Shame

[ΠΛΑΤΩΝ]

Watch The Original Video

Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν
Δραματική
Διάρκεια: 101'
Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζέιμς Μπατζ Ντέιλ

Ο 30χρονος Brandon (Michael Fassbender) είναι ένας επιτυχημένος, γοητευτικός τριαντάρης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και θεωρεί πως το σεξ καθορίζει τη ζωή του. Για να κορέσει τη δίψα του αλλάζει διαρκώς ερωτικές συντροφιές που τις πολιορκεί με απόλυτη γνώση πως θα είναι περιπέτειες μιας και μόνο βραδιάς. Ο Brandon περιπλανιέται στους δρόμους προσπαθώντας μέσα από το σύμπαν των τυχαίων σεξουαλικών συνευρέσεων της μιας βραδιάς να βρει τον εαυτό του ή μάλλον να ξεχάσει αυτό που πραγματικά είναι. Οι τρελές του όμως σεξουαλικές συνήθειες θα αλλάξουν δραματικά όταν η ιδιότροπη νεότερη αδερφή του, που υποδύεται η Carey Mulligan, θα μετακομίσει στο διαμέρισμά του.

Η ταινία βασίζεται σε μια ιδέα μάλλον πρωτόγνωρη για τέτοιου βεληνεκούς παραγωγή, μια ιδέα σκληρή και σχεδόν πρωτόγονη, που σοκάρει με την ωμότητά της αλλά ταυτόχρονα καθηλώνει τον θεατή. Μια επίκαιρη ταινία γύρω από τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας και τις εμπειρίες που μας καθορίζουν. Με μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Φασμπέντερ, παρακολουθούμε την αυτοκαταστροφική πορεία ενός άντρα, που σεξουαλικά «πάει με όλα», αλλά δεν έχει αποφασίσει τι ακριβώς θέλει από τη ζωή του.

Κριτική από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα":
Δεν το πιστεύω ότι γράφω αυτές τις λέξεις, αλλά παρόλο που ο Μάικλ Φασμπέντερ δεσπόζει στο 99,9% του «Shame» και σε πολλές απ’ τις σκηνές εμφανίζεται γυμνός, η ταινία του Στιβ ΜακΚουίν δεν βλέπεται εύκολα. Και το γράφω τρέμοντας γιατί ανήκω στην κατηγορία γυναικών που αν ο Άντι Γουόρχολ είχε γυρίσει το εξάωρο «Sleep» με τον Φασμπέντερ αντί του Τζον Τζιόρνο να κοιμάται μπροστά στην κάμερα, δε θα είχα κανένα πρόβλημα να το βλέπω κάθε μέρα.
Η δυσκολία στη θέαση πηγάζει εν μέρει από την δεξιοτεχνική, ανελέητη σκηνοθεσία του Στιβ ΜακΚουίν (ο εικαστικός πίσω από το εξαιρετικό «Hunger», πάλι με τον Φασμπέντερ), ο οποίος κινηματογραφεί χωρίς να κουνά βλέφαρο τον σεξομανή πρωταγωνιστή του καθώς αυτός κατρακυλά στο βούρκο – έναυσμα της εν λόγω κατηφόρας, η απρόσμενη άφιξη της αδερφής του, με την οποία μοιράζονται ένα σκοτεινό και άγνωστο οικογενειακό παρελθόν.
«Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι», του λέει η αυτοκαταστροφική, σαφώς πιο συναισθηματική Κάρεϊ Μάλιγκαν. «Απλά προερχόμαστε από ένα κακό μέρος».
Το ότι η απόγνωση συνοδεύει τον Φασμπέντερ (δικαίως ο νικητής του βραβείου ερμηνείας στη Βενετία – ακατανόητα απών από τα Όσκαρ) σε κάθε του ανάσα δεν διευκολύνει την κατάσταση. Εκεί που αρχίζει όμως η πραγματική σύγκρουση είναι στο σημείο που ο ΜακΚουίν αρνείται να σε φέρει πιο κοντά στον πρωταγωνιστή του, όσο κι αν εσύ το επιθυμείς. Λειτουργεί κι εκείνος, τρόπον τινά όπως ο ψυχαναγκαστικά παιχνιδιάρης Μπράντον, σαν cock-tease. Σε τσιγκλάει και σε βασανίζει, για να σε αφήσει ανικανοποίητο/η (συγχωρέστε με για τους συνειρμούς, αλλά το σεξ ήταν μπόλικο). Γρατζουνά το υπαρξιακό του δράμα κι αναδεικνύει την κινηματογραφική πληγή του, αλλά ουσιαστικά παραδίδει εν τέλει μια μελέτη πάνω σε ένα τετελεσμένο αδιέξοδο, το οποίο έχεις αναγνωρίσει εξ αρχής. Ομολογώ πως η προσέγγισή του αντανακλά επικίνδυνα την επιφανειακότητα του ίδιου του πρωταγωνιστή. Το κάνει όμως τόσο μα τόσο αποτελεσματικά που σε πονάει η καρδιά σου - και για το αδιέξοδο, και για τον πόνο, και για την αδιόρατη ντροπή.

Βαθμολογία:
Cinemanews: 4,5
Internet Movie DataBase: 4