάρια γιατί είχε μείνει φαγητό από τις προηγούμενες ημέρες και θα τρώγαμε από αυτό.
- Και τί έχει μείνει ακριβώς;
- Μακαρόνια με κιμά, και φασολάκια με πατάτες.
- Χμμμ... θα φάω τα μακαρόνια.


Έτσι, το μεσημέρι έφαγα εγώ μακαρόνια με κιμά και η Εύη φασολάκια με πατάτες. Την ώρα που έτρωγα τα μακαρόνια παρατήρησα ότι η εμφάνισή τους και η υφή τους ήταν περίεργη.
- Να σου πω. Τα μακαρόνια είναι καλά;
- Ναι, γιατί;
- Σαν περίεργα μου φαίνονται...
- Τα είχα βάλει στον φούρνο μικροκυμάτων. Ίσως γι' αυτό να είναι έτσι.
- Α, καλά.
Τα έφαγα όλα. Ή μήπως με φάγανε;
2-3 ώρες αργότερα, μου ήρθε ένας πόνος και μία ζαλάδα στο κεφάλι, έτσι από το πουθενά. Εντελώς ξαφνικά. Κι εγώ είμαι άνθρωπος που δεν αρρωσταίνει ποτέ. Μα ποτέ. Ξαφνιάστηκα από τα συμπτώματα. Αισθανόμουνα ότι κάτι δεν πάει καλά. Της λέω της Εύης:
- Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά δεν αισθάνομαι καλά.
- Τί έχεις;
- Μ' έπιασε ξαφνικά μια ζαλάδα. Πάω να ξαπλώσω.


Προσπαθούσα να καταλάβω τι μ' έπιασε. Δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοια πράγματα. Σιγά-σιγά ο οργανισμός μου ατονούσε όλο και περισσότερο. Ένιωθα να καταρρέω. Να σβήνει ο κόσμος γύρω μου. Η Εύη με κοιτούσε μη ξέροντας τι να κάνει.
- Να καλέσω γιατρό;
- Έτσι όπως είμαι τώρα καλύτερα να καλέσεις το γραφείο τελετών!
- Μη λες βλακείες! Να σου φτιάξω ένα τσαγάκι μήπως να σου περάσει;
- Το στομάχι μου είναι τόσο σφιγμένο που ούτε παγωτό δεν μπορώ να φάω.
- Τι να κάνω;
- Απλά μη μου μιλάς για φαγητό γιατί θα ξεράσω!

Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να ''ξεράσω''. Η τελευταία φορά που το έκανα αυτό ήταν όταν πήγαινα στο δημοτικό. Αυτό δυσκόλευε τα πράγματα. Ήξερα ότι αν τα έβγαζα θα ηρεμούσα. Αλλά δεν μπορούσα. Οι προσπάθειές μου ήταν άκαρμπες. Κι όσο περισσότερο ατονούσε ο οργανισμός μου, τόσο περισσότερο δυσκολευόμουνα να κινηθώ. Αισθανόμουνα να παραλύω. Ούτε τα μάτια μου δεν μπορούσα πια ν' ανοίξω. Το μόνο που δούλευε ήταν το μυαλό μου.
Μήπως ήρθε το τέλος; Μήπως ήρθε η ώρα να περάσω στην απέναντι όχθη; Ο κόσμος μου έσβηνε. Η Εύη καθόταν μπροστά μου και με ρωτούσε:
- Τι μπορώ να κάνω;
- Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να φύγεις από μπροστά μου!
Έκπληκτη έκανε στην άκρη κι εγώ με τις τελευταίες εναπομείνουσες δυνάμεις μου έτρεξα στο μπάνιο. Κι επιτέλους, την ύστατη στιγμή, κατάφερα να αποβάλω τα δηλητηριώδη μακαρόνια από μέσα μου.
Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές ξέρασα. Όταν βγήκα από το μπάνιο ήμουν ιδρωμένος. Αλλά ζωντανός! Και τα δηλητηριώδη μακαρόνια έπαιρναν τον δρόμο δίχως επιστροφή, αυτόν που παραλίγο να έπαιρνα εγώ στη θέση τους...

Και τώρα σάς ερωτώ: Όλα αυτά (υπάρχουν κι άλλα) είναι απλώς μία διαβολική σύμπτωση ή μήπως υπάρχει κάποιο σκοτεινό σχέδιο εξόντωσής μου;
Οι δε μεθόδους που εφαρμόζουν ποικίλουν τόσο πολύ ώστε ο Ρίτσαρντ Κουκλίνσκι μοιάζει με ερασιτέχνης μπροστά τους!