Η πρώτη φωτογραφία ενός ανθρώπου.

[Freeman]

Μιά φωτογραφία ίση με χίλιες λέξεις, λέει ένα γνωστό ρητό.

Πρέπει να πήγαινα στην δευτέρα δημοτικού όταν έλαβα δώρο απο την γιαγιά μου την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή. Υπάρχουν πράγματα που δέν θυμάμαι και άλλα που θυμαμαι πολύ καθαρά στην φωτογραφική μου μνήμη. AGFA? KODAK? Δέν θυμάμαι τί μάρκα ήταν, και καμία σημασία δέν είχε για μένα. Θυμάμαι όμως πεντακάθαρα (και αυτό επισφραγίζεται με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μου όποτε τα θυμάμαι), την αίσθηση που είχα στην αφή μου απο το πλαστικό και μεταλλικό της σώμα. Το βάρος της. Τα ένα δύο κουμπάκια και ο μοχλός που χρησίμευε για να γυρίζεις το φίλμ και να οπλίζεις την μηχανή. Σαφώς ήταν με φίλμ κασετίνα τότε. Θυμάμαι την μυρωδιά του καινούριου. Τον ήχο που παρήγαγε κάθε φορά που όπλιζε και κάθε φορά που πατούσα το μοναδικό πλήκτρο για να τραβήξει φωτογραφία. Αυτός ο ήχος. Ένα κλίκ, που ηχούσε στα αυτιά μου σάν ένα μεταλλικό μαστίγωμα.

Ποιά είναι η πρώτη σου φωτογραφία σάν παιδί; Βάζεις το φιλμ, οπλίζεις, και τραβάς φωτογραφία το πάτωμα, το ταβάνι, τον σκύλο σου που κάθεται παραδίπλα. Το κάθε είδωλο που έχεις μπροστά σου. Ή αυτόν που σου έκανε δώρο την φωτογραφική μηχανή. Πόσο θα ήθελα να είχα τραβήξει σάν πρώτη μου φωτογραφία εκείνη, που μου έκανε δώρο την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή...

Το κάθε φίλμ είχε 36 στάσεις άν θυμάμαι καλά. Παρόλο που μου φερνανε δώρο περίπου ένα φίλμ στις δύο τρείς εβδομάδες, εγώ κατάφερνα και τραβούσα δεκάδες φωτογραφίες καθημερινά. Είτε με φίλμ είτε χωρίς, έκανε τον ίδιο ήχο, το ίδιο κλίκ. Μου αρκούσε να κυκλοφορώ παντού σε όλο τον κόσμο και να φωτογραφίζω τα πάντα! Όταν λέω σε όλο τον κόσμο, ο κόσμος μου τότε ήταν το σπίτι μου, οι αυλές μου και η αλάνα της γειτονιάς μου. Ο φωτογράφος εμφάνιζε το φίλμ και εκτύπωνε το πολύ 36 φωτογραφίες, απο τις οποίες οι μισές και παραπάνω ήταν ότι νά 'ναι. Οι υπόλοιπες δεκάδες φωτογραφίες που τραβούσα χωρίς φίλμ, εκτυπώνονταν μέσα στο μυαλό μου και τις καμάρωνα εκεί στο νοερό μου άλμπουμ λαμπερές, έγχρωμες και τέλειες χωρίς κάν photoshop!

Θα ήθελα να είχα φωτογραφήσει την γειτονιά μου. Τα χαμηλά τότε σπίτια με τις λουλουδάτες αυλές που δέν υπάρχουν πιά. Τα παιδιά που πλέον είναι ενήλικες και τους ηλικιωμένους τότε γείτονες που πλέον έχουν φύγει. Θα ήθελα να είχα φωτογραφήσει το παρόν που τώρα είναι παρελθόν, όχι ξεχασμένο αλλα χωρίς ενθύμια. Άν ήμουν λογοτέχνης, θα μπορούσα να περιγράψω εκείνες τις εικόνες με χιλιάδες λέξεις. Κρατούσα στα χέρια μου μιά μαγική μηχανή. Που μπορούσε να απαθανατήσει εκείνη την εποχή ολόκληρη. Θα μπορούσε να είχε αποτυπώσει την ιστορία όχι με λέξεις, αλλα με εικόνες.

Μεγαλώνω και πλέον τα νοερά μου άλμουμ ξεφτίζουν. Οι παιδικές μου φωτογραφίες χάνοντε στην λήθη του χρόνου. Άν ήμουν σήμερα παιδί, θα ήθελα το ίδιο δώρο. Την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή. Και την ενθάρηνση των γονέων μου να φωτογραφίζω τα πάντα, που κάποια στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν. Και άν ήμουν ξανά παιδί, σάν πρώτη μου φωτογραφία, θα φωτογράφιζα εκείνη...

Freeman